Τι είχε γράψει για την Ελλάδα διάσημος ελληνοαμερικανός υποστηρικτής του D. Trump το καλοκαίρι του 2015

Αναδημοσίευση από: liberal.gr

Ο M. Yannopouloς είναι μια από τις πιο γνωστές προσωπικότητες της αμερικανικής «εναλλακτικής δεξιάς» και ένθερμος υποστηρικτής του αμερικανού προέδρου, Donald Trump, τον οποίο αποκαλούσε «μπαμπά» (daddy) στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας.

Μεταξύ άλλων υπενθυμίζεται ότι είναι γνωστός στους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης για τον προκλητικό του τόνο, ενώ έχει δει αρκετές φορές το λογαριασμό του στο Twitter να μπλοκάρεται λόγω απαράδεκτων σχολίων, ρατσιστικού και σεξιστικού περιεχομένου.

Στο άρθρο του, με τίτλο «Είναι κανείς ειλικρινά έκπληκτος για το ότι οι Έλληνες δεν πληρώνουν τα χρέη τους;», το οποίο δημοσιεύτηκε στον αναφερόμενο ιστότοπο το καλοκαίρι του 2015, o Milo Yiannopoulos κάνοντας επίκληση στην ελληνική καταγωγή του επιχειρεί να «εξηγήσει» γιατί είναι μάταιο να ασχολείται κανείς με την Ελλάδα και τους Έλληνες και ότι τους αξίζει μόνο λιτότητα.

Σε μια έντονα ρατσιστική επίθεση, κατά την οποία δεν διστάζει να αναρωτηθεί αν πρόκειται «για γενετικό χαρακτηριστικό», ο αρθρογράφος μεταξύ άλλων αναφέρει ότι οι Έλληνες είναι «τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, φαντασμένοι και ευερέθιστοι», ότι η συμπεριφορά «αυτοκαταστροφικού παιδιού» είναι μέρος του εθνικού χαρακτήρα της χώρας, ότι ο Φειδιππίδης έπεσε νεκρός όταν του ζήτησαν να αποπληρώσει κάποιο χρέος (!) και ότι τελικά στην Ελλάδα αξίζει το «μαστίγιο της λιτότητας» καθώς «η κοινωνία που τελειοποίησε την κτηνοβασία θα πρέπει να είναι λίγο πιο ανοιχτή σε ένα καλό οικονομικό σεξ».

Ολόκληρο το κείμενο του Milo Yiannopoulos:

«Όπως μπορείτε να διακρίνετε από την υπογραφή σε αυτό το άρθρο είμαι κατά ένα μέρος Έλληνας, το οποίο είναι ο λόγος για τον οποίο αδειάζω το πορτοφόλι σας ενώ έχουμε αυτή τη συζήτηση. Χωρίς προσβολή προς τους έλληνες αδελφούς και αδελφές μου, αλλά δεν έχουμε ακριβώς τη φήμη της οικονομικής εντιμότητας.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα χάος και είναι δύσκολο να διαγνωσθεί το μέγεθος του προβλήματος. Φαίνεται ολοένα και πιο πιθανό ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και να πάμε πίσω στη δραχμή, κάτι που θα ακολουθήσει μία καταστροφική πτώση της αξίας της. Υπέροχα νέα ​​για τους τουρίστες, αλλά όχι τόσο καλά για τους Έλληνες.

Ίσως δεν θα έπρεπε να εκπλησσόμαστε. Η Ελλάδα είναι μια άγονη, αφιλόξενη γη παράξενων ποτών, έντονων αντιπαραθέσεων και κακοντυμένων αλλά υπέρβαρων τριχωτών μεσηλίκων (και αυτό είναι μόνο οι γυναίκες.) Είναι τόσο κοντά στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, όσο θα μπορούσε κάποιος να προσεγγίσει παίζοντας ένα διαδικτυακό παιχνίδι φαντασίας. 

