του system failure
Μετά την πρόσφατη «εισβολή» του ΝΑΤΟ στην Πολωνία, για πρώτη φορά μετά τον β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είδαμε Γερμανικά στρατεύματα σε Λιθουανικό έδαφος (πάντα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ). Σε πρόσφατη ομιλία της, η Άγκελα Μέρκελ τόνισε την ανάγκη να αναλάβει η Ευρώπη την άμυνά της, με αφορμή την παρουσία του Ντόναλντ Τραμπ στο τιμόνι των ΗΠΑ.
Η υποβάθμιση των σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ-Γερμανίας αποκαλύφθηκε αρχικά με το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων από την Αμερικανική Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας (NSA), αλλά, σταδιακά, η συνολική εικόνα έδειξε ότι πρόκειται για έναν διατλαντικό οικονομικό πόλεμο μεταξύ των μεγάλων εταιριών και τραπεζών.
Οι δηλώσεις Μέρκελ θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως επίσημη διακήρυξη των βαθύτερων πόθων της Γερμανίας να γίνει μια αυτόνομη δύναμη που θα κυριαρχεί στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Είναι φανερό ότι η Γερμανία (ουσιαστικά δηλαδή το Γερμανικό κεφάλαιο), θα επιδιώξει να εκμεταλλευτεί τόσο το Brexit, όσο και την προεδρία Τραμπ.
Το Brexit θα δώσει την ευκαιρία στη Γερμανία να αυξήσει την επιρροή της λόγω αλλαγής ισορροπίας ισχύος, ειδικά τώρα που η Γαλλία εμφανίζεται αδύναμη – συρόμενη πίσω από τη λιτότητα, τον σαδο-μονεταρισμό και τη νεοφιλελεύθερη καταστροφή του Βερολίνου. Οι συνθήκες αυτές (που διαμορφώθηκαν με βάση το Ελληνικό πείραμα) είναι αναγκαίες για τη Γερμανία προκειμένου να διατηρήσει ένα μοντέλο ευνοϊκό για τα πλεονάσματά της. Αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν το στέρεο έδαφος πάνω στο οποίο η Γερμανία θα ήταν σε θέση να στήσει μια δυνατή και σύγχρονη πολεμική μηχανή.
Πράγμα που σημαίνει, ότι η Μέρκελ γνωρίζει ότι η οικονομική κυριαρχία δεν είναι αρκετή για μια χώρα προκειμένου να εξελιχθεί σε μια μεγάλη δύναμη. Είναι απαραίτητο να έχει και ισχυρή στρατιωτική παρουσία στη «σφαίρα επιρροής» της, ή, στις οικονομικές αποικίες και αποικίες χρέους της, αν προτιμάτε. Η Γερμανική στρατιωτική παρουσία στη Λιθουανία είναι το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, καθώς οι Βαλτικές χώρες έχουν γίνει ήδη Γερμανικοί «δορυφόροι» στο οικονομικό πεδίο.
Έτσι, η Μέρκελ δεν θα πρέπει να είναι και πολύ δυσαρεστημένη με τις πρόσφατες δηλώσεις Τραμπ, με τις οποίες χαρακτήρισε το ΝΑΤΟ ως μια «ξεπερασμένη» συμμαχία. Η Γερμανία μπορεί να χρησιμοποιήσει το ΝΑΤΟ ως πρόσχημα προκειμένου να τοποθετήσει στρατεύματα στην Ανατολική Ευρώπη, τα οποία μπορούν να μείνουν μόνιμα κάτω από μια νέα, καθαρά Ευρωπαϊκή στρατιωτική συμμαχία, στο μέλλον.
Έτσι, ενώ ο Τραμπ θα είναι απασχολημένος με το να επιχειρεί να «δελεάσει» τη Ρωσία προκειμένου να σπάσει τη συμμαχία της με την Κίνα, η Γερμανία μπορεί να βρει την ευκαιρία να δημιουργήσει έναν τρίτο πόλο ανάμεσα σε έναν ανανεωμένο Αγγλο-Αμερικανικό άξονα και στο Σινο-Ρωσικό μπλοκ, αντικαθιστώντας έτσι την Αμερικανική ηγεμονία στην Ευρώπη και καλύπτοντας το κενό ισχύος που θα προέκυπτε από μια παρακμάζουσα ΝΑΤΟική συμμαχία.
Ωστόσο, πολλά πράγματα θα μπορούσαν να πάνε στραβά.
