Του Σπύρου Ριζόπουλου
Στο πλαίσιο της διαρκούς προσπάθειας για εμπλουτισμό του περιεχομένου του Rizopoulos Post δημοσιεύσαμε χθες τη μεγάλη έρευνα που αναθέσαμε στην Pulse RC αναφορικά με το πως αντιλαμβάνεται η κοινή γνώμη στην Ελλάδα το ζήτημα του χρέους και των μέτρων σε σχέση με
την Ε.Ε και τις ΗΠΑ.
Τα αποτελέσματα προσωπικά δεν με εξέπληξαν. Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πως ο Έλληνας τα θέλει όλα δικά του. Θέλει το ευρωπαϊκό χρήμα, θέλει να βρίζει τους Γερμανούς και τον Σόιμπλε, θέλει την Αμερική να «βάζει πλάτη», όταν τα πράγματα «σκουραίνουν» με τους Ευρωπαίους «εταίρους» και δεν θέλει το «κακό» ΔΝΤ, το οποίο ακριβώς επειδή δεν κάνει πολιτική λέει αλήθειες που είναι δυσάρεστες. Κι η μεγάλη αλήθεια που κάνουμε τις τελευταίες μέρες πως δεν ακούμε είναι πως δεν είναι απλά μη βιώσιμο το ελληνικό χρέος. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα – με τα σημερινά δεδομένα – δεν είναι βιώσιμη.
Η Ελλάδα πεθαίνει. Όμως ο Έλληνας δείχνει να μην το αντιλαμβάνεται και να συμπεριφέρεται σε μείζονα ζητήματα που αφορούν στην εθνική μας επιβίωση με τη χαρωπή ελαφρότητα των προηγούμενων δεκαετιών, όταν έτρεχαν ποταμοί φτηνού χρήματος σε μια χώρα που δεν είχε την παραγωγική δομή για να αξιοποιήσει με όρους μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας αυτή την ευκαιρία.
Σήμερα που έχει φύγει η γη κάτω από τα πόδια για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, εξακολουθούμε δυστυχώς να μη καταλαβαίνουμε τι γίνεται και να «τα θέλουμε όλα». Όπως έλεγε κάποτε ο θυμόσοφος λαός: «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Τουτέστιν, και με τους Ευρωπαίους για το χρήμα και με τους Αμερικάνους για την πολιτική στήριξη αλλά να κλείνουμε και το μάτι στους Ρώσους πότε πότε να μην παραπονιούνται κι αυτοί.
Η χώρα βρίσκεται σε δεινή θέση. Κι επειδή από το 2010 συνηθίσαμε να λέμε πως «όλα κρέμονται σε μια κλωστή», θα την πατήσουμε όπως στην ιστορία του Πέτρου με τον λύκο. Κάποια στιγμή ο «λύκος» έρχεται. Εν προκειμένω, είναι σαφές πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η Ελλάδα δεν έχει μέλλον στο ευρώ. Όχι μόνον γιατί μπορεί να μας βγάλουν από την ευρωζώνη, όπως έχει κατ’ επανάληψη απειλήσει ο Σόιμπλε αλλά διότι είναι πολύ πιθανόν στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα η αποσταθεροποίηση που θα βιώσει η Ευρώπη από την εφαρμογή του Brexit αλλά και τις εκλογικές αναμετρήσεις κυρίως στη Γαλλία και δευτερευόντως στη Γερμανία, να οδηγήσουν στη διάλυση της Ε.Ε.
Κάθε σκεπτόμενος πολίτης οφείλει να αναρωτηθεί τι θα συμβεί στη χώρα, στην περίπτωση που δεν υπάρχει πλέον ο «αυτόματος πιλότος» της Ε.Ε για την πορεία της χώρας στο μέλλον. Όσο και να ξορκίζει το ερώτημα αυτό το ελληνικό πολιτικό σύστημα, δεν παύει να είναι υπαρκτό και κρίσιμο. Κανονικά θα έπρεπε να αφήνει άυπνους 10 εκατομμύρια Έλληνες τα βράδια, αν συνειδητοποιούσαν πόσο ανώμαλη θα είναι η προσγείωση στο έδαφος της σκληρής πραγματικότητας.
Το στοιχειώδες που οφείλει να κάνει η πολιτική τάξη – κι αν δεν το μπορεί είναι πλέον ευθύνη της κοινωνίας να το απαιτήσει και να το επιβάλλει – είναι να υπάρξει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο διαχείρισης εθνικής κρίσης. Οι βασικές συνιστώσες αυτού του σχεδίου πρέπει να είναι δύο:
Πρώτον, η ξεκάθαρη αντίληψη για το «ποιος θα μας πάρει από το χέρι» διότι είναι σαφές πως είμαστε «λίγοι» για να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Κι εδώ δεν μπορούμε να πατάμε σε δυο, τρεις, πέντε …δέκα βάρκες.
Δεύτερον, πως θα εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη λειτουργία βασικών θεσμών για την έννοια του κράτους (δικαιοσύνη, έννομη τάξη στο εσωτερικό, ένοπλες δυνάμεις, πολιτική προστασία, κλπ), ώστε η μετάβαση στη νέα μετα- ευρωπαϊκή πραγματικότητα να γίνει με τις λιγότερες δυνατές εθνικές και κοινωνικές απώλειες.
Το ψάρι μπορεί να βρωμάει πάντα από το «κεφάλι». Αλλά και η «ουρά» κάποια στιγμή πρέπει να πάψει να είναι ερωτευμένη με τον καθρέπτη της και να δει – για το δικό της καλό – πως θα αντιμετωπίσει τις τεράστιες δυσκολίες και προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας σαν έθνος.