Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι την ημέρα που ο "καρναβαλιστής" νεοέλληνας αναγνωρίσει πως το ζήτημα της "χρεωκοπίας" της εθνικής αξιοπρέπειες και του ευτελισμού της ελευθερίας είναι πρόβλημα δικό του, θα γίνει ένα μεγάλο βήμα προς το δρόμο της απελευθέρωσης του.
Ας αδράξουμε τα πράγματα,γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ανιχνεύσουμε τις παραλείψεις μας και συνάμα θα βοηθηθούμε να χαράξουμε τη μελλοντική πορεία μας. Από την επαύριο της υπογραφής του πρώτου μνημονίου από τον "σωτήρα" Γιωργάκη Παπανδρέου, με διαδικασίες αδιαφανείς εν πολλοίς, έκανε την εμφάνισή της μια βελτιωμένη μορφή συγκεντρωτικής εξουσίας.
Ενα είδος κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Τι είναι άλλωστε η δικτατορία από άποψη καθαρά πολιτική; Η μονοπώληση υπέρ ενός δυναμικού τμήματος του "λαού" του δικαιώματος να σκέπτεται και να ενεργεί εξ' ονόματος του συνόλου, χωρίς το σύνολο , να παρέχει επί της ουσίας την έγκρισή του.
Και η κυβερνητική ομάδα που σφετερίζεται τα δικαιώματα και τις εξουσίες του,για να δημιουργήσει μια ηθική βάση επιβίωσής της, παρουσιάζεται σαν η γνήσια έκφραση των εθνικών συμφερόντων και των αναγκών της κοινωνίας, που ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί.
Αυτό βιώνουμε τα τελευταία σχεδόν επτά χρόνια με τις αλλεπάλληλες κυβερνήσεις των "σωτήρων" μας. Αυτή την "παράσταση" με ανόητους διαξιφισμούς μεταξύ των Τσίπρα και Μητσοτάκη παρακολουθήσαμε στη μόνιμη σκηνή της πολιτικής ευλάβειας στη Βουλή...
Προυπόθεση της συντήρησης ενός πολιτικού καθεστώτος είναι αποκοπή της σκέψης του λαού από την πραγματικότητα. Η προσαρμογή (ενός απεχθούς κονφορμισμού...) της κοινωνίας σε αναγκαιότητες που επιτάσσουν συγκεκριμένες πολιτικές. Η διασπορά διλημμάτων που τροφοδοτούν τη φοβία και την ανασφάλεια. Ο περιορισμός της ελεύθερης σκέψης, ώστε να μην προσανατολίζεται στον ώριμο πολιτικό βίο για να διεκδικήσει άρτια τα δικαιώματά της.
Με το παράδοξο αίτημα της "σταθερότητας" και της "πειθαρχημένης ελευθερίας" άρχισε η συστηματική εκρίζωση κάθε ελευθερίας και δικαιωμάτων σε τούτη τη χώρα στα χρόνια των μνημονίων και των "εθνοσωτήρων".
Και η ελληνική κοινωνία με άρρυθμη κοινωνική ζωή, άρρυθμη γιατί λείπει η πολιτική συνείδηση, η "σταθερότητα" και η "πειθαρχημένη ελευθερία" ως προυποθέσεις για διέξοδο από την κρίση, ήταν ένα σύνθημα με αρκετή δόση αισιοδοξίας για να μπορεί να παρασύρει όχι μόνο το πολιτικά ανώριμο πλήθος, αλλά και τον πολιτικά αδιάφορο διανοούμενο.
Και από την πειθαρχημένη ελευθερία οδηγηθήκαμε στην πειθαρχημένη δουλεία. Και η δουλεία αυτή έχει ως πρώτο και άμεσο θύμα της την ελευθερία της σκέψης, αφού η ελευθερία αυτή θα μπορούσε να αποκαλύψει τη φενάκη...