Η Ελλάδα οφείλει να ρισκάρει ένα
οδυνηρό τέλος, αντί να σκύβει το κεφάλι με δουλοπρέπεια και να ανέχεται
μία οδύνη δίχως τέλος – επιλέγοντας μία ριζική λύση των προβλήμάτων της
ή τη στάση πληρωμών..
Άρθρο
Πρακτικά την τελευταία στιγμή απεφεύχθη η
σύγκρουση των πιστωτών της Ελλάδας, οι οποίοι ουσιαστικά
διαπραγματεύονται το μέλλον της χώρας μας, ερήμην της ελληνικής
κυβέρνησης – η οποία απλά προσποιείται θεατρικά πως συμμετέχει.
Ειδικότερα, το ΔΝΤ θεωρεί πως το δημόσιο χρέος θα αυξηθεί πολύ περισσότερο, από όσο προβλεπόταν, οπότε δεν είναι σε καμία περίπτωση βιώσιμο – οπότε κάποια στιγμή η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει, εάν δεν μεσολαβήσει μία σημαντική διαγραφή του.
Αντίθετα η Ευρώπη, ο κ. Σόιμπλε δηλαδή, έχει την άποψη πως είναι σε θέση να εξυπηρετηθεί το δημόσιο χρέος, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων,
καθώς επίσης της εξασφάλισης πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 3,5%
για τα επόμενα χρόνια – κάτι που δεν έχει επιτευχθεί από καμία απολύτως
χώρα της Ευρωζώνης, ούτε καν για ένα έτος, μετά το ξέσπασμα της κρίσης
του 2008.
Την ίδια στιγμή οι Η.Π.Α. φαίνεται να
επιδιώκουν τη διάλυση της Ευρωζώνης, θεωρώντας την ως όχημα επιβολής της
γερμανικής κυριαρχίας στην ήπειρο μας (άρθρο) – ενώ ο υποψήφιος αμερικανός για τη θέση του πρέσβη στην Ευρώπη, παροτρύνει τη χώρα μας να επιστρέψει στη δραχμή, συνδέοντας την με το δολάριο. Αντίθετα, ο υποψήφιος για τη γερμανική καγκελαρία κ. M. Schulz,
τονίζει πως διακυβεύεται η διάσπαση της νομισματικής ένωσης από τυχόν
έξοδο της Ελλάδας – γεγονός που σημαίνει πως η ευρωπαϊκή ελίτ που τον
στηρίζει τάσσεται εναντίον του GREXIT.
Όσον αφορά την εγχώρια ελίτ, τον ΣΕΒ δηλαδή, φαίνεται να έχει τρομοκρατηθεί από την «αναζωπύρωση» του GREXIT, ιδίως όμως από τη συνεχή άνοδο του ποσοστού των Ελλήνων που τάσσονται υπέρ της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα
– θεωρώντας το είτε ως μία σανίδα σωτηρίας, είτε ως το μοναδικό τρόπο
ανάκτησης της εθνικής τους κυριαρχίας. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, η
έξοδος από το ευρώ είναι ανέφικτη, αναποτελεσματική και ανεπιθύμητη,
καθώς επίσης το ίδιο εξωφρενική με την πρόταση ότι κάποιος θα πληρώσει
το ελληνικό χρέος – αφού δεν υπάρχει κανένας που θα το αναλάβει,
διευκολύνοντας μας να ζούμε εις βάρος των άλλων!
Εν τούτοις, δεν μπορεί να μη γνωρίζει πως το χρέος που δεν μπορεί να πληρωθεί, δεν πληρώνεται – οπότε ενδιαφέρεται μόνο για τα στενά συμφέροντα των μελών του, αδιαφορώντας για την κοινωνία.
Πάντοτε κατά τον ΣΕΒ, το χρέος είναι απαιτητό σε ευρώ (προφανώς μετά την «προδοσία» του PSI) – οπότε, εάν δεν εξυπηρετείται κανονικά, η Ελλάδα θα απομονωθεί από τη διεθνή κοινότητα,
διακινδυνεύοντας το σύνολο των οικονομικών και κοινωνικών της
επιτευγμάτων. Δεν θα είναι σε θέση να καλύπτει τις εισαγωγές αγαθών και
υπηρεσιών της τάξης των 53 δις €, η παραγωγική δομή της θα καταρρεύσει,
τα συναλλαγματικά της διαθέσιμα σε χρυσό δεν αρκούν (6,5 δις €), ενώ τα
έσοδα από τον τουρισμό, καθώς επίσης από τις μεταφορές, θα περιοριστούν
σημαντικά – λόγω του εξοστρακισμού της χώρας από τη διεθνή νομιμότητα.
