Η έννοια κράτος και η έννοια άτομο δεν βρίσκονται σε αμοιβαία αανταπόκριση και εξάρτηση στην ελληνική πραγματικότητα, αλλά σε σχέση κυρίαρχου προς υποτελή.
Η τάση της συγκεντρωτικότητας της εξουσίας και η βαθμιαία κατάλυση της αξιοπρέπειας του πολίτη, η θεοποίηση της αναγκαιότητας για προσαρμογή σε αυθαίρετες πολιτικές και ο εξευτελισμός της μονάδας, έφεραν την αγεφύρωτη διάσταση, αγεφύρωτη διάσταση στο πλαίσιο της καθεστωτικής μορφής.
Η όλη κατάσταση οδήγησε στο δραματικό διχασμό της προσωπικότητας του Ελληνα, εντονότερο παρά σε κάθε άλλη πρόσφατη περίοδο της πολιτικής ιστορίας του τόπου τούτου. Διχασμό ανάμεσα στην ανάγκη προσαρμογής σε πολιτικές που υπαγορεύονται από διάφορες πολιτικές μίξεις και την επιβολή των δανειστών και στη διάθεση της ανατροπής τους.
Από τη μια μεριά η θέση, από την άλλη η άρνηση της θέσης αυτής. Η φυσική συνέπεια της διαλεκτικής αυτής της "σύγκρουσης" θα ήταν η σύνθεση πολιτικής που θα προερχόταν από τη συνείδηση της ανάγκης της κοινωνικής μεταβολής.
Οι δυνάμεις της προσαρμογής, ωστόσο, αντιπαλεύουν την όποια διάθεση ανατροπής του όποιου σκεπτόμενου πολίτη και τον καθιστούν μοναχικό διαβάτη ανάμεσα στα καθημερινά περιστατικά του βίου, ευρισκόμενος σε μια διαρκή και βασανιστική ταλάντευση, με το δίλημμα αν είναι μόνη διέξοδος η φυγή ή όχι.
Η διαπίστωση της αποξένωσης του Ελληνα από την κοινωνική περιοχή του και του εγκλεισμού του, ιδιαίτερα τα χρόνια της κρίσης, στη φυλακή του υπερτροφικά αναπτυγμένου εγωισμού του δεν είναι άσχετη με τις διλημματικές καταστάσεις που αντιμετωπίζει.
Μέσα σε μια επταετία της κρίσης, η ελληνική κοινωνία άλλαξε φυσιογνωμία και από την αλλαγή τούτη επηρεάστηκαν σημαντικά οι μοχλοί της ομαδικής ψυχολογίας. Το ελληνικό πνεύμα δεν κατόρθωσε να υψωθεί στο νόημα του καιρού του, όπως ευθύς μετά το πρώτο μνημόνιο που επιβλήθηκε κάτω από αδιαφανείς διαδικασίες και συνεννοήσεις, δεν κατόρθωσε να υψωθεί επίσης στο νόημα της εποχής που κληρονομούσε τις οδυνηρές και ολέθριες για τον τόπο συνέπειες.
Η απομάκρυνση του Ελληνα από το πλήθος και η εγωιστική του αυτοδέσμευση σε συνδυασμό με τη φοβία του, όχι απλώς κατέληξε σε αξιοθρήνητη σύγχυση, αλλά τον εμπόδισαν να αντιδράσει, να δοθεί στην πράξη με τον ενθουσιασμό των μαχητών που δεν προυπολογίζουν την έκβαση και παρασύρονται από τη διάθεση για αγώνα.