Η ώρα της κρίσης έφτασε. Είναι η στιγμή που θα παρθούν οι μεγάλες αποφάσεις και κατά τη γνώμη μας πλησιάζει όσο ποτέ το τέλος του Αλέξη Τσίπρα.
Το τέλος της πρώτης του «καριέρας» γιατί είναι σίγουρο ότι θα επανέλθει. Είναι τέτοιος χαρακτήρας, τόσο αριβίστας, τόσο παρτάκιας που σίγουρα θα θελήσει να πάρει τη ρεβάνς. Στην Αριστερά, άλλωστε, αυτή τη ρεβάνς την αναζητούν από τον Εμφύλιο και μετά.
Οι επόμενες εβδομάδες θα καθορίσουν το πότε θα πάμε σε εκλογές αν κι όπως φαίνεται το 2017 θα στηθούν σίγουρα κάλπες. Δεν ξέρουμε τι είδους κάλπες, αλλά αυτό θα το αναλύσουμε πιο κάτω.
Τα δεδομένα στη διαπραγμάτευση είναι τα εξής: Οι δανειστές απαιτούν εδώ και τώρα προνομοθέτηση μέτρων 3,6 δις ευρώ ή το 2% του ΑΕΠ. Σε συνέντευξή του ο συνήθως μαλακός Βίζερ το ξεκαθαρίζει: «Πάρτε μέτρα και μετά θα επιστρέψει η τρόικα στην Ελλάδα».
Ο δε Ρέγκλινγκ το είπε: «Τέταρτο μνημόνιο δεν θέλετε, αλλά χρειάζεστε παρεμβάσεις στις συντάξεις και τη φορολογία».
Δεδομένο πρώτο λοιπόν: Χωρίς η κυβέρνηση να αποδεχθεί μέτρα η αξιολόγηση δεν κλείνει και χάνονται όλες οι ημερομηνίες, ίσως και αυτή της 20ης Μαρτίου, στο επόμενο Eurogroup δηλαδή.
Δεδομένο δεύτερο: Η κυβέρνηση για ακόμη μια φορά έκανε τραγικά λανθασμένες εκτιμήσεις. Έδιωχνε το ΔΝΤ, αλλά αυτό παραμένει και μάλιστα με συμφωνία Μέρκελ – Λαγκάρντ. Έλεγε ότι θα αναγκαστούν στη Γερμανία να αλλάξουν πολιτική γιατί ανεβαίνει ο Σουλτς και πράγματι, άλλαξαν προς το χειρότερο.
Έλεγε το Μαξίμου ότι υπάρχει σφοδρή κόντρα του Σόιμπλε με τη Μέρκελ, αλλά κάτι τέτοιο δεν είδαμε. Εδώ μέχρι και η «Πράβντα του ΣΥΡΙΖΑ», η εφημερίδα Έθνος δηλαδή, «είδε» ότι σβήνει το άστρο του Σόιμπλε. Κι αυτός παραμένει ισχυρός και μας τινάζει τα πέταλα.
Προχθές μόλις ο Τζανακόπουλος άφησε να εννοηθεί ότι μπορεί το ΔΝΤ να παραμείνει αν επιστρέψει στον ρεαλισμό. Και τελικά το ΔΝΤ θα μείνει με δάνειο 5 δις ευρώ και με σκληρές απαιτήσεις.
Δεδομένο τρίτο: Η σκληρή γραμμή δεν έχει υποχωρήσει από την πλευρά των δανειστών και δυστυχώς γίνεται ακόμη χειρότερη η κατάσταση. Αν ισχύουν όσα λένε οι γερμανικές εφημερίδες, Μέρκελ και Λαγκάρντ συμφώνησαν ότι τα μέτρα για το χρέος μετατίθενται για το 2018, κι αφού περάσουν οι γερμανικές εκλογές. Επομένως, η Ελλάδα χάνει έναν ακόμη κρίσιμο σταθμό.
Δεδομένο τέταρτο: Η κυβέρνηση έχει μόνο δύο επιλογές: Η πρώτη είναι να συμφωνήσει στο μνημόνιο plus, να αποδεχθεί τα μέτρα και να τα αμπαλάρει με κάποια «αντίδωρα» που θα περάσουν στον ελληνικό λαό ως μεγάλες μεταρρυθμίσεις και κοινωνικές πολιτικές.
