Κωδωνοκρούστες δαίμονες, κάποιοι χειρουβικοί αναρχικοί, συνόμιλοι των νεκρών που γεωμετρούν τα μεγάλα στίγματα της ανθρωπιάς των προσώπων και των σημάτων, καταπροσωπούν τα έργα της μοίρας τους και χλευάζουν τα σπασμένα τους δάκτυλα, που λιώσανε χτυπώντας τον αμετακίνητο μεσότοιχο.
Κι άλλα δάκτυλα δειλιασμένα τόσων ταλαιπωρημένων ανθρώπων, που ψάχνουν να αγγίξουν την ελπίδα, με τα μάτια τους να έχουν πάρει όψη κεριών και τα όνειρά τους μόνιμα κρεμασμένα στα συνοικιακά μπαλκόνια, με την ποδιά της μάνας τους να έχει γεμίσει ατελείωτη πίκρα και σιωπή.
Και άλλοι με τη στέγη τους να στάζει θλίψη και τα όνειρά τους να αιμορραγούν, συλλαμβάνουν εαυτούς να μονομαχούν με τις χίμαιρες. Κανένα λάλημα πετεινού δεν απελπίζει την αγρύπνια της εξωτερικής τους όρασης. Η εσωτερική όμως ακοή, με αρπακτική αίσθηση, ηχογραφεί τη διαμαρτυρία του σκεπτικισμού που απελπίζει το μέλλον.
Οι δικτάτορες των αριθμών και της παραγωγής κοινωνικής αναξιοπρέπειας πανηγυρίζουν στις αίθουσες των τροπαίων την αναπηρία τους και ο αυλός των σκεπτόμενων αυτού του τόπου ορφανός, αναπαύεται θεοσεβής σε πικραμένα χείλη, μελωδώντας την υποστολή της ουτοπίας.
Το μέγα έτος γι' αυτούς είναι το παρόν με τον ατελεύτητο πανικό του. Μέσα σ' αυτό είναι αυτό που ήταν. Το παρόν περιλαμβάνει τα πάντα. Αοιδοί στα συμπόσια των αθανάτων φασμάτων του πολιτισμού σπαράσσονται και κατασπαράσσουν, χαρισματούχοι ομολογητές του θανάτου της ατομικής αθανασίας.
Και μολονότι η πολιτική προδοσία κρεμάστηκε αναίσχυντη στα δάκτυλά τους και η γλώσσα τους αθροίζει τα ομοιώματα του φωτός, δεν πουλάνε γι' αυτούς τα σύγχρονα καταστήματα των υποκριτών τίποτα. Νιώθουν πως δεν έχουν που να πάνε. Στους πέντε περιφέρονται δρόμους της γης, όταν κλείνει το μαγαζί του ο ήλιος.
Είναι όλοι αυτοί που πασχίζουν για τη διατήρηση της πολιτιστικής μας ταυτότητας. Ονειροβάμονες περιηγητές ενός χαμένου πολιτισμού ή πραγματιστές-πολέμιοι μιας προιούσας διάβρωσης των αξιών και άμβλυνσης της κοινωνικής συνείδησης;
Σημασία έχει ότι η ψυχή τους δουλεύει ακόμη!..
Η πολιτική που ασκήθηκε σ' αυτόν τον τόπο υπήρξε ένα είδος διαδοχικών θεομηνιών, με τη βοήθεια πάντα εξωγενών παραγόντων. Πολιτική που αποδυνάμωσε ακόμη και το συνεκτικό δεσμό τούτου του έθνους: τη γλώσσα μας! Για να μην πούμε ότι αποτελεί το ίδιο το έθνος, γιατί μας συνδέει μεταξύ μας και μας συνδέει με την παράδοση και με την ιστορία.
Τίποτα στον κόσμο δεν ευδοκιμεί χωρίς ρίζες. Οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται "ξεριζώνουν" τις ρίζες του έθνους.
Υπάρχουν ευτυχώς οι ολίγιστοι σκεπτόμενοι, ωραίοι μαχητές των αξιών, που δεν νιώθουν σαν ένα παλιό χαρτονόμισμα που το τσαλάκωσαν χιλιάδες χέρια, που το στόμα τους δεν μιλάει για το μέλλον σε πέντε στρέμματα ουρανού που ποτέ δεν αγόρασαν, που πολλές απογοητεύσεις γεωμετρήσανε τα μάτια τους και δεν πήραν τη ζωή τους αγκαλιά, για να την πετάξουν στο πουργατόριο (καθαρτήριο).
Αντίθετα, χίλιες πανσέληνες νύχτες εκάρφωσαν τα πόδια τους σε τούτη τη γη, αρνούμενοι να δεχθούν ότι έχουν ένα μεγάλο παρελθόν δίχως μέλλον, και σκάβουν βαθιά τον εαυτό τους να ανακαλύψουν, να αγγίξουν με το νου, να πουν το "Εν" μέσα στο Ενα του "Είναι" του παντός!
Είναι αυτοί που η ψυχή τους δουλεύει ακόμη, και σ' όλους τους κόρφους της σάρκας τους το θάρρος τους ανάβει λαμπάδες, επιμένοντας να ασωτεύουν την ομορφιά της ζωής και των αξιών της μ' ένα μπουκέτο έγχρωμες ώρες στα χέρια τους...