Όταν ένα δένδρο πέφτει μέσα στο δάσος, και δεν είναι κανένας εκεί να το ακούσει, τότε κάνει θόρυβο το εν λόγω δένδρο; Κάτι παρόμοιο γίνεται, λένε κάποιοι, και με τον χρόνο που κυλά.
Ήτοι πριν από το φαινόμενο του σύμπαντος κόσμου, ο χρόνος δεν είναι. Άρα ο χρόνος δεν μπορεί να απασχολεί τις 47 ή 55 θεότητες της πλατωνικής θεολογίας του Ἀριστοτέλους, στο έργο του ‘Τὰ μετὰ τὰ φυσικά’.
Όσο ο χρόνος κυλά, ωστόσο, κατά την χρονική διάρκεια μιας ανθρώπινης ζωής, κάθε άνθρωπος μπορεί και βλέπει τα πράγματα καλύτερα από πριν. Εκείνο δε που παραμένει αναλλοίωτο μέσω του χρόνου είναι ο ‘καρεκλοκενταυρισμός’ της νεοελληνικής μας πολλαπλά υποβιβασμένης υποκουλτούρας.
Το φαινόμενο του καρεκλοκενταυρισμού δεν αφορά μόνον στην πλατωνική ετεροκυβέρνηση, η οποία μας επιβάλλεται εξωγενώς στις ΗΠΑ, μέσω των γραφειοκρατικά ιεραρχημένων συλλόγων και ομοσπονδιών της ελληνικής ομογένειας. Κατά τον Δ. Ψαθά και τον ‘Φον Δημητράκη’, ο καρεκλοκενταυρισμός φαίνεται πως είναι καθολικός.*
Υπό την γραφειοκρατικά ιεραρχημένη εξουσία και ισχύ, το κυνήγι του χαλκεύματος της εξουσίας και ισχύος δεν απουσιάζει από καμμία δραστηριότητα των ομογενειακών οργανώσεων στις ΗΠΑ. Ένα απτό παράδειγμα καρεκλοκενταυρισμού είναι η νεοϊδρυθείσα οργάνωση ‘Ελληνικό Κογκρέσο Αμερικής’, η οποία φιλοδοξεί να συντονίζει τις προσπάθειες των ομογενών στις ΗΠΑ:
Μέσω του ‘Φον Δημητράκη’, η διδαχή του Ψαθά φανερώνει ένα ακόμη ανθρώπινο λάθος. Να το συγχωρήσεις δεν γίνεται, όμως προσπαθείς να το δικαιολογήσεις, τουλάχιστον ως ένα παράδειγμα προς αποφυγήν.