Ο καρνάβαλος κάηκε χθες, η μεγάλη σαρακοστή ξεκίνησε, μόνο που στην Ελλάδα κρατά 7 χρόνια. Ειδικά τα δύο τελευταία, πέφτει μεγάλη νηστεία, όσο κι αν οι κυβερνώντες θέλουν να παρουσιάσουν τα πάντα ρόδινα.
Οι μασκαράδες της αριστεράς ξέρουν καλά να κρύβονται αλλά είναι θέμα χρόνου να πέσουν οι μάσκες, ήδη ο κόσμος καταλαβαίνει ότι έχει να κάνει με καραγκιόζηδες. Δυστυχώς γενικότερα το πολιτικό σύστημα μοιάζει με ένα καρναβαλικό άρμα που μόνο να γελά ξέρει αλλά είναι μακριά από τον κόσμο.
Και δυστυχώς υπάρχει και κάτι άλλο χειρότερο. Κανείς δεν λέει την αλήθεια στον κόσμο ώστε να πάρει τις αποφάσεις του. Και η αλήθεια είναι ότι για πολλά χρόνια σαρακοστή και νηστεία θα είναι η βασική κατάσταση της Ελλάδας.
Κάποια στιγμή η αξιολόγηση, η δεύτερη θα τελειώσει. Θα μπορούσε από πέρυσι, θα μπορούσε και τον Δεκέμβριο. Αν η κυβέρνηση δεν έδινε το επίδομα - ψίχουλα στους συνταξιούχους, αν δεν τα έσπαγε με την τρόικα, τώρα πιθανότατα θα είχε κλείσει η συμφωνία με πολύ λιγότερα μέτρα και χωρίς πλήρη διάρρηξη κάθε έννοιας δημοκρατίας και νομιμότητας.
Η κυβέρνηση θα προνομοθετήσει τα μέτρα, θα νομοθετήσει και τα αντίμετρα, έστω κι αν αυτά είναι υποσχέσεις χωρίς αντίκρυσμα. Ε, και; Ο καρνάβαλος να περάσει, να ξεγελάσει και δεν έχει καμιά σημασία.
Όμως, η αλήθεια είναι άλλη. Είναι ότι το φθινόπωρο ξεκινά και η τρίτη αξιολόγηση, κολλητά με την άλλη. Χωρίς καμιά συμφωνία για το χρέος, με τους Γερμανούς να έχουν νέα κυβέρνηση, ίσως με απρόβλεπτες απόψεις, με τις ΗΠΑ του Τραμπ να λένε ότι δεν είναι πρόβλημά τους και με την εμπιστοσύνη στην Ελλάδα να μην υπάρχει, τι πιστεύετε ότι θα συμβεί; Μα ασφαλώς απαίτηση για νέα μέτρα. Αλλά κι αυτή η διαπραγμάτευση να κλείσει στα τέλη του έτους ή στις αρχές του 2018, το καλοκαίρι του ίδιου έτους τελειώνει το πρόγραμμα. Μπορεί η Ελλάδα να τα βγάλει πέρα μόνη της χωρίς πολλά λεφτά από τις αγορές με ένα κάλο επιτόκιο, ίσως σαν κι αυτό που έπαιρνε ο Καλογρίτσας από την Αττικής;
Με εξουθενωμένους πολίτες από τη λιτότητα, με τις επιχειρήσεις να μην μπορούν να σταθούν στα πόδια τους, με τους στόχους για πλεονάσματα 3,5% ή πάνω από 6 δισ. ευρώ το χρόνο να είναι αδύνατο να επιτευχθούν για πολύ καιρό η αλήθεια είναι μία. Όποια κι αν είναι κυβέρνηση θα παρακαλάει για τέταρτο μνημόνιο. Δυστυχώς αυτό το ξέρει και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και όλοι.
Η αδυναμία και ανικανότητα για λήψη σημαντικών αποφάσεων τα τελευταία χρόνια θα βάλει την Ελλάδα σε μια μακρά περιπέτεια. Μνημόνια, πολυετής επιτήρηση, ένας αυστηρός εποπτικός μηχανισμός και μια διαρκής αίσθηση υποδούλωσης, υποτέλειας σ’ αυτούς που μας δανείζουν.
Αυτά θα πρέπει να πουν οι πολιτικοί καρνάβαλοι στους πολίτες και βεβαίως μην διανοηθεί κανείς ανόητος να σκεφτεί ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα μας σώσει. 100 φορές χειρότερα θα είναι…
Όμως, υπάρχουν ακόμη ελπίδες, αρκεί όλα τα κόμματα να καταλάβουν ότι αν δε σπάσεις αυγά δεν φτιάχνεις ομελέτα.
Χωρίς ακόμη και απολύσεις στο δημόσιο τομέα, χωρίς συμμάζεμα εταιρειών που τις πληρώνει ο κρατικός κορβανάς, χωρίς επώδυνες αλλαγές στο ασφαλιστικό αλλά και μεταρρυθμίσεις όπως η ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης, χωρίς αλλαγές στα εργασιακά αλλά και στην ίδια την αγορά, χωρίς μεγάλες ανατροπές στο φορολογικό και θεσμικό πλαίσιο ώστε να έρθουν μεγάλες επενδύσεις, η χώρα θα καταστρέφεται αργά αλλά σταθερά.
Το κυριότερο που πρέπει να αλλάξει: Η νοοτροπία των Ελλήνων. Τέρμα η κομματοκρατία, το ρουσφέτι, τα παρακάλια για μια θεσούλα στο δημόσιο, η μίζα αλλά και η έτσι θέλω στάση πληρωμών. Πρέπει να βγουν μπροστά οι παραγωγικές δυνάμεις του τόπου, όσοι έχουν μυαλό για να οδηγήσουν τη χώρα σε νέους δρόμους. Αλλιώς σε 10 χρόνια θα συζητάμε για το 7ο η 8ο μνημόνιο και για το πώς παιδιά και εγγόνια μας θα είναι τα γιουσουφάκια των δανειστών.