Η δεύτερη επιλογή είναι η καθυστέρηση της διαπραγμάτευσης, όσο πάει και με τον κίνδυνο της τελικής ρήξης. Στην περίπτωση αυτή ενεργοποιούνται τα εφιαλτικά σενάρια του 2015 και το πιθανό plan B που έχουν εκπονήσει στο Μαξίμου.
Και οι δύο επιλογές κατά τη γνώμη μας οδηγούν στο πολιτικό τέλος του Τσίπρα.
Αν συμφωνήσει στα σκληρά μέτρα τότε θα πει στον κόσμο ότι δεν θα εφαρμοστούν ποτέ διότι η οικονομία θα απογειωθεί. Δεν αποκλείεται μια μείωση του ΦΠΑ κατά μία μονάδα ή μια μικρή μείωση του ΕΝΦΙΑ μέσω αναπροσαρμογής των αντικειμενικών αξιών (που πρέπει να κάνει με δικαστική απόφαση). Αυτό που δεν ξέρει ο κόσμος είναι ότι αν αποδεχθεί μείωση του αφορολόγητου στα 5.900 ευρώ τότε όλοι θα πληρώνουν φόρους και τα επιπλέον έσοδα θα είναι 1,8 δις ευρώ. Μπροστά στο τεράστιο αυτό νούμερο οι μικρές μειώσεις στους φόρους που σκέφτεται η κυβέρνηση ως «αμπαλάζ» θα είναι ψίχουλα.
Υπάρχει και η περίπτωση να δώσουν οι δανειστές ένα μπόνους για την υπογραφή του Τσίπρα. Π.χ. μια μικρή μείωση των πλεονασμάτων που πρέπει να επιτευχθούν ή μια μείωση από τα 10 χρόνια στα 4 ή 5 του διαστήματος που θα πρέπει να πιάνει η Ελλάδα τους στόχους για πλεονάσματα 3,5% ή λίγο λιγότερο.
Στην περίπτωση που υπογράψει στα τέσσερα, έστω και με αντίμετρα, ο Τσίπρας θα έχει κερδίσει χρόνο. Θα είναι σαν τις μονάδες που αγοράζει κανείς στο κινητό για να περάσει μερικές ημέρες παραπάνω. Αλλά αυτός ο χρόνος ουσιαστικά θα είναι το «πράσινο μίλι» του μελλοθάνατου Τσίπρα. Αργά ή γρήγορα θα πάει σε εκλογές γιατί δεν θα μπορεί να αντέξει.
Τέλος, υπάρχει το σενάριο της ρήξης. Το αφήσαμε τελευταίο αλλά δεν είναι λιγότερο ουσιώδες. Αντιθέτως, στην περίπτωση αυτή ο Τσίπρας στριμωγμένος, ηττημένος και βαθιά τραυματισμένος θα κάνει αυτό που ξέρει καλά. Θα χωρίσει τον κόσμο με ένα δημοψήφισμα. Και τότε θα έρθει το τέλος της χώρας.
Για να μη συμβεί αυτό δύο πράγματα πρέπει να γίνουν. Το πρώτο είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να πάψει να είναι ο «ντελίβερι μπόι» του ΣΥΡΙΖΑ και να υψώσει το ανάστημά του για να προστατέψει τη Δημοκρατία και τις κατακτήσεις του ελληνικού λαού. Να μην επιτρέψει στον Τσίπρα να κάνει ακόμη μια εγκληματική ενέργεια, ακόμη μια ασέλγεια στο σώμα της πατρίδας μας.
Το δεύτερο που πρέπει να γίνει είναι η ΝΔ και τα υπόλοιπα κόμματα να σαμποτάρουν πιθανό δημοψήφισμα και να κηρύξουν ανένδοτο. Με κινητοποιήσεις, με γενικό ξεσηκωμό, με ενημέρωση και με την αλήθεια που πρέπει να μάθει ο κόσμος.
Είναι φανερό ότι ο Τσίπρας είναι με την πλάτη στον τοίχο και το πιστόλι στον κρόταφο. Όσο κι αν είναι καλός τακτικιστής, όσο κι αν είναι πολιτικό «παχύδερμο» που δεν ενδιαφέρεται για τις επιπτώσεις των πράξεών του, το τέλος του φτάνει και θα είναι επώδυνο. Θα πέσει με θόρυβο γιατί ανέβηκε πολύ ψηλά και η πτώση θα είναι μεγάλη.