Τέλος στην τραγωδία

Αναδημοσίευση από: analyst.gr

Ένα αποτυχημένο κράτος, σε καθεστώς κυλιόμενης πτώχευσης και σε μία εποχή που η Ευρωζώνη κινδυνεύει να διαλυθεί, ενώ προβλέπονται νομισματικοί και εμπορικοί πόλεμοι στον πλανήτη, δεν μπορεί να περιμένει άπρακτο τις αποφάσεις άλλων – ηχητικό

.

Πριν ακόμη κρίνει κανείς οτιδήποτε, οφείλει να παραθέτει, καθώς επίσης να αξιολογεί όσο πιο αντικειμενικά μπορεί τα γεγονότα – τα οποία στην περίπτωση της Ελλάδας είναι τα εξής:

(α)  Η χώρα έχει ήδη μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο κράτος, αφού δεν μπορεί να επιβιώσει με δικά της μέσα, δεν είναι σε θέση να παρέχει ασφάλεια, ευημερία και νομιμότητα στους Πολίτες της, διοικείται από ξένους, ενώ οργιάζει η πολιτική διαπλοκή και διαφθορά.

Ακόμη χειρότερα, βρίσκεται σε καθεστώς κυλιόμενης πτώχευσης – η οποία ορίζεται ως μία επικίνδυνη, παράνομη καθυστέρηση της χρεοκοπίας, επειδή επιδεινώνονται συνεχώς οι συνθήκες της οικονομίας της. Στις επιχειρήσεις κάτι τέτοιο απαγορεύεται, ενώ τιμωρείται ποινικά πάρα πολύ αυστηρά ο υπεύθυνος διαχειριστής τους – ο οποίος, στην περίπτωση των κρατών, είναι η εκάστοτε κυβέρνηση.

Υπενθυμίζουμε εδώ πως, σύμφωνα με το ΔΝΤ, η χώρα μας δεν έχει βιώσιμο χρέος ούτε πρωτογενή πλεονάσματα, δεν έχει βιώσιμο ασφαλιστικό, δεν έχει βιώσιμο κοινωνικό κράτος, δεν έχει βιώσιμο δημόσιο τομέα, δεν έχει βιώσιμο φορολογικό σύστημα, δεν έχει βιώσιμο πολιτικό σύστημα και δεν διαθέτει ούτε βιώσιμες τράπεζες.

Επίσης πως θα έχουν κατανοήσει πια οι Έλληνες ότι, δεν χρεοκοπούν ποτέ τα κράτη, αλλά οι Πολίτες τους – αφού αυτοί καλούνται τελικά να πληρώσουν. Στα πλαίσια αυτά, έχουμε αναφέρει πως το δημόσιο χρέος πρέπει να υπολογίζεται αφενός μεν ως ποσοστό επί των εισοδημάτων των Ελλήνων, αφετέρου επί της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων – όπου, με δεδομένη τη μείωση και των δύο κατά τουλάχιστον 50%, το χρέος είναι διπλάσιο.

Με απλά λόγια, τα 320 δις € του δημοσίου χρέους είναι σε όρους εισοδημάτων και περιουσιακών στοιχείων περί τα 640 δις € – όπως ακριβώς θα συνέβαινε εάν είχε υιοθετηθεί η δραχμή και υποτιμούταν κατά 50%. Εάν σε αυτά προστεθούν τα 230 δις € του επισφαλούς ιδιωτικού χρέους, τότε θα κατανοήσουμε πως το χρέος που δεν είναι σε θέση πια να εξυπηρετήσει ο δημόσιος, καθώς επίσης ο ιδιωτικός τομέας, έχει κυριολεκτικά εκτοξευθεί στα ύψη – οπότε είναι ανόητο να αναφέρεται πια κανείς στην αναδιάρθρωση του, ως μία ρεαλιστική λύση για την Ελλάδα.

(β)  Έχει ήδη ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για το ευρώ, αφενός μεν εξαιτίας των διαρκώς αυξανόμενων φυγόκεντρων δυνάμεων στο εσωτερικό της Ευρωζώνης από χώρες όπως η Ιταλία και η Γαλλία, αφετέρου λόγω της αλλαγής πολιτικής των Η.Π.Α. – οι οποίες πια το υπονομεύουν, θεωρώντας το ανταγωνιστικό στο δολάριο.

Την ίδια στιγμή η Γερμανία, αντιλαμβανόμενη πως δεν έχει τίποτα άλλο να ωφεληθεί από την Ευρωζώνη, ούτε από ένα αδύναμο ευρώ μέσω του οποίου απέκτησε τεράστια πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, καθώς επίσης πως δεν πρόκειται να της επιτραπεί η συνέχιση της υποτίμησης από τις Η.Π.Α., αλλάζει πορεία – προσανατολιζόμενη σε ένα ισχυρό, ελεγχόμενο από την ίδια νόμισμα, το οποίο θα δυνάμωνε ακόμη περισσότερο από την υιοθέτηση μίας άλλης νομισματικής πολιτικής, από αυτήν που χρειάζονται οι υπόλοιποι εταίροι της (αύξηση των βασικών επιτοκίων, μείωση της ποσότητας χρήματος).

Άλλωστε γνωρίζει πως τα πλεονάσματα έχουν ένα σημαντικό μειονέκτημα: τις αντίστοιχες εκροές κεφαλαίων, μέσω των οποίων χρηματοδοτούνται τα ελλείμματα των άλλων χωρών-πελατών της. Ως εκ τούτου, έχει έναν ακόμη λόγο να επιθυμεί πια υψηλότερα επιτόκια και ένα ισχυρό νόμισμα: την επιστροφή των κεφαλαίων στη χώρα της, προτού κινδυνεύσει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους, ειδικά από τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.

