Χρόνια τώρα οι κομματικές συνάξεις των κομμάτων αποτελούσαν την ευκαιρία για «ξεσάλωμα» των πολιτικών. Ήταν λες και επρόκειτο για εκδηλώσεις… transformers όπου μεταμορφώνονται σε κάτι άλλο από αυτό που είναι στην καθημερινότητά τους.
Δείτε π.χ. τι έγινε στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρωθυπουργός έστειλε μηνύματα στους δανειστές και τους έθεσε σκληρά διλήμματα. Ο ίδιος είναι που πάει ικέτης στην Ευρώπη, που υπογράφει και το… χαρτί υγείας, που αποδέχεται να γίνει το «σκυλάκι» της Μέρκελ. Και μόλις εμφανίζεται ενώπιον του κομματικού του ακροατηρίου τι κάνει; Δείχνει να γίνεται λιοντάρι από γατούλα, μοιάζει… ατρόμητος απέναντι στους κακούς δανειστές. Προειδοποιεί τη Μέρκελ να «μαζέψει» τον ανεξέλεγκτο Σόιμπλε αλλά μόλις πάει στο Βερολίνο λέει «εντάξει Άγκελα, είπαμε και καμιά μ… να περάσει η ώρα».
Ο Νίκος Φίλης από την άλλη, ο υπουργός της φάπας στην παιδεία, πάει στην κεντρική επιτροπή και επιτίθεται στον πρωθυπουργό. Τον κατηγορεί για τη διαπραγμάτευση, για ψέματα, για λάθος επιλογές. Είναι ο ίδιος που αν του είχαν δώσει υπουργείο ή αν δεν τον έδιωχνε κακήν κακώς ο Ιερώνυμος, σήμερα θα μας απασχολούσε για καμιά γενοκτονία που γι’ αυτόν είναι απλός τσακωμός ή για κανέναν συνωστισμό στη Σμύρνη που δεν είδε ποτέ. Μπορεί να μας απασχολούσε και για τις απόψεις του για την Εκκλησία, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θα έβγαζε κουβέντα για την… πρωθυπουργάρα του. Σαν τα κοτόπουλα παραζαλισμένος από την εξουσία δεν μιλάει κι όταν χάνει την καρέκλα… λαλίστατος.
Αμ ο Τσακαλώτος; Είχαμε μέρες να ακούσουμε τη φωνή του. Εξαφανισμένος από παντού, μόνο σε κάτι Eurogroup τον βλέπουμε να περιφέρεται «σπασμένος στο ξύλο» από τους δανειστές. Κάνει δηλώσεις ακαταλαβίστικες, προσβάλλει την Ελλάδα με την παρουσία του και το τελικό αποτέλεσμα είναι μια ακόμη αποτυχία στις διαπραγματεύσεις του. Ένας σοβαρός άνθρωπος θα είχε παραιτηθεί μετά από τόσες φάπες που έχει φάει.
Και πάει στην Κεντρική Επιτροπή για να επιτεθεί στο ΔΝΤ και να του πει να ξεκαθαρίσει τι θέλει. Γιατί δεν τα λέει όταν συναντάται με τον Τόμσεν και τη Λαγκάρντ; Γιατί το μόνο που κάνει είναι να κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι σαν τα σκυλάκια που βάζουμε στα αυτοκίνητα; Γιατί να είναι ο μεγάλος «ηγέτης» της αριστερής αντιπολίτευσης και να βάλλει κατά των υπουργών που τον αφήνουν μόνο του στη διαπραγμάτευση, αλλά ο ίδιος να είναι ο πιο αποτυχημένος διαπραγματευτής που είχε ποτέ αυτός ο τόπος;
Στην ίδια πάνω – κάτω κατάσταση βρίσκονται και άλλοι πολλοί Συριζαίοι. Πάνε στις κομματικές συνάξεις για να βγάλουν «γκρίνια» δήθεν και μετά κάθονται στην κομματική γραμμή και υψώνουν τα χεράκια τους σαν τα καλά μαθητούδια.
Σε όλα τα κόμματα ισχύει το ίδιο. Βουλευτές άβουλοι, μοιραίοι. Πρόβατα στο κομματικό μαντρί που δεν τολμούν να αρθρώσουν λέξη μπροστά στον αρχηγό ή που όταν το κάνουν δεν έχει κανένα νόημα γιατί βάζουν την ουρά στα σκέλια και δεν προσφέρουν καμιά υπηρεσία στο λαό που τους εξέλεξε.
Μέχρι λοιπόν να πάψουν να είναι ψεύτες και υποκριτές οι πολιτικοί μας, το πολιτικό σύστημα θα απαξιώνεται. Μέχρι να λένε την αλήθεια και να λένε αυτό που πιστεύουν με πλήρη συνείδηση των όσων θα ακολουθήσουν θα είναι στα μάτια του κόσμου τα άβουλα ανθρωπάκια που βρίσκουν μια κομματική σύναξη να κάνουν επανάσταση και μετά ξεχνάνε τι είπαν και λουφάζουν στο καβούκι τους.
Τέτοιους πολιτικούς τι να τους κάνουμε στην Ελλάδα της κρίσης; Τι να τους κάνουμε τώρα που η χώρα χρειάζεται μαχητές κι όχι παραζαλισμένα κοτόπουλα και δειλούς;