Περάσαμε από τη διαμόρφωση των πνευματικών υψιπέδων της λογοτεχνίας, της ποίησης και της φιλοσοφίας - για να μην αναφέρουμε την επινόηση βασικά της δημοκρατίας - στο να ονειρευόμαστε να μετακομίσουμε Σικάγο για να ανοίξουμε ένα μικρό κεμπαμπτζίδικο. Στην πορεία, γίναμε τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, φαντασμένοι και ευερέθιστοι. Η ΕΕ θέλει λιτότητα και για να είμαι ειλικρινής η οικογένεια μου στη νότια Ευρώπη αξίζει μια δόση από το μαστίγιο αυτό.

Συγνώμη, χωρίς προσβολή, αλλά είναι αλήθεια. Η συμπεριφορά σαν νωθρά και αυτοκαταστροφικά παιδιά είναι σε τέτοιο βαθμό μέρος του εθνικού χαρακτήρα που αναρωτιέμαι αν ενδέχεται να είναι και γενετικό χαρακτηριστικό - κάποιο είδος ενός απαίσιου εξελικτικού λάθους που άφησε το κάποτε περήφανο έθνος της Ελλάδας γεμάτο από ασήμαντους απατεώνες, οι οποίοι πετάνε τα παιχνίδια τους έξω από το καρότσι όταν κάποιος τολμήσει να τους ζητήσει να κρατήσουν το λόγο τους ή - η φρίκη της φρίκης - τους παρουσιάσει ένα φορολογικό νομοσχέδιο.

Ίσως γνωρίζετε την ιστορία του Φειδιππίδη που έτρεξε από τον Μαραθώνα στην Αθήνα φέρνοντας τα νέα της μεγάλης στρατιωτικής νίκης επί των Περσών. Έπεσε νεκρός μόλις ανακοίνωσε την είδηση. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζετε είναι ότι δεν πέθανε από όλο αυτό το τρέξιμο, αλλά από το σοκ όταν ένας από τους άρχοντες που ενημέρωσε του ζήτησε να διευθετήσει ένα χρέος του σε τυχερά παιχνίδια.

Ο Φειδιππίδης είναι ο μόνος γνωστός Έλληνας που έβγαλε μια ημέρα πλήρους εργασίας, και πέθανε από αυτό. Έκτοτε, οι απόγονοί του μελετήσαν τη μοίρα του και ήταν απρόθυμοι να πάρουν το ρίσκο. Πουλάμε ψάρια, βαμβάκι, φιστίκια και μάρμαρο, και δουλεύουμε το πολύ στα τρία τέταρτα του ευρωπαϊκού μέσου όρου, ο οποίος είναι ήδη αξιολύπητος σε σχέση με τα παγκόσμια επίπεδα.

Ένα παράδειγμα των απελπιστικών προτεραιοτήτων της χώρας, είναι ότι όταν η ΕΚΤ είπε την Παρασκευή ότι θα αυξήσει το ανώτατο όριο της επείγουσας παροχής ρευστότητας (ELA), οι τράπεζες στην Ελλάδα έβαλαν μπροστά μια παραγγελία για ούζο.

Η κυβέρνηση νοιάζεται τόσο λίγο για το εθνικό μας χόμπι, τη φοροδιαφυγή, σε σημείο να αφήνει την ελληνική μεσαία τάξη να δηλώνει ότι δαπανά περισσότερα σε αποπληρωμές χρεών από ό,τι κερδίζει. 30 δισ. ευρώ φόρων ετησίως μένουν ανείσπρακτα στην Ελλάδα, καθώς οι άνθρωποι στυλώνουν πόδια τους αντί να βγάλουν τα βιβλιάρια επιταγών τους.

Εμείς οι Έλληνες εφηύραμε τις ταραχές και, όπως επίσης με τη ραθυμία, τη διαφθορά και το σοδομισμό, το κάνουμε μεγαλύτερα και καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, με όλο και περισσότερες λεηλασίες, περισσότερες καταστροφές και μεγαλύτερη υπαρξιακή απελπισία μετά.

Ναι, μιλάω από προσωπική εμπειρία. Δεν νομίζω ότι έχω έναν και μόνο φίλο στο οποίο δεν οφείλω χρήματα, ακόμα και έστω ένα πεντοδόλαρο, καθώς «δεν είχα ρέστα» ή «η κάρτα μου δεν λειτουργούσε». Δεν είμαι τσιγκούνης ή κακός άνθρωπος, είμαι απλώς τελείως φρικτός με τα χρήματα, όπως και όποιος έχει επώνυμο με το ίδιο πολλά φωνήεντα με το δικό μου.