Ως εκ τούτου, η Ελλάδα θα
φτωχύνει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι σήμερα, ενώ δεν θα χαθεί μόνο
το ευρώ αλλά, επίσης, η συμμετοχή μας στην ΕΕ – με την οποία διεξάγεται το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των διεθνών συναλλαγών μας.
Τέλος οι τράπεζες θα χρεοκοπήσουν αφού χρωστούν σε ευρώ στην ΕΚΤ, οπότε θα εθνικοποιηθούν με τη μαζική εκτύπωση νέων χρημάτων – με αποτέλεσμα να ακολουθήσει ένας καταστροφικός υπερπληθωρισμός, απέναντι στον οποίο θα ωχριά η Βενεζουέλα.
Προφανώς ένα μεγάλο μέρος των καταθέσεων θα χαθεί – ενώ κανένα πολιτικό
κόμμα δεν θα αντέξει στη μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου από τους φτωχούς
στους πλούσιους που θα συμβεί!
Περαιτέρω, όλα αυτά που αναφέρει ο ΣΕΒ
έχουν ασφαλώς τη λογική τους. Εν τούτοις, δεν προτείνει καμία λύση στα
προβλήματα της χώρας η οποία, λόγω της επιβολής της πολιτικής των
μνημονίων, έχει χάσει εντελώς την εθνική της κυριαρχία, λεηλατείται τόσο ο ιδιωτικός, όσο και ο δημόσιος πλούτος της, ενώ δεν έχει καμία απολύτως προοπτική ανάπτυξης – χωρίς την οποία είναι καταδικασμένη, ενώ είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι, μετά το 2010 βαδίζει συνεχώς από το κακό στο χειρότερο, χάνοντας σταδιακά τα πάντα.
Με απλά λόγια, εάν δεν επιλυθεί το
πρόβλημα του εξαιρετικά μη βιώσιμου χρέους, τόσο όσον αφορά το δημόσιο
τομέα, όσο και τον ιδιωτικό, η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να ανακτήσει
την πιστοληπτική της ικανότητα – οπότε δεν θα διενεργηθούν ποτέ
επενδύσεις, τα δημόσια έσοδα θα μειώνονται, οι φορολογικοί συντελεστές
θα αυξάνονται, οι κρατικές δαπάνες θα περιορίζονται κοκ. με αποτέλεσμα τη συνέχιση της συρρίκνωσης του ΑΕΠ, έως την τελική καταστροφή.
Επομένως, οφείλει να ρισκάρει ένα οδυνηρό τέλος, αντί να σκύβει το κεφάλι με δουλοπρέπεια και να ανέχεται μία οδύνη δίχως τέλος – επιλέγοντας μία ριζική λύση, όπως είναι ίσως η εξής:
(α) να απαιτήσει είτε τη συμφωνία των δανειστών της εάν όχι στη διαγραφή του 50% του δημοσίου χρέους, τότε στο άτοκο πάγωμα για πολλά χρόνια που πρότεινε το ΔΝΤ, είτε(β) να προβεί στο σταμάτημα κάθε είδους διαπραγματεύσεων, αξιολογήσεων κοκ., με την ταυτόχρονη καταγγελία των παράνομων δανειακών συμβάσεων στα διεθνή δικαστήρια – με την απαίτηση αποζημίωσης για την καταστροφή που της προκάλεσαν τα μνημόνια, την οποία υπολογίζουμε πάνω από 1 τρις €.
Επομένως, να μην λάβει άλλες δόσεις εάν δεν επιλυθεί ριζικά το πρόβλημα της – οπότε να μην είναι σε θέση να εξυπηρετεί τα δάνεια που έχουν ληφθεί από τους θεσμικούς δανειστές. Αυτό ισοδυναμεί ουσιαστικά με τη χρεοκοπία της Ελλάδας εντός της Ευρωζώνης – όπου,
εάν επιχειρούσε η ΕΚΤ να την εκβιάσει με το σταμάτημα της παροχής
ρευστότητας στις τράπεζες, θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένη για τη
δρομολόγηση ενός νομίσματος για τις εγχώριες συναλλαγές της.
Οτιδήποτε άλλο θα ήταν μακροπρόθεσμα μη ρεαλιστικό. Εάν τώρα η Ελλάδα δεν το επιδιώξει αμέσως, πριν τη διενέργεια των ευρωπαϊκών εκλογών και ιδιαίτερα των γαλλικών,
καθώς επίσης έχοντας έμμεσα τη στήριξη των Η.Π.Α., τότε θα έχει χάσει
την τελευταία της ευκαιρία – οπότε θα είναι άξια της μοίρας της.