Αμέσως μετά από τη δημοσιοποίηση των αποφάσεων για εκσυγχρονισμό των F-16 και “προσέγγισης” της Ελλάδας στο πρόγραμμα του αμερικανικού μαχητικού αεροσκάφου F-35, υπήρξε σειρά δημοσιευμάτων και τηλεοπτικών ρεπορτάζ που έθεταν το ερώτημα: γιατί θα πρέπει να περιορίσουμε τις επιλογές μας και να μην εξετάσουμε την περίπτωση κι άλλων μαχητικών αεροσκαφών. Ειδικά των ρωσικών.
Το ερώτημα θα ήταν απολύτως λογικό αν η απάντηση δεν είχε ήδη δοθεί. Έχουμε γράψει ότι η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η μοναδική προοπτική να αγοραστεί νέο αεροσκάφος είναι αυτή της παροχής στρατιωτικής βοήθειας από τις ΗΠΑ.Το F-35 είναι η μοναδική επιλογή κι αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα των πρώτων του συμμετοχών σε ασκήσεις όπως η Red Flag δεν τα πάει κι άσχημα.
Διαβάσαμε ότι από τη Ρωσία υπάρχει πρόταση για τη πώληση 40 Su-35 με κόστος 3 δις. Επειδή πάρα πολλές φορές έχουμε διαβάσει για ανάλογες προτάσεις από τη Μόσχα για οπλικά συστήματα, αλλά ποτέ δεν υπήρξε κάτι επίσημο, θα μας επιτρέψετε να “κρατήσουμε μικρό καλάθι”. Θα μας επιτρέψετε επίσης να διατηρήσουμε τον ρεαλισμό μας κι ας μας κατηγορήσετε ως “συμβιβασμένους” με τη σκληρή πραγματικότητα: δεν έχουμε μεγάλα περιθώρια “ελιγμών” στη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα. Είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε η μοναδική ρεαλιστική λύση για να υπάρξει ενίσχυση του οπλοστασίου μας σχετικά γρήγορα είναι προς τα δυτικά. Το αναφέρουμε αυτό ,γιατί ακούγονται πολλά και για προμήθειες S-300 ή και S-400. Δεν νομίζουμε ότι η Ελλάδα αυτή τη στιγμή μπορεί να αγνοήσει τις δεδομένες αμερικανικές αντιρρήσεις σε οποιεσδήποτε τέτοιες σκέψεις. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η Τουρκία θα προχωρήσει σε αγορά ρωσικών αντιπυραυλικών-αντιαεροπορικών συστημάτων. Για να μην πούμε ότι είναι απίθανο.
Συνεπώς όλα αυτά περί ρωσικών προτάσεων που δεν μπορούν να αγνοηθούν θα πρέπει να τα δούμε σε επίσημες προτάσεις κι όχι με τη μορφή δημοσιευμάτων.
Για να ελαφρύνουμε λίγο το κλίμα -τριήμερο έρχεται- να πούμε ότι αν δεν μπορούμε να αγοράσουμε τα F-35…υπάρχουν και τα κινέζικα J-20.