Πρώτη δημοσίευση: panreig.blogspot.gr
Μπορεί οι ΗΠΑ να αλλάζουν Προέδρους, αλλά η χάραξη και άσκηση της εξωτερικής πολιτική τους, είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο, από το αποτέλεσμα μιας απλής εκλογικής αναμέτρησης.
Οι σχεδιασμοί δεν είναι υπόθεση ενός ατόμου και μιας πολύ κλειστής ομάδας, όπως συμβαίνει με τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών, αλλά συνάρτηση της παρεμβατικής πολιτικής του ίδιου του κράτους τους σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, για λόγους ελέγχου και διατήρησης της εξουσίας, αλλά και των Αμερικάνικων μονοπωλιακών συμφερόντων που εξυπηρετούνται.
Η παράληψη αυτού του παράγοντα συνήθως οδηγεί τους αναλυτές σε λάθος συμπεράσματα, όσον αφορά την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Αυτό φάνηκε με τη αδυναμία να κατανοήσουν τη ρήξη που ξεκίνησε το 2010 ανάμεσα σε Γερμανία και ΗΠΑ, όταν η Γερμανία ξεκίνησε τον 3ο Πόλεμό της μέσα σε 100 χρόνια.
Η αδυναμία φυσικά προέκυπτε πρώτα και κύρια από τη διαφορετική μορφή πολέμου, αλλά και από την αδυναμία να κατανοήσουν, ότι η Γερμανία, όπως και η Τουρκία, πλέον δεν ήταν το αγαπημένο παιδί των ΗΠΑ στην Ευρώπη, από το 1989 κι έπειτα.
Το ότι η επίσημη αντίδραση των ΗΠΑ από το 2010, περιορίστηκε σε παραινέσεις προς το Βερολίνο για να λύσει το Ελληνικό ζήτημα, δεν σήμαινε ότι έμεινε και με σταυρωμένα χέρια, κάτι που έγινε φανερό όταν άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια οι υποθέσεις με τη Φολκσβάγκεν ή ακόμα και τα παιχνίδια με το πετρέλαιο και τις πτωχεύσεις Αμερικάνικων εταιρειών που είχαν δραστηριοποιηθεί στην εξόρυξη σχιστολιθικού πετρελαίου, όπου η Ντόυτσεμπανκ είχε επενδύσει πολλά κεφάλαια.
Παράλληλα, η σύγκρουση ΗΠΑ Γερμανίας, όπως ανέφερα και σε παλιότερο κείμενο, προχώρησε σε παράλληλη πολιτική πλαγιοκοπημάτων με τη Γερμανία να προσπαθεί να πλήξει την Ελλάδα, εκμεταλλευόμενη τη θέση μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη, αναβαθμίζοντας την Τουρκία στη περιοχή, ενώ οι ΗΠΑ ξεκίνησαν να αποψιλώνουν τον αιώνιο σύμμαχο της Γερμανίας, την Τουρκία, σβήνοντας παράλληλα τα όνειρα του Ερντογάν για τη δημιουργία χαλιφάτου.
Πριν δυο χρόνια ακούσαμε να αναρωτιέται πολιτικός των ΗΠΑ, πως είναι δυνατόν η Τουρκία 40 χρόνια να κατέχει τμήμα της Κύπρου (ξύπνησε απότομα) και φυσικά όταν εμφανίζονται τέτοιες φωνές, καταλαβαίνει κανείς, ότι κάτι αλλάζει.
Βέβαια τα χτυπήματα γίνονται όλο και πιο έντονα, αν σκεφτεί κανείς τη δυσμενή θέση που βρίσκεται η φιλότουρκη κυβέρνηση της Αλβανίας, αλλά και τις δηλώσεις πολιτικού των ΗΠΑ, ότι τα Σκόπια δεν έχουν μέλλον. Μιλάμε για τους δυο Βόρειους γείτονες που λειτουργούσαν εκβιαστικά υπέρ των συμφερόντων Γερμανίας Τουρκίας.
Φυσικά σ όλο το σκηνικό δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι στη Μόσχα συναντήθηκαν εκπρόσωποι των Κούρδων από Ιράκ Ιράν Συρία και Τουρκία.
Η Τουρκία βάλλεται από παντού δίνοντας χώρο στην Ελλάδα για να ανασάνει.
Στην ουσία οι Αμερικάνοι διαμορφώνουν την Ελλάδα που αυτοί θέλουν για τις επόμενες δεκαετίες, προσπαθώντας να την τραβήξουν από την αγκαλιά του Βερολίνου.
Οι λόγοι για τους οποίους μας είχαν παραχωρήσει στον οικονομικό χώρο επιρροής της Γερμανίας, έχουν λήξει. Η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει πλέον.
Ο Ομπάμα ανέβηκε στην Ακρόπολη για να στείλει ένα μήνυμα προς Γερμανία και Τουρκία, αλλά και προς κάθε ενδιαφερόμενο και αυτό ισχύει και για τον Τραμπ.
Η Ελλάδα πλέον αναβαθμίζεται από δεύτερης σημασίας χώρα στα γεωστρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ σε βασικό πεδίο άσκησης της περιφερειακής της πολιτικής, όσον αφορά την Ανατολική Μεσόγειο.
Κάτι τέτοιο σημαίνει αναβάθμιση και σταθεροποίηση οικονομική, όπως και διευθέτηση των περιφερειακών προβλημάτων που αντιμετώπιζε εδώ και δεκαετίες.
Μπαίνουμε στη περίοδο όπου οι σχέσεις Ελλάδας ΗΠΑ θα διαμορφωθούν εντελώς διαφορετικά απ αυτές που γνωρίσαμε από το τέλος του ΒΠΠ και μετά.
Με το τόξο Ελλάδα Ισραήλ Κουρδιστάν και ίσως και με κάποια κράτη που θα προκύψουν από τη διάλυση της Τουρκίας και που θα βλέπουν σε Αιγαίο και γενικά σε Ανατολική Μεσόγειο, θα κοιτάξουν να εδραιώσουν τα συμφέροντά τους στην ευρύτερη περιοχή.
Το τι θα καταφέρει η Ελλάδα από πλευράς ανάπτυξης και ευημερίας, αυτό θα εξαρτηθεί από τις πολιτικές ηγεσίες, αν θα κατανοήσουν ότι από τον Β’ΠΠ και μετά γα πρώτη φορά οι καιροί γίνονται ευνοϊκοί για την Ελλάδα.
Θα χρειαστεί όμως μια άλλη πολιτική, όπου θα μιλάμε για επανίδρυση του κράτους και επανεκκίνηση της οικονομίας, με σοβαρές τομές σε όλους τους παραγωγικούς χώρους.
Η απεξάρτηση από το Βερολίνο αργά η γρήγορα θα έρθει και ίσως και με τις ευλογίες του Βερολίνου, ώστε να καταφέρει να χαλαρώσουν οι πιέσεις της Ουάσιγκτον. Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουν οι πολιτικοί σχηματισμοί της χώρας μας, μικροί και μεγάλοι, από όλες τις ιδεολογικές τάσεις, τόσο πιο θετικά θα είναι τα αποτελέσματα για την Ελλάδα.