Οι παλιότεροι θα θυμούνται τον Θανάση Βέγγο πάνω σε μια βέσπα να ρωτάει όσους συναντούσε στο δρόμο μήπως ξέραν από βέσπα για να σταματήσει… Κάπως έτσι φαίνονται όσοι ασχολούνται από υπεύθυνες θέσεις και όσοι ψελλίζουν προτάσεις για τάχα σωτηρία της χώρας, κλείσιμο της αξιολόγησης, έξοδο στις αγορές, όρθια κοινωνία, νομίσματα, αναβάθμιση της χώρας, αδέσμευτη εξωτερική πολιτική. Κι αν ο Βέγγος έβγαζε γέλιο και τον αγαπούσε ο κόσμος, τώρα όλοι αυτοί που κάνουν τους υπεύθυνους και οδηγούν τη χώρα στα βράχια, υπερηφανευόμενοι μάλιστα για τις υπηρεσίες που προσφέρουν σε διάφορα αφεντικά –για το καλό μας πάντα- δεν βγάζουν καθόλου γέλιο, αλλά απόγνωση στο μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Απόγνωση και αβέβαιο αύριο για τα την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Η ακρίβεια καλπάζει, η ανεργία κολλημένη στην πρώτη θέση ολόκληρης της Ευρώπης στο 27%, τους φόρους να πέφτουν σαν το χαλάζι στα κεφάλια των πολιτών, λεφτά να μην υπάρχουν, να μην βλέπει κανείς κανένα φως από πουθενά. Τα μέτρα είτε συμφωνίας, είτε απόρριψής μας θα σημαίνουν μεγαλύτερη εσωτερική υποτίμηση και υφαρπαγή περιουσίας κινητής και ακίνητης, δημόσιας και ιδιωτικής. Το παράδοξο είναι πως από αυτήν την καταστροφή κάποιοι θα βγάλουν τεράστια κέρδη. Τζογάρεται μια ολόκληρη χώρα και οι αετονύχηδες καραδοκούν.
Μεθοδικά, σχεδόν αυτόματα, στήνεται ένα σκηνικό εξελίξεων και κρίσης που θα κάνει και την σημερινή κατάσταση να φαίνεται κάπως καλή σε σχέση με αυτά που έρχονται. Πριν μερικά χρόνια μιλάγαμε για γενιά των 700 ευρώ. Σήμερα πώς μας φαίνεται ένας μισθός 700 ευρώ; Τους όρους σε όποια εκδοχή «λύσης» με ΣΥΡΙΖΑ ή δίχως, αλλά πάντα υπό καθεστώς μνημονιακό και ημιαποικίας, θα τους θέσουν οι δανειστές των μεγάλων δυνάμεων. Όποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία θα διαψευστεί. Αλλά ποιος έχει σήμερα αυταπάτες για καλυτέρευση της ζωής του; Σε όλες τις δημοσκοπήσεις δεν ξεπερνούν το 5% όσοι πιστεύουν ότι η ζωή τους θα καλυτερεύσει.
Ναι όλα αυτά είναι γνωστά. Οπότε; Οπότε δεν κάνουμε τίποτα; Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα; Να μάθουμε τώρα από βέσπα;
Με μια έννοια ναι. Γιατί να μην μάθουμε από βέσπα; Γιατί να περιμένουμε από άλλους οδηγούς να πάμε να τσακιστούμε ακολουθώντας τους; Γιατί να αναθέτουμε το οδήγημα σε αυτούς που ζούνε πολύ διαφορετικά από εμάς και έχουν εξασφαλίσει προκαταβολική ασυλία για τα παρατεταμένα εγκλήματά τους ενάντια στην χώρα και την κοινωνία;
Να μάθουμε από βέσπα σημαίνει να αναλάβουμε ευθύνη, να αποκτήσουμε γνώση, να βάλουμε δικά μας κριτήρια, να μην εμπιστευόμαστε λαμόγια, «σωτήρες» και πολιτικάντες. Κανέναν από όσους ψήφισαν ένα, μισό, δύο ή και τρία μνημόνια, όσους ήταν στη βουλή και έλεγαν ναι, όσους υπηρέτησαν από κυβερνητικές θέσεις και οργανισμούς το μνημονιακό καθεστώς. Τόσο απλά.
Να μάθουμε από βέσπα σημαίνει να μάθουμε να κάνουμε πολιτικό αγώνα. Που σήμερα σημαίνει αγώνα επιβίωσης και σωτηρίας της χώρας και της κοινωνίας.