Και εγώ, επίσης, μισώ να εξοφλώ τα χρέη μου. Θα με πιάσει ιδρώτας. Άγχος σφίγγει το στήθος μου. Τελικά, μετά από μια ψεύτικη απόπειρα αυτοκτονίας και ένα τετρασέλιδο email αυτολύπησης, επιστρέφω ένα δεκαδόλαρο. Δεν χρειάζεται να πιστέψετε το λόγο μου σε αυτό: ρωτήστε οποιονδήποτε από τους έλληνες φίλους σας και θα σας πει ότι είμαστε όλοι το ίδιο.

Είμαστε στην παράγραφο εννέα, και αν έγραφα στα γραφεία μιας ελληνικής εφημερίδας όχι μόνο θα μου είχαν προσφέρει δύο αλκοολούχα ποτά ως τώρα, αλλά θα είχα πάρει και έναν υπνάκο μιας ώρας και θα είχα δωροδοκήσει δύο επιθεωρητές της εφορίας σε σπαρταριστά χαρτονομίσματα του ευρώ, ευγενικά χορηγημένα σε μένα από το αίμα, τον ιδρώτα και τα δάκρυα των εργαζομένων στο εργοστάσιο της Volkswagen.

Είναι σαν την αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα. Μπορούμε να δούμε τη σκιά που ρίχνουν το τεράστιο χρέος μας, η αλόγιστες δαπάνες και η διεφθαρμένη εθνική ζωή, αλλά αρνούμαστε να βγούμε στο φως και να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι. Ή δεν μπορούμε, γιατί δεν γίνεται να δούμε πέρα από τις τερατωδώς χοντρές κοιλιές μας.

Το τι ακριβώς είναι σε θέση να επιστρέψει στην Ευρώπη η Ελλάδα σε αυτό το σημείο, πέρα ​​από φθηνά ταξιδιωτικά πακέτα στη Θεσσαλονίκη για χαμηλόβαθμους γραφειοκράτες Βρυξελλών, δεν είναι σαφές. (Μην ενοχλείστε, παρεμπιπτόντως. Δεν μπορείτε να πάτε ούτε στο Άγιο 'Ορος αν δεν έχετε κάνει κράτηση κάποια χρόνια πριν, το οποίο κανείς δεν ξέρει μέχρι να φτάσει εκεί.)

Η Ελλάδα έχει μια προοδευτική αριστερή κυβέρνηση, γιατί φυσικά... και έχει. Η κυβέρνηση αντιστέκεται στις προτροπές της Ευρωπαϊκής Ένωσης να υιοθετήσει ένα πρόγραμμα λιτότητας για να ανταποκριθεί στις διεθνείς υποχρεώσεις του χρέους της.

Η λιτότητα είναι το λιγότερο που αξίζει η Ελλάδα. Θέλω να πω, ειλικρινά, η κοινωνία που τελειοποίησε την κτηνοβασία θα πρέπει να είναι λίγο πιο ανοιχτή σε ένα καλό οικονομικό σεξ. Ωστόσο, διάβασα σε μια έκθεση ότι «έλληνες υπουργοί είχαν ένα προκλητικό ύφος το Σάββατο, υποσχόμενοι να αντισταθούν στον "εκβιασμό" από τους πιστωτές». Το να ζητούν πίσω οι πιστωτές τα χρήματά τους είναι για τον εκβιασμό ό,τι είναι τα επιθετικά tweets για τις βίαιες πράξεις.

Το πρόβλημα με το «αφήστε τον μπαμπά να το φτιάξει» ως εθνική στρατηγική προϋπολογισμού είναι ότι αργά ή γρήγορα, άσχετα από το πόσο όμορφη και επιτυχημένη είναι η κόρη, ο μπαμπάς θα κουραστεί να βγάζει χρήματα από την τσέπη. Μια μέρα η Tiffany θα πρέπει να βρει μια δουλειά.

