Για να γίνει κατανοητή και στον πλέον αδαή, η αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, ας πάρουμε το εξής απλοποιημένο παράδειγμα:
Ας υποθέσουμε ότι στη ζώνη του ευρώ είναι μόνο δύο κράτη, η Ελλάδα και η Γερμανία. Και ας υποθέσουμε ότι η Ελλάδα δεν χρωστά ούτε ευρώ, αλλά έχει την παραγωγική σύνθεση που έχει. Δηλαδή 3,6% πρωτογενή τομέα, 13,4% δευτερογενή τομέα και 83% τριτογενή τομέα.
Ξεκινάμε λοιπόν την οικονομική ζωή και συνεργασία αυτών των δύο χωρών.
Αμέσως από την πρώτη μέρα, η μεν Ελλάδα θα εισάγει προϊόντα από τη Γερμανία η δε Γερμανία θα γεμίζει συνεχώς τα ταμεία της από το χρήμα που θα ρέει προς αυτήν από την Ελλάδα, λόγω των εισαγωγών που κάνει η τελευταία.
Μόνο σε μια περίπτωση μπορεί να αντιστραφεί αυτή η εικόνα.
Αν η Ελλάδα καταφέρει να παράξει ποιοτικά ανώτερα προϊόντα από τη Γερμανία και ταυτόχρονα φθηνότερα. Μόνο τότε θα ισορροπήσει και ίσως αντιστραφεί κάπως αυτή η κατάσταση. Υπάρχει όμως κανείς σώφρων άνθρωπος στην Ελλάδα σήμερα που να πιστεύει ότι μπορεί ποτέ να το καταφέρει αυτό η Ελλάδα απέναντι στην τεράστια παραγωγική μηχανή της Γερμανίας, έτσι όπως προχωράμε;
Τι πρέπει να γίνει;
Η μία λύση είναι να παίξουμε τις «κουμπάρες». Δηλαδή, μόλις η Γερμανία γεμίζει τα ταμεία της, μετά να μας δίνει πάλι πίσω τα χρήματα για να ξαναγοράζουμε τα προϊόντα της κ.ο.κ. Αυτό φυσικά απλά δεν γίνεται στον πραγματικό κόσμο, στην πραγματική οικονομία. Μόνο στη φαντασία μας γίνεται. Να μας δανείσει χρήματα μπορεί, να μας τα χαρίσει αποκλείεται. Εκτός και αν βρεθούν άλλες χρηματοδοτικές πηγές, που θα μας δανείζουν άφθονο χρήμα για να συνεχίσουμε να αγοράζουμε τα γερμανικά προϊόντα. Όμως, επειδή τέτοιες πηγές δεν υπάρχουν, θα πρέπει να ζητιανεύουμε από τη Γερμανία δάνεια για να συνεχίσουμε να αγοράζουμε τα προϊόντα της. Η Γερμανία όμως, για να μας δανείσει, θα πρέπει να ορίζει αυτή το πώς θα ζούμε (βλ. μνημόνια), ώστε να είναι σίγουρη ότι θα παίρνει τα χρήματά της πίσω.
Η δεύτερη λύση που έχει η Ελλάδα, για να ζήσει ελεύθερη, αξιοπρεπής και με σίγουρη και διαρκή ευημερία, είναι να αλλάξει το παρασιτικό πολιτικό της σύστημα, να αποκτήσει δικό της νόμισμα, να αλλάξει συθέμελα την παραγωγική της σύνθεση (για να αποκτήσει κάποιον βαθμό αυτάρκειας και ανταγωνιστικότητας) και να θεσπίσει προστατευτικές διατάξεις, τόσο για τις εισαγωγές όσο και για το συνάλλαγμα. Φυσικά η Γερμανία δεν θα το επέτρεπε ποτέ αυτό, αλλά ευτυχώς δεν είμαστε εμείς οι δύο τα μόνα κράτη πάνω στον πλανήτη. Υπάρχει όμως και το πρόβλημα της εγχώριας παρασιτικής ολιγαρχίας, η οποία δεν θέλει αυτή τη λύση, και ίσως το πράγμα να φτάσει κάποια στιγμή να γίνει με τον "δύσκολο" τρόπο.
ΥΓ. Αν το πιο πάνω παράδειγμα το διευρύνουμε σε κλίμακα Βορρά – Νότου, τότε θα αντιληφθούμε εύκολα τι έχει συμβεί και γιατί δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει αυτή η Ευρωζώνη. Προβλέπω εκρηκτικό διαζύγιο, γιατί εύκολο δεν θα είναι.
Πέτρος Χασάπης