Όχι απλώς πολιτικό ανέκδοτο καταντά το κάλεσμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, στα κόμματα που διαφωνούν με την πολιτική του, να καταθέσουν προτάσεις στις οποίες να προτείνουν τις δικές τους πολιτικές, αλλά στην ουσία αποτελεί πρόκληση προς τη νοημοσύνη και των κομμάτων και του λαού και του ιδίου του Προέδρου.
Πρώτο: Επειδή όλα τα κόμματα, τα οποία καλούνται να υποβάλουν τις προτάσεις τους, τις υπέβαλαν εδώ και ενάμιση χρόνο: ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Συμμαχία Πολιτών, Αλληλεγγύη και Οικολόγοι έχουν καταθέσει επανειλημμένα προτάσεις. Ουδέποτε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έκανε τον κόπο να τις αναγνώσει και ουδέποτε περιέλαβε στην άσκηση της πολιτικής του έστω και μία εισήγηση της αντιπολίτευσης.
Και όχι μόνο δεν τις ανέγνωσε καν. Αλλά ο ίδιος, συνεργάτες του, και οι ηγεσίες ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ συνηθίζουν, ώς σήμερα, να ερωτούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τι προτείνουν έναντι της πολιτικής που ακολουθούν. Παίζουν, εν ολίγοις, επικοινωνιακά παιγνίδια και παραπλανούν τον λαό, ότι μόνο αυτοί έχουν προτάσεις και πολιτική στο Κυπριακό.
Δεύτερο: Τι να τις κάνει τις προτάσεις των διαφωνούντων, σήμερα, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, όταν η πολιτική του έφερε το Κυπριακό στο τέλος και στην ολέθρια κατάληξη, τουρκική λύση, ή καταστροφικό αδιέξοδο; Υπάρχει σήμερα χρόνος για να αλλάξει αυτή η πολιτική, πλην ίσως ελαχίστων λεπτομερειών;
Αν ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ήθελε πράγματι να συνθέσει συλλογική πολιτική, θα το έπραττε μόλις ανέλαβε τη διακυβέρνηση και τη διαχείριση του εθνικού θέματος. Σήμερα, που πλησιάζει στο τέλος η διακυβέρνησή του και η πολιτική του δεν μπορεί να μεταβληθεί, τι χρειάζεται τις προτάσεις των διαφωνούντων; Για να τις ρίξει και αυτές στον κάλαθο των αχρήστων του προεδρικού γραφείου;
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, εάν ήθελε να ακολουθήσει συλλογική και υπερκομματική πολιτική στο εθνικό θέμα, όφειλε, από την πρώτη μέρα της ανάληψης της διακυβέρνησης, να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε έναντι του λαού και των πολιτικών δυνάμεων.
Δεσμεύθηκε με την κατάθεση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων πλαισίου λύσης, το οποίο θα αποφάσιζε κατά τρόπο συλλογικό το Εθνικό Συμβούλιο. Και αντί συλλογικού σχεδίου, πήγε και συμφώνησε με τον Έρογλου, εν αγνοία του Εθνικού Συμβουλίου, εκείνο το απαράδεκτο «κοινό ανακοινωθέν», το οποίο απετέλεσε την αρχή της κακοδαιμονίας της εθνικής υπόθεσης.
Δεσμεύθηκε ότι καμία πρόταση της ελληνοκυπριακής πλευράς δεν θα κατετίθετο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, εάν δεν ήταν αποτέλεσμα συλλογικής διαβούλευσης και έγκρισης των πολιτικών δυνάμεων. Και αντ’ αυτού καταθέτει προτάσεις, παραχωρεί δικαιώματα, και αποδέχεται τουρκικές θέσεις, χωρίς εκ των προτέρων, ή εκ των υστέρων, διαβούλευση με το Εθνικό Συμβούλιο.
Δεσμεύθηκε ότι δεν θα αποδεχθεί σχέδιο, το ίδιο, παρόμοιο, ή με διακοσμητικές αλλαγές, όπως το σχέδιο Ανάν. Και διαπραγματεύεται λύση χειρότερη και από το σχέδιο Ανάν.
Δεσμεύθηκε ότι η πολιτική που θα ακολουθούσε θα προκαλούσε κόστος στην Τουρκία. Και αντί κόστους, αποενοχοποίησε την Τουρκία.
Δεσμεύθηκε να μοιραστεί το βάρος του εθνικού θέματος με τους πολλούς. Επειδή, έλεγε, κανενός ο ώμος δεν μπορεί να βαστάξει το βάρος της διαχείρισης του εθνικού θέματος. Και αντί τους ώμους των πολλών, επέλεξε να θέσει το βάρος μόνο στους δικούς του ώμους.
Ύστερα από όλες αυτές τις επιζήμιες και επικίνδυνες αποδεσμεύσεις και την κατακρήμνιση κάθε έννοιας συλλογικότητας στη διαχείριση του εθνικού θέματος, γιατί ζητεί προτάσεις από τα κόμματα που διαφωνούν με την πολιτική του;
Άραγε αναζητεί σωσίβια; Ή κατά νουν έχει νέα επικοινωνιακά παιγνίδια, ενόψει προεδρικών εκλογών;