ΣΕΡΕΝΑ ΝΟΜΙΚΟΥ
«Επειδή λοιπόν, το πολιτικό σύστημα έχει κατακτηθεί από το κομματικό σύστημα, το οποίο έχει τοποθετηθεί στη θέση του πολιτικού συστήματος, το κόμμα αντί να λειτουργεί ως διαμεσολαβητής της κοινωνίας και αυτού, μετέβαλε το κράτος από θεσμό στην υπηρεσία της κοινωνίας και του έθνους, σε δυνάστης επί της κοινωνίας. Με δύο λόγια, το κομματικό κατεστημένο χρησιμοποιεί το κράτος για να ιδιοποιείται το δημόσιο αγαθό, όπως και οι πέριξ αυτού ομάδες συμφερόντων που υφαίνει και, κυριολεκτικά, για να λεηλατείται η κοινωνία.Το Ελληνικό σύστημα έχει υπερβεί τους αξιωματικούς κανόνες της ολιγαρχίας, και έχει μεταβληθεί σε ολιγαρχική συμμορία. Σε ένα σύστημα δηλαδή, που υποδομεί το σύνολο του κράτους σε επάλληλες ομάδες, που εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα, λειτουργώντας λεηλατικά εις βάρος της σύνολης κοινωνίας και του δημοσίου αγαθού» (Γ. Κοντογιώργης, πηγή)..
Άρθρο
Σήμερα θα αρκεστώ στο να επαναλάβω τις
απόψεις δύο διακεκριμένων Ελλήνων, σχετικά με τους λόγους που εμείς οι
πολίτες έχουμε διαβρωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να υπομένουμε τόσα δεινά
χωρίς να αντιδρούμε καθόλου. Ο ένας αναφέρεται στην εισαγωγή στο
πολιτικό σύστημα που έχει μεταβληθεί σε μία ολιγαρχική συμμορία, ενώ ο
άλλος παρακάτω στο ειδεχθές Σύνταγμα που έχει κατασκευάσει η συμμορία
αυτή, για να επιβάλλεται στο σύνολο της κοινωνίας.
Άποψη μου είναι πως εάν δεν καταφέρουμε
να διαλύσουμε αυτές τις συμμορίες που λυμαίνονται τη χώρα, καθώς επίσης
εάν δεν αλλάξουμε ριζικά το Σύνταγμα, επάνω στο οποίο στηρίζονται όλοι
οι νόμοι που διέπουν την καθημερινότητα μας, η Ελλάδα θα οδηγηθεί στο
χάος. Η πρωτοβουλία ανήκει βέβαια στη Δικαιοσύνη, αλλά όταν διορίζεται
και αυτή από το εκάστοτε κόμμα που κυβερνάει, οι δυνατότητες της είναι
περιορισμένες, εάν δεν στηριχθεί από το σύνολο της κοινωνίας.
.
«Το Σύνταγμα του 1975 με όλες τις αναθεωρήσεις του εγκαθίδρυσε ένα πολίτευμα κλειστό, το οποίο φρόντιζε μόνο για τη διατήρηση της εξουσίας των εμπνευστών του –χωρίς δυστυχώς να μεριμνάει καθόλου για τη χρηστή δημοκρατική διακυβέρνηση. Τα μεγαλύτερα προβλήματα του ευρίσκονται στο πεδίο της οργάνωσης του Κράτους όπου, σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα, τα εξής:
(α) Η Βουλή είναι δέσμια της
εκάστοτε κυβέρνησης, λόγω της μη θεσμοθέτησης χωριστών εκλογών για την
εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία – σε συνδυασμό με την παντελή
έλλειψη θεσμών εσωκομματικής δημοκρατίας. Οι βουλευτές δεν είναι
ανεξάρτητοι, αλλά ψηφίζουν τα νομοσχέδια που καταθέτει η κυβέρνηση, υπό
την απειλή της διαγραφής τους σε περίπτωση μη τήρησης της «κομματικής
πειθαρχίας» – οπότε πράγματι δεν υπήρχε κανένας λόγος να διαβάζουν τα
μνημόνια, αφού δεν θα μπορούσαν να μην τα υπογράψουν.
Εάν ήθελαν βέβαια να παραμείνουν στο
κόμμα όπου, εάν τυχόν αποφάσιζαν θαρραλέα να το εγκαταλείψουν, θα
αντιμετώπιζαν τις σφοδρές επιθέσεις του κομματικού / κρατικού μηχανισμού
σε διάφορα επίπεδα, μεταξύ άλλων στο φορολογικό, μέσω των ΜΜΕ κοκ. Οι
εκλογές δε διενεργούνται όποτε κρίνεται σκόπιμο από την εκάστοτε
κυβέρνηση για μικροκομματικούς καθαρά σκοπούς και όχι κάθε τέσσερα
χρόνια – όπως συμβαίνει σε όλες τις ευνομούμενες χώρες.
(β) Το κόμμα, χωρίς η λειτουργία
του να ρυθμίζεται παρά μόνο με μία γενική διάταξη του άρθρου 29, έχει
αναδειχθεί σε υπέρτατο θεσμό του κράτους! Το γεγονός δε ότι, δεν
ρυθμίζεται καθόλου ο τρόπος λειτουργίας του από το Σύνταγμα, έχει
επιτρέψει την ύπαρξη τριτοκοσμικών κομμάτων – στα οποία δεν υπάρχουν καν
οι στοιχειώδεις δημοκρατικοί θεσμοί και τα καταστατικά, αλλά επικρατεί η
θέληση του εκάστοτε αρχηγού, καθώς επίσης της «αυλής» του, σαν να είναι
βασιλιάς.