Δυστυχώς η κατάσταση μπορεί να είναι ανεπανόρθωτη, διότι η Tiffany όχι μόνο παράτησε το σχολείο και δεν εμφανίστηκε στην πρακτική της ενώ πήγαινε με όλη την πόλη χωρίς προφύλαξη, αλλά τώρα θέλει ο πολύπαθης πατέρας της να της αγοράσει και μία Boxster για να αντικαταστήσει το ΤΤ, το οποίο τράκαρε σε έναν τοίχο ενώ ήταν μαστουρωμένη.

Ειλικρινά, η Ελλάδα ως ένα 17χρονο κορίτσι που έχει ένα ξέσπασμα ιδιοσυγκρασίας δεν είναι τόσο άστοχο. Ελλάδα βασικά σκίζει τα σεντόνια της μέχρι να αποκτήσει ένα νέο iPhone - με όλα τα πολύ προβλέψιμα αποτελέσματα. Επιτρέψτε μου να σας πω - και πάλι, από εμπειρία - ότι στους Γερμανούς τους αρέσει να παίζουν τον αυστηρό πατέρα. Σε κάποιο σημείο θα πρέπει να κόψεις τη μικρή αγελάδα.

Η Ελλάδα μπορεί να έχει, στη Θεσσαλονίκη, την πέμπτη καλύτερη πόλη σε πάρτι στον κόσμο, σύμφωνα με το Lonely Planet. Αλλά έχει επίσης το υψηλότερο ποσοστό των ψηφιακά αναλφάβητων πολιτών της ΕΕ. Το 2013, το 39% των ελλήνων πολιτών δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ το διαδίκτυο.

Η χώρα επαναπαύεται στις δάφνες της. Ενδεχομένως και κυριολεκτικά, από τη στιγμή που τις χρησιμοποιούσαμε για να φτιάξουμε κορώνες από αυτές όταν είχαμε τα μυαλά μας (πρωτότυπο κείμενο: "τα σκατά μας") στα συγκαλά τους κάπου στο, ίσως, 650 π.Χ.;

Η Ελλάδα είναι όπως ο Τζακ στον Τιτανικό αν ο Τζακ είχε αρπάξει την Ρόουζ από τα μαλλιά, ουρλιάζοντας, «ΕΛΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ! Ο ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ ΜΑΣ ΖΗΤΑ ΩΣ ΘΥΣΙΑ». Όπως και για κάθε Έλληνα σε κάποιο σημείο μεταξύ των 20 και 25, η γεύση της αλμυρής τρίαινας είναι δυστυχώς αναπόφευκτη.

Υπάρχει μια παλιά ελληνική παροιμία που λέει περίπου: "Τυχερός άνθρωπος είναι κάποιος που φυτεύει βότσαλα και μαζεύει πατάτες." Η κυβέρνηση της Ελλάδας φύτευσε αυγά σκορπιού και άφησε τα μικρά παιδιά της να παίζουν στην άμμο χωρίς παπούτσια.

Η στρατηγική της ΕΕ μέχρι σήμερα ήταν σαν να δίνεις χρήματα σε ένα πρεζόνι. Μπορεί να το κάνεις επειδή είσαι καλός άνθρωπος και δεν μπορείς να αντέξεις να βλέπεις το άθλιο προσωπάκι τους, και το κάνεις γνωρίζοντας ότι πρόκειται να παραβούν όλες τις υποσχέσεις που σου έδωσαν.

Αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσετε ότι τους βλάπτετε, και αργά ή γρήγορα θα πάθουν καρδιακή προσβολή. Λοιπόν, η Ελλάδα μόλις έπαθε.

Τέλος πάντων, κοιτάξτε, ας το αφήσουμε εδώ, γιατί αν συνεχίσω να γράφω η Ελλάδα μπορεί να μην είναι πλέον μια χώρα, και τότε θα πρέπει να αλλάξω τον τίτλο και όλα τα σχετικά. Το θέμα μου είναι το εξής: οι Έλληνες είναι οι Έλληνες, και δεν υπήρξε ποτέ τίποτα που θα μπορούσε να κάνει ο οποιοσδήποτε γι' αυτό, κάτι που είναι και το γιατί η δημοσιονομική ένωση ήταν μια ηλίθια ιδέα από την πρώτη στιγμή. Τι χάλι».