Οι κρυφές επιδιώξεις του Βερολίνου έναντι του Τραμπ - Τι κράτος είναι η Γερμανία;
Του Μάκη Ανδρονόπουλου
Λίγες ημέρες πριν παραδώσει την προεδρία της Γερμανίας στον Φρανκ Βάλτερ Στάινμαγιερ, ο Γιοακίμ Γκάουκ μιλώντας σε μια τελετή στο πανεπιστήμιο του Μάαστριχτ για τον εορτασμό των 25 χρόνων της ομώνυμης συνθήκης, υπογράμμισε την ανάγκη χειραφέτησης της ΕΕ από τις ΗΠΑ. «Έχει έρθει η ώρα που η Ε.Ε. και ιδιαίτερα η Γερμανία, που για καιρό βρήκαν ασπίδα προστασίας κάτω από την ηγέτιδα δύναμη, πρέπει να γίνουν πιο ανεξάρτητες και αυτόνομες». Έκανε ιδιαίτερη μνεία στην ιδιαίτερη ευθύνη της ΕΕ για τη σταθερότητα της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, που «δικαίως προϋποθέτει αύξηση των αμυντικών δαπανών». Αναφέρθηκε επίσης στη ραγδαία άνοδο του δεξιού λαϊκισμού στην Ευρώπη και υπογράμμισε ότι «σημαντικό είναι να μην παίζουν οι εθνικές κυβερνήσεις διπλό παιχνίδι, να συμφωνούν σε επίπεδο Βρυξελλών και στην συνέχεια να επικρίνουν τις αποφάσεις σε εθνικό επίπεδο ή να τις αντιστρατεύονται»…
Πίσω από αυτή την ομιλία κρύβονται όλες οι θεμιτές και αθέμιτες επιδιώξεις της Γερμανίας, τόσο σε ότι αφορά την εθνική της χειραφέτηση, όσο και την εδραίωση της επικυριαρχίας της στην Ευρώπη.
Ο απρόβλεπτος Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ είχε αρχικά θορυβήσει το Βερολίνο, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τις νομικές εκκρεμότητες του διεθνούς της καθεστώτος, μην τυχόν δηλαδή αντιμετώπιζε ρητά τη Γερμανία ως μη κυρίαρχο κράτος. Ως γνωστόν, η Γερμανία μέχρι και σήμερα δεν έχει Σύνταγμα (Verfassung), αλλά Θεμελιώδη Νόμο (Grundgesetz), ενώ παραμένουν σε ισχύ τα άρθρα 53 και 107 του ΟΗΕ που ορίζουν ότι η Γερμανία εξακολουθεί και χαρακτηρίζεται «εχθρικό κράτος» αφού τυπικά δεν έχουν υπογραφεί συνθήκες ειρήνης. Πολλοί μάλιστα υποστηρίζουν ότι η Γερμανία ποιεί τη νήσσα, διότι εάν αποκτήσει σύνταγμα θα πρέπει να εξοφλήσει τα χρέη της, πράγμα που αποφεύγει.
Ο φυσιοδίφης-μελετητής διεθνών συμβάσεων Nikolaos Karatsoris σε μια από τις σχετικές αναρτήσεις του επισημαίνει ότι το άρθρο 53.2 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ αναφέρει: «Ο όρος εχθρικό κράτος, που χρησιμοποιείται στην παράγραφο 1 αυτού του Άρθρου, αναφέρεται σε κάθε κράτος το οποίο, κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, ήταν εχθρός οποιουδήποτε από τα κράτη που υπογράφουν αυτόν το Χάρτη» (Σ.Σ: και η Ελλάδα). Επισημαίνει επίσης ότι το άρθρο 107 αναφέρει πως «Καμιά διάταξη αυτού του Χάρτη δε θίγει ή εμποδίζει ενέργεια εναντίον κράτους που κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου υπήρξε εχθρός ενός από όσους υπογράφουν αυτόν το Χάρτη, εφόσον την ενέργεια αυτή την έχουν αναλάβει ή την έχουν επιτρέψει, ως συνέπεια αυτού του πολέμου, οι κυβερνήσεις που έχουν την ευθύνη για την ενέργεια αυτή.» Η Γερμανία το 1945 όταν υπογράφτηκε ο Χάρτης του ΟΗΕ βρίσκονταν υπό την κατοχή της συμμαχικής διοίκησης και δεν ήταν ιδρυτικό μέλος του ΟΗΕ. Τόσο η Δυτική όσο και η Ανατολική Γερμανία έγιναν μέλη του ΟΗΕ στις 18 Σεπτεμβρίου 1973. Τα άρθρα 53 και 107 εξακολουθούν και ισχύουν και δεν έχουν τροποποιηθεί και εξακολουθούν και αφορούν την Γερμανία και την Ιαπωνία.
Ο Νικόλαος Καρατσόρης επισημαίνει επίσης ότι ο Θεμελιώδης Νόμος της Γερμανίας που ψηφίστηκε στις 8 Μαΐου 1949 κατόπιν υποδείξεως των συμμαχικών δυνάμεων στο άρθρο 146 λέει: «Αυτός ο βασικός νόμος που ισχύει μετά την ολοκλήρωση της ενοποίησης και της ελευθερίας της Γερμανίας για ολόκληρο το γερμανικό έθνος, χάνει την ισχύ του εκείνη την ημέρα κατά την οποία ένα σύνταγμα θα τεθεί σε ισχύ, το οποίο θα έχει υιοθετηθεί από το γερμανικό λαό με μια ελεύθερη απόφαση» και επισημαίνει ότι ακόμη και μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το άρθρο αυτό δεν έχει αλλάξει ουσιωδώς από το 1949. Επισημαίνει επίσης, ότι το 2011 ο Βόλφγκανκ Σόιμπλε σε ένα ευρωπαϊκό τραπεζικό συνέδριο στην Φραγκφούρτη είχε αναφέρει ότι η έννοια της εθνικής κυριαρχίας έχει καταστεί παραλογισμός στην Ευρώπη και ότι «και εμείς στην Γερμανία από τις 8 Μαΐου 1945 ουδέποτε υπήρξαμε κυρίαρχο κράτος».
Είναι συνεπώς ξεκάθαρο ότι η Γερμανία αποφεύγει συστηματικά να λύσει ευθέως αυτά τα ζητήματα γιατί θα πρέπει να πληρώσει. Γι΄ αυτό δεν υπογράφει με κανένα Συνθήκη Ειρήνης (ΣΣ: ούτε η Συμφωνία 2+4 για την ενοποίηση των δύο Γερμανιών είναι Συνθήκη Ειρήνης) και επιδιώκει μέσα από το δίκαιο της ΕΕ και την ευκαιρία που προσφέρει ο Τραμπ να δημιουργήσει παράλληλο δίκαιο που θα υπερβεί de facto και χωρίς κόστος το καθεστώς του «εχθρικού κράτους» που τυπικά εξακολουθεί να είναι με βάση το άρθρο 53 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Για τον ίδιο λόγο επιδίωκε μανιωδώς να γίνει μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, διότι έτσι έμμεσα θα τερματιζόταν η ισχύ των παραπάνω άρθρων του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ χωρίς οικονομικές συνέπειες…