Πρώτα απ’όλα, υπό τις σημερινές συνθήκες και σε ένα πολυπολικό, περίπλοκο και ασταθές παγκόσμιο γεωπολιτικό περιβάλλον, όπου ακόμα και οι μεγάλες δυνάμεις χρειάζονται συμμαχίες για να επικρατήσουν, είναι βέβαιο ότι η Γερμανία δεν διαθέτει το ειδικό βάρος για να χτίσει τη δική της «αυτοκρατορία» μόνη της. Η απόλυτη δέσμευση των Ευρωπαίων εταίρων της είναι ένας παράγοντας ζωτικής σημασίας για το σκοπό αυτό.
Φαίνεται όμως ότι προσπαθεί να το πετύχει με λάθος τρόπο. Αυτή τη φορά δεν χρησιμοποιεί στρατιωτική επιβολή όπως στον β’ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά έναν βάρβαρο οικονομικό πόλεμο. Η Γερμανία χρησιμοποίησε την οικονομική της ισχύ και τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας προκειμένου να επιβάλλει λιτότητα, σαδο-μονεταρισμό και νεοφιλελεύθερη καταστροφή μέσα από σιωπηλά οικονομικά πραξικοπήματα σε Ιρλανδία, Ιταλία και Κύπρο, όπως περιγράφεται στο πρόσφατο ντοκιμαντέρ This is not a coup του Άρη Χατζηστεφάνου. Με την κατάρρευση του πολιτικού κατεστημένου στην Ελλάδα και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, η ΕΚΤ αναγκάστηκε να προβεί σε ένα ανοιχτό, αυτή τη φορά, οικονομικό πραξικόπημα, όταν ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε το δημοψήφισμα για τα νέα καταστροφικά μέτρα που ήθελαν να επιβάλλουν η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και η Κομισιόν.
Αυτός ο τρόπος επιβολής προκαλεί πολύ αρνητικές αντιδράσεις σε όλη την ευρωζώνη. Προσθέστε και την, χωρίς προηγούμενο, προσφυγική κρίση, καθώς και τον άγνωστο παράγοντα που λέγεται Deutsche Bank και που μπορεί να τινάξει την ευρωζώνη στον αέρα νωρίτερα από το αδιέξοδο της Ελληνικής κρίσης, και έχετε ένα τέλειο καταστροφικό μίγμα που θα μπορούσε να βάλει τέλος στα όνειρα της Γερμανίας, για άλλη μια φορά.
Για την ώρα, το Γαλλικό πολιτικό κατεστημένο ακολουθεί τη Γερμανία με απόλυτη αφοσίωση. Και αυτό γιατί, τόσο το Γερμανικό, όσο και το Γαλλικό πολιτικό κατεστημένο, υπηρετούν το μεγάλο Ευρωπαϊκό κεφάλαιο μέσω του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Αυτό έγινε ιδιαίτερα ξεκάθαρο όταν θυσίασαν την Ελλάδα προκειμένου να σώσουν τις Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες.
Ωστόσο, τα πράγματα αλλάζουν ραγδαία στην Ευρώπη. Φαίνεται ότι τα πολιτικά κόμματα που κυριάρχησαν τα τελευταία, τουλάχιστον 40 χρόνια, δηλαδή η Λαϊκή Δεξιά και οι Σοσιαλδημοκράτες, καταρρέουν. Άρα, τα πράγματα μπορούν να εξελιχθούν άσχημα για τη Γερμανία με μια πιθανή άνοδο της Μαρίν Λεπέν στην εξουσία. Πρόσφατα, η Λεπέν δήλωσε ότι θα βγάλει τη Γαλλία όχι μόνο έξω από το ΝΑΤΟ, αλλά και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, εφόσον εκλεγεί και αναλάβει το τιμόνι της Γαλλίας.
Επιπλέον, κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Γερμανία θα είναι δεσμευμένη με σοβαρές υποχρεώσεις. Σε ένα υποθετικό, ακραίο σενάριο, μια πιθανή Ευρωπαϊκή στρατιωτική συμμαχία, υπό την Γερμανική ηγεμονία, θα ήταν υποχρεωμένη να υπερασπιστεί την αποικία της Ελλάδα, για παράδειγμα, αν η Τουρκία κινούνταν απειλητικά εναντίον της, προκαλώντας μια ανοιχτή σύγκρουση.