(γ)  Οι Η.Π.Α. είναι υπερχρεωμένες και ευρίσκονται σε πορεία παρακμής, ενώ ο υπόλοιπος πλανήτης είναι βυθισμένος επίσης στα χρέη και στα οικονομικά προβλήματα – κυρίως η Ιαπωνία, η Κίνα, η Ν. Αφρική και η Ν. Αμερική, καθώς επίσης μεγάλες χώρες στην περιοχή μας όπως είναι  η Τουρκία (ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη χώρα μας, ειδικά λόγω των οικονομικών της προβλημάτων), η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος.

Παράλληλα, οι ηγεσίες των τριών μεγάλων δυνάμεων, της Κίνας, της Ρωσίας και των Η.Π.Α., είναι αυταρχικές – οπότε οι πιθανότητες συνεννόησης μεταξύ τους, με στόχο μία συνδιάσκεψη για την αντιμετώπιση των χρεών, όπως αυτή του Btetton Woods μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, είναι πολύ περιορισμένες.

Ως εκ τούτου, φαίνεται μάλλον αναπόφευκτος ένας εμπορικός και νομισματικός πόλεμος σε παγκόσμιο επίπεδο, ο οποίος θα πυροδοτούσε το αναμενόμενο, νομοτελειακό κραχ – με τρομακτικές συνέπειες εάν όχι για την παγκόσμια ειρήνη, τουλάχιστον για τα αδύναμα κράτη.

Επίλογος

Μέσα σε αυτό το «σκοτεινό» παγκόσμιο και εθνικό περιβάλλον, κάθε στιγμή που περνάει ανεκμετάλλευτη για την Ελλάδα αποτελεί έγκλημα – ενώ η σπουδαιότητα που δίνεται στο κλείσιμο μίας ακόμη αξιολόγησης, η οποία απλά θα μετέφερε αυξανόμενα τα προβλήματα μας στο μέλλον, χωρίς να επιλύσει κανένα, είναι μάλλον ανόητη.

Ως εκ τούτου, θεωρούμε πως το μοναδικό παράθυρο σωτηρίας που μας προσφέρεται, είναι η λήψη ριζικών αποφάσεων εντός των πρώτων μηνών του 2017 – πριν διαλυθεί η Ευρωζώνη, προτού ξεσπάσει ένα παγκόσμιο κραχ, καθώς επίσης ενώ θα δρομολογούνται οι εθνικές εκλογές στην Ολλανδία, στη Γαλλία, στη Γερμανία και ενδεχομένως πρόωρες στην Ιταλία.

Κάτι τέτοιο προϋποθέτει φυσικά τη συνεννόηση όλων των πολιτικών κομμάτων μεταξύ τους, καθώς επίσης την ενεργητική στήριξη τους από τους Πολίτες – παρά το ότι πρόκειται για μία πολύ δύσκολη προσπάθεια, ενώ λογικά οι Έλληνες έχουν αηδιάσει από όλους, απαιτώντας την τιμωρία των υπευθύνων της σημερινής τραγωδίας.

Χρόνος όμως για εκλογές δεν υπάρχει, ενώ δεν καταλαβαίνουμε τι θα άλλαζε στο γενικότερο σκηνικό η «ανακύκλωση» ενός ήδη αποτυχημένου κόμματος των μνημονίων – πόσο μάλλον όταν ο σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επίδοξος μελλοντικός πρωθυπουργός, φανατικός υποστηρικτής των μνημονίων, ήταν εναντίον της πολιτικής που αλλαξε/υιοθέτησε ο κ. Σαμαράς το 2014, με αποτέλεσμα να χάσει μεν τη στήριξη της Γερμανίας, αλλά να επανέλθει τότε η Ελλάδα σε πορεία ανάπτυξης.

Περαιτέρω, οι ριζικές αυτές αποφάσεις θα ήταν είτε (α) η συμφωνία των δανειστών εάν όχι για τη διαγραφή του 50% του δημοσίου χρέους, τότε με το πάγωμα που πρότεινε το ΔΝΤ (άρθρο), είτε (β) το σταμάτημα κάθε είδους διαπραγματεύσεων, αξιολογήσεων κοκ., με την ταυτόχρονη καταγγελία των παράνομων δανειακών συμβάσεων/μνημονίων στα διεθνή δικαστήρια – οπότε η μη λήψη νέων δόσεων και άρα η αναπόφευκτη αδυναμία πληρωμών των δανείων που έχουν ληφθεί από τους θεσμικούς δανειστές.

Μία τέτοια αντιμετώπιση ισοδυναμεί ουσιαστικά με τη χρεοκοπία της Ελλάδας εντός της Ευρωζώνης – όπου, εάν επιχειρούσε η ΕΚΤ να μας εκβιάσει με το σταμάτημα της παροχής ρευστότητας στις τράπεζες, θα έπρεπε να είμαστε προετοιμασμένοι για τη δρομολόγηση ενός νομίσματος για τις εγχώριες συναλλαγές μας.

Στην περίπτωση τώρα που θα θεωρούταν πως ένα τέτοιο νόμισμα αντίκειται στους κανόνες της νομισματικής ένωσης, τότε θα έπρεπε να περιμένουμε τις αποφάσεις των αρμοδίων – χωρίς φυσικά να αποχωρήσουμε μόνοι μας από το ευρώ, εκτός εάν μας υποχρέωναν με κάποιον τρόπο που δεν φανταζόμαστε, οπότε θα ξεκινούσαν οι διαπραγματεύσεις επιστροφής μας στη δραχμή που θα διαρκούσαν τουλάχιστον δύο χρόνια.