Ο αρχηγός, εάν ελέγχει το
κόμμα, ελέγχει, εφόσον εκλεγεί το κόμμα του πρώτο, ολόκληρη τη Βουλή –
φυσικά και την κυβέρνηση ενώ διορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης!
Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις
είναι δυνατόν να μη νοιώθουν αηδία οι Ευρωπαίοι, όσα άδικα και αν έχουν,
όταν γνωρίζουν πως δεν συναλλάσσονται με μία δημοκρατική εξουσία, αλλά
με μία κομματική δικτατορία, η οποία είναι αδύνατον εκ των πραγμάτων να
οδηγήσει τη χώρα σε πορεία βιώσιμης ανάπτυξης; Μπορούν ποτέ να
εμπιστευθούν την Ελλάδα;
(γ) Το Σύνταγμα, στο γνωστό άρθρο
44, προβλέπει τη δυνατότητα διενέργειας δημοψηφίσματος μόνο κατόπιν
απόφασης της κυβέρνησης ή της πλειοψηφίας της Βουλής – άρα του κόμματος
που κυβερνάει είτε μόνο του, είτε με τη συνεργασία κάποιου άλλου.
Η Βουλή τώρα, επομένως το κυβερνών
κόμμα, έχει τη δυνατότητα, χωρίς προσφυγή στους Πολίτες, να αλλάζει τα
σύνορα της χώρας, να εγκαθιστά ξένα στρατεύματα στο εσωτερικό της, να
εκχωρεί συνταγματικές αρμοδιότητες σε διεθνείς οργανισμούς (Τρόικα, ΔΝΤ
κλπ., οπότε δεν πρέπει να παραπονιόμαστε για τη μη τήρηση του
Συντάγματος από τα μνημόνια), να περιορίζει την εθνική κυριαρχία (άρα η
κυβέρνηση δεν δρα προδοτικά, αφού το Σύνταγμα επιτρέπει την απώλεια της
εθνικής μας κυριαρχίας), καθώς επίσης να αλλάζει το ίδιο το Σύνταγμα!
(δ) Η Δικαιοσύνη είναι σαφώς
ακρωτηριασμένη αφού, σύμφωνα με το άρθρο 90 του Συντάγματος, η ηγεσία
της διορίζεται από την κυβέρνηση. Εκτός αυτού δεν υπάρχει Συνταγματικό
Δικαστήριο αυξημένου κύρους για να κρίνει τη συνταγματικότητα ή μη των
νόμων – καθώς επίσης για να διαπιστώσει εάν τηρήθηκε η προβλεπόμενη
διαδικασία ψήφισής τους.
(ε) Τα μέλη της εκάστοτε κυβέρνησης
και όλοι οι βουλευτές έχουν κατοχυρώσει συνταγματικά την προνομιακή
μεταχείριση τους και την ατιμωρησία τους έναντι των υπολοίπων Πολιτών,
με βάση τις διατάξεις των άρθρων 62 και 86 του Συντάγματος – τα οποία
μεταφέρθηκαν στο Σύνταγμα του 1975 από τα Συντάγματα του 1864, του 1911
και του 1952. Ενισχύθηκαν επί πλέον με την αναθεώρηση του 2001 ακόμη
περισσότερο, με νόμους συντομότατης παραγραφής των εγκλημάτων μελών και
πρώην μελών κυβερνήσεων – όπου ισχύει προφανώς το γνωστό «κόρακας κορακιού μάτι δεν βγάζει».
Εκτός αυτού, δεν προβλέπεται σύστημα
δημόσιας λογοδοσίας, όπως ισχύει ακόμη και για τον πιο μικρό σύλλογο –
αφού στη Βουλή δεν κρίνεται ποτέ η τήρηση ή μη του εθνικού
προϋπολογισμού του προηγουμένου έτους, ενώ δεν ευθύνεται κανένας για τις
«νομοτελειακές» υπερβάσεις (οπότε λογικά υπερχρεώθηκε η χώρα, αφού
αυτοί που διαχειρίζονται τα χρήματα μας δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη
και δεν λογοδοτούν σε κανέναν).
Ακόμη δε και ο θεσμός του ελέγχου
των οικονομικών των κομμάτων της Βουλής είναι εντελώς «διάτρητος» – αφού
διενεργείται μέσω μίας επιτροπής, στην οποία μετέχουν κατά πλειοψηφία
μέλη της Βουλής, με αποτέλεσμα τα κόμματα να ελέγχουν ουσιαστικά τον
εαυτό τους (μεταφορικά, όπως όταν ο ίδιος ο κλέφτης εκτελεί ταυτόχρονα καθήκοντα αστυνομικού).
(στ) Προφανώς δεν έχουν όλοι οι
Έλληνες τα ίδια πολιτικά δικαιώματα – αφού τα κόμματα του κοινοβουλίου
εξασφαλίζουν προνομιακή χρηματοδότηση και προβολή, διαπλέκονται με τις
τράπεζες και με τα ΜΜΕ, ενώ αποκλείουν κάθε νέα πολιτική κίνηση
ανανέωσης της πολιτικής ζωής» (πηγή).
.
Κλείνοντας, εγώ δεν έχω να προσθέσω
τίποτα άλλο, αφήνοντας τα συμπεράσματα στους αναγνώστες. Φαίνεται πάντως
καθαρά πως η κρίση δεν έχει μόνο μειονεκτήματα αλλά και πλεονεκτήματα,
αφού έχει αποκαλύψει τις τρομακτικές παθογένειες του συστήματος που
οδήγησε την Ελλάδα στο σημερινό της κατάντημα, μετά από δεκαετίες
κομματικής τυραννίας. Στα πλαίσια αυτά, ίσως η χρεοκοπία και η δραχμή να
αποδειχτούν τελικά λυτρωτικά.