Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το μίσος και η αρμονία αποτελούν τις δύο συγκολλητικές ουσίες της κοινωνίας. Το μίσος «κολλάει» την ιδεολογία στην ομογενοποίηση και η αρμονία «δένει» την δημιουργικότητα. Με το μίσος, ενθαρρύνεται ο πρωτογονισμός των πολιτευμάτων και με την αρμονία η δημοκρατία.
Η δική μας κοινωνία, εγκλωβισμένη ακόμα στην εποχή της «Νεωτερικότητας» (ιστορική περίοδος από την εποχή του Διαφωτισμού ως το τέλος του 20ού αιώνα) είναι φανερό ότι διαθέτει πολυπαραγοντικούς μηχανισμούς μίσους. Έτσι συγκροτούνται οι μεγάλες διευρυμένες «συλλογικότητες» που επιβιώνουν μόνο δια μέσου των αντιπαραθέσεων με τους άλλους. Οι Ολυμπιακοί υπάρχουν δια των Παναθηναϊκών, οι Αριστεροί δια των Δεξιών και οι «Έλληνες» δια των ξένων. Γενικότερα, για να υπάρξουμε χρειαζόμαστε πάντα τους «άλλους» και όπως λέει κι ο Αρκάς, «Σ' αυτή τη χώρα είναι επικίνδυνο να είσαι με τους άλλους... Όποιοι και να είναι αυτοί»…
Όταν λοιπόν, η «καλοκάγαθη κληρονόμος» Φώφη αποκαλεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη «υποτακτικό της Μέρκελ» δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να εκλιπαρεί τους απανταχού ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ για καλύτερη και αποδοτικότερη διαχείριση του μίσους. Είναι σαν να τους λέει «Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε το πηγαίο μίσος σας, μην ανησυχείτε. Εδώ είμαστε να το ξαναθυμηθούμε. Εμάς να ψηφίσετε. Μισούμε καλύτερα απ΄όλους τους Γερμανούς…».
Χωρίς αμφιβολία, βρισκόμαστε κάπου κοντά στον πάτο του βαρελιού. Κι αν δεν υπάρξει μία δυναμική αντίδραση από τις λογικές μειοψηφίες, άλμα διάσωσης δεν πρόκειται να συμβεί. Είμαστε στον έβδομο χρόνο μιας πρωτοφανούς κρίσης κι ακόμα συνεχίζουμε να ψάχνουμε νέα παιχνίδια στον «παιδότοπο».
Δεν ωριμάζουμε. Δεν θέλουμε να ενηλικιωθούμε. Δεν επιθυμούμε καμία μετάβαση σε κανένα επίπεδο ορθολογικής διαχείρισης της συλλογικής μας ζωής. Αυτό βλέπουν οι «τοξικομανείς» της εξουσίας και συνεχίζουν το δούλεμα. Και προφανώς, δεν είναι μόνο η Φώφη. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν και στην ΝΔ, αν δεν είχε εκλεγεί ο Μητσοτάκης. Τις τελευταίες μέρες, πήραμε ένα μικρό δείγμα δύο βουλευτών της που «αγανάκτησαν» με τον Άδωνι…
Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι φανερό ότι έχει επιλέξει τον δρόμο της, συνεπικουρούμενη από τους παλιούς συντρόφους της. Το ζήτημα είναι τι θα κάνουν οι επίδοξοι «μεταρρυθμιστές» που στήριξαν ως τώρα, την ΔΗΣΥ. Ας πούμε ο «γείτονας» Χειμωνάς στον επάνω «όροφο»…, η Νάντια Γιαννακοπούλου και άλλοι νέοι άνθρωποι που υποτίθεται κατανοούν την ανάγκη της χώρας να προχωρήσει αφήνοντας πίσω τον πρωτογονισμό.
Είναι απελπιστική η εικόνα ενός νέου πεδίου αντιπαράθεσης στο μέλλον, μεταξύ μεταρρυθμιστικού μετώπου και λαϊκισμού. Θα είναι εντελώς αποπνικτικό το σκηνικό πολέμου με την αποτυχημένη ρητορική του μίσους που επέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ, να την υιοθετεί το ΠΑΣΟΚ.
Κάποιος πρέπει να ωριμάσει την κοινωνία μας. Αλλά ποιός; Εδώ χρειάζεται μία «παλίντονος αρμονία» από πολλές διαφορετικές κυνικές αλήθειες για να καταρρεύσει το πελατειακό τείχος του «απόρθητου παιδότοπου» των «νηπίων» που αναζητούν κάποιον Σόϊμπλε για να εκτονώσουν το μίσος τους. Αυτό που πηγάζει από τις αρχέτυπες «ορθόδοξες» φοβίες και από τα ιδεοληπτικά τους συμπλέγματα.