Για να χτιστεί το νέο και να είναι νέο, πρέπει το παλιό να έχει ισοπεδωθεί τελείως.
Αν στηριχτεί πανω στ' απομεινάρια ενός τοίχου, κάποιου ντουβαριού, μιάς πλάκας ή ενός δαπέδου που παραμένει,
..τότε το καινούργιο θα είναι δεσμευμένο απ' το μέγεθος, το σχέδιο, τον προσαντολισμό του παλιού,
..προσανατολισμό και θέα που ακόμη κι όταν ήταν
γυαλιστερή και καινούργια όταν το παλιό ήταν κάποτε νέο,
..δεν το απέτρεψε απ' το να καταντήσει συντρίμμια κι ερείπια.
Στα δικά μας ερείπια που βιώνουμε, στο δικό μας χρέπι, ανάμεσα σε μερικά άλλα διασώζεται ακόμη ένα απομεινάρι.
Το απομεινάρι αυτό είναι το πιό σάπιο, το πιό σκουληκοφαγωμένο και σαθρό,
..και στέκεται ακόμη όρθιο γιατί ο κόσμος φοβισμένος κι απελπισμένος ακουμπάει πάνω του, σε όλες τις πλευρές του, να προστατευτεί τάχα,
..ενώ στην ουσία το προστατεύει, και είναι οι πλάτες των πολιτών που ακουμπούν απάνω του, που το κρατάνε όρθιο.
Το απομεινάρι αυτό το σάπιο και βρωμερό είναι η πολιτική και ιδίως οι πολιτικοί που ζουν απ' αυτή.
Τα ερείπια αυτά, τα επικίνδυνα και σαθρά πρέπει να γκρεμιστούν, να ισοπεδωθούν και να οργωθούν,
..αν πρόκειται, αν έχουμε την πρόθεση να οικοδομήσουμε κάτι καινούργιο που νάναι πραγματικά νέο.
Η βρωμιά και η σαπίλα των πολιτικών στην χώρα μας ξεπερνάει κατά πολύ τον μέσο όρο, το συνηθισμένο,
..αυτό που οι "επιστήμονες" της Παγκοσμιοποίησης για την χειραγώγηση των λαών έχουν βάλει σαν όριο για την ασφαλή χειρισμό των μαζών, χωρίς αυτές να αντιδρούν και να εξεγείρονται.
Είναι αυτό ακριβώς το φαινόμενο που μας κρατάει καθηλωμένους σ' αυτή την τεχνητή κρίση.
Οι ξένοι, οι τοκογλύφοι και οι κυβερνήσεις-εκπρόσωποι των τραπεζών, έκπληκτοι, προσπαθούν να τραβήξουν το σχοινί συνεχώς σε νέα άκρα,
..προσπαθώντας να βρούν τα όρια υπομονής, ή μάλλον φόβου και εθελοδουλίας ενός λαού,
..αλλά κυρίως να βρούν τα όρια της παλιανθρωπιάς, της ξετσιπωσιάς και της απληστίας της ορδής των πολιτικών που νέμονται την εξουσία και τις τύχες του κόσμου.
Και έτσι καταντάμε να είμαστε ένα συνεχές πείραμα, πείραμα-οδηγός για μελλοντικές χρήσεις στην εποχή της παγκόσμιας δικτατορίας που σχεδιάζουν.
Αν γκρεμιστεί αυτό το τελευταίο ερείπιο, αν το γκρεμίσουμε, το πείραμα θα λήξει.
Θάχουμε μείνει εμείς και τα συντρίμμια, αλλά θα έχουμε την ευκαιρία να χτίσουμε ίσως κάτι πραγματικά νέο.
Η κρίση αυτή μπορεί να γεννήσει πράγματι μιά ευκαιρία.
Την ευκαιρία να απαλλαγούμε απ' τα ιδιοτελή και καλογυαλισμένα σκουλήκια που είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες σαν "το πολιτικό προσωπικό" του τόπου.
Για να γίνει όμως αυτό πρέπει πρώτα να απαλλαγούμε,
..απ' τον δικό μας φόβο και ιδιοτέλεια.
Να γκρεμίσουμε τα εσωτερικά δικά μας ερείπια,
..και μετά να ισοπεδώσουμε, να οργώσουμε και τ' άλλα!..