Δεν έχουμε αντιληφθεί στο άρτιο τη σημασία του εθνικού αιτήματος για ανατροπή μιας νοοτροπίας που "τειχίζει" κάθε προοπτική τούτης της χώρας. Εχουμε εθιστεί να αντιμετωπίζουμε με δυσπιστία κάθε "φωνή" που αντίκειται στις συνήθειές μας, στο ευκαιριακό "βόλεμα"μας, έστω κι αν νιώθουμε την κάννη των περιστρόφων των όποιων εγχώριων και ξένων συμφερόντων στην πλάτη μας.
Δεχόμαστε τη βάναυση αστυνομία των "ελεγκτών" της ζωής μας και την επιβολή οικονομικών μέτρων που απομειώνουν την ποιότητα της ζωής μας και εκ των πραγμάτων της αξιοπρέπειάς μας ως κοινωνία, με το πρόσχημα πάντα της "σωτηρίας" μας από πολιτικούς που ούτε περίπτερο είναι σε θέση να διαχειριστούν, αντιμετωπίζοντας την ίδια την πραγματικότητά μας με μονολιθικό τρόπο.
Η ρευστή δημοκρατική και κοινωνική μας συνείδηση δεν κατόρθωσε να αποκτήσει κάποιο σταθερό επίκεντρο, και το επίκεντρο τούτο είναι ακριβώς η αντίθεσή της προς τη βαρβαρότητα της πολιτικής πράξης, που ξεπερνά κάθε κοινωνική ιδεολογία και φενακίζει την ίδια την έννοια και το περιεχόμενο της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατίας.
Διατρέχουμε μια εποχή που τα τυχόν φιλελεύθερα ή δημοκρατικά στοιχεία παραμερίζονται αδυσώπητα, ενώ όλα όσα αποφασίζονται ερήμην της κοινωνίας στεγάζονται κάτω από τη λέξη "αναγκαιότητα".
Την ίδια εποχή το πνεύμα του ευρωπαισμού υφίσταται μια πρόδηλη φθορά, γιατί οι ιδιότητες του ευρωπαισμού υποχωρούν στην επικρατέστερη πολιτική ψυχολογία που συσσωματώνει αυτόματα και συνενώνει λαούς με κοινά συμφέροντα και κατευθύνσεις, ενώ η ανάγκη της προσαρμοστικής "δουλείας" των άλλων ευρωπαικών λαών παρουσιάζει τον απορροφητικό χαρακτήρα του επείγοντος...
Σε τούτο το πλαίσιο, αν θέλουμε να βιώνουμε την κατακτημένη εθνική ελευθερία μας, θα πρέπει να μη διατρέχουμε μέρες λήθης. Αυτή, λοιπόν, τη λέξη, τη λήθη, πρέπει να τη διαγράψουμε οριστικά και ενσυνείδητα από το λεξιλόγιό μας, αν θέλουμε να ζήσουμε όχι μόνο σαν έθνος, αλλά σαν έθνος ελεύθερο.
Να αντικαταστήσουμε τη λήθη με την εγρήγορση, την εγρήγορση για κάθε είδους καταδολίευσης των κοινωνικών, πνευματικών και ηθικών ελευθεριών του έθνους. Και να συντηρήσουμε τούτη την εγρήγορση, που θα θρέψει τους ιστούς της ελεύθερης συνείδησης, θα πρέπει να θυμόμαστε, να θυμόμαστε ποιοι είμαστε, να θυμόμαστε την ιστορική μας διαδρομή.
Να θυμόμαστε ότι τούτος ο λαός πλήρωσε ακριβά το τίμημα της κοινωνικής δικαιοσύνης και των κοινωνικών δικαιωμάτων, το τίμημα της ελεύθερης ζωής του. Θα ήταν από μέρους των ανθρώπων του πνεύματος το λιγότερο προδοσία απέναντί του, αν λησμονούσαν τούτο το τίμημα. Προς το παρόν, η πνευματική ηγεσία του τόπου, η όποια ισχνή τέλος πάντων πνευματική ηγεσία, είτε επιλέγει το δρόμο της εξαγορασμένης επιβίωσης, είτε το καταφύγιο της σιωπής...