Τα τουρκικά ανατολίτικα παραμύθια, σχετικά με τις διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο, ανέλαβε να «εξηγήσει» ο Τούρκος καθηγητής Φατίχ Ερμπάς με άρθρο του στο πρακτορείο ειδήσεων Anadolu.
Ο Φατίχ Ερμπάς, καθηγητής του Ινστιτούτου Στρατηγικών Ερευνών, πουλάει τρέλες όπως: Όσα νησιά πήρε η Ελλάδα αναφέρονται ονομαστικά, αλλά οι βραχονησίδες τους δεν της παραχωρήθηκαν.
Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την παραχώρηση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα, επειδή τα Δωδεκάνησα τα παραχώρησε η Ιταλία και η Τουρκία δεν υπέγραψε τη συνθήκη.
Το τελευταίο αποτελεί μια ακόμη τεράστια τουρκική μπούρδα.
Οι Ιταλοί κατέλαβαν τα νησιά το 1912. Με τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) η Τουρκία απαρνήθηκε κάθε δικαίωμα πάνω στα νησιά, που αναγνωρίστηκαν ως ιταλικό έδαφος.
Το 1947 η Ιταλία παραχώρησε τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα ως ηττημένη χώρα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου σε νικήτρια χώρα.
Παραχώρησε τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα ως ιταλικό έδαφος.
Οι Τούρκοι δεν είχαν καμία δουλειά να εμπλακούν στη συνθήκη.
Είναι σαν να λέμε ότι κάθε φορά που γίνεται η μεταβίβαση ενός οικοπέδου πρέπει να συμφωνούν και οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες του ενώ δεν τους πέφτει λόγος.
Και όμως με αυτές τις παλαβομάρες οι Τούρκοι «αμφισβητούν» ό,τι έχασαν με πόλεμο και απαρνήθηκαν με συνθήκες που παριστάνουν ότι δεν υπάρχουν.
Το άρθρο του Φατίχ Ερμπάς ξεκινάει με μια ιστορική αναδρομή για το καθεστώς τον νησιών, αναφέροντας ότι με την Συνθήκη της Αδριανούπολης στις 14 Σεπτεμβρίου 1829 και το Πρωτόκολλο Λονδίνου στις 3 Φεβρουαρίου 1830 δημιουργήθηκε η Ελλάδα, τα σύνορα της οποίας, ισχυρίζεται, δεν ήταν ξεκάθαρα.
Όπως γράφει, στα οθωμανικά έγγραφα, όταν ιδρύθηκε η Ελλάδα, αναφέρονται ονομαστικά ποια νησιά πέρασαν στην κυριότητά της στο νησιώτικο σύμπλεγμα Βόρειων Σποράδων και στο νησιωτικό σύμπλεγμα Κυκλάδων.
Σε αυτή την πρόταση, υποστηρίζει, η έκφραση «ονομαστικά» είναι πολύ σημαντική. Γιατί αυτή είναι η πηγή όλων των προβλημάτων.
Η Ελλάδα στο θέμα των νησιών του Αιγαίου, προβάλλει δικαιώματα και στις γεωγραφικές διαμορφώσεις οι οποίες περιλαμβάνονται στα (νησιωτικά) συμπλέγματα ακόμα και αν αυτές δεν έχουν οριστεί ονομαστικά.
Η Τουρκία, στο πλαίσιο του δικαίου, ισχυρίζεται ότι η κυριαρχία των νησιών, των νησίδων και βραχονησίδων τα οποία δεν έχουν οριστεί με συνθήκες, δεν έχει μετεβιβασθεί ποτέ στην Ελλάδα.
Έτσι, τα Ίμια αξιολογούνται σε αυτό το πλαίσιο. [Τα Ίμια όμως είναι συστάδα βραχονησίδων των Δωδεκανήσων, που πέρασαν σε ελληνική κυριαρχία το 1947, και ουδεμία σχέση έχουν με το Πρωτόκολλο του 1830. Αλλά είπαμε, τουρκικές μπούρδες].
Οι μεγάλες δυνάμεις τότε (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Γαλλία, Αγγλία, Ρωσία και Ιταλία) είχαν δώσει τα νησιά στην Ελλάδα εκτός από την Ίμβρο, την Τένεδο και το Καστελόριζο, τα οποία τελούσαν, όπως γράφει, υπό ελληνική κατάληψη.
Ανήγγειλαν αυτή την απόφαση στην Οθωμανική Αυτοκρατορία αλλά η τελευταία δεν την αποδέχτηκε με αποτέλεσμα αυτό το θέμα να μείνει σε εκκρεμότητα μέχρι την Συνθήκη Λωζάνης.
Αναφερθείς στην σημερινή περίπτωση των νησιών θεωρεί ότι η Συνθήκη Λωζάνης στις 24 Ιουλίου 1923 είναι το σημαντικό έγγραφο το οποία ορίζει την νομική κατάσταση των νησιών του Αιγαίου.
Στο 16ο άρθρο της Συνθήκης γράφει ότι η Τουρκία παραιτήθηκε από τα δικαιώματα τα οποία περιλαμβάνονται στο 12ο και 15ο άρθρο.
Παράλληλα, σε αυτό το άρθρο, η Τουρκία ορίζεται ως μια από τις (δύο) πλευρές οι οποίες θα (πρέπει να) έρθουν σε συμφωνία για το μέλλον των νησιών.
Με τη Συνθήκη των Παρισίων το 1947 δόθηκαν στην Ελλάδα τα νησιά τα οποία τελούσαν υπό ιταλική κατοχή. Αλλά η Τουρκία δεν αναγνωρίζει αυτή την συνθήκη γιατί δεν την υπέγραψε ποτέ.
Φυσικά και λέει μπούρδες διότι η Τουρκία απαρνήθηκε κάθε δικαίωμα στα νησιά όταν τα παραχώρησε στην Ιταλία. Ό,τι να ΄ναι. «Ξεχνά» ότι τα νησιά πέρασαν στην ελληνική κυριαρχία από την Ιταλία και ζητά από την Ελλάδα να συζητήσει ξανά για τα νησιά που της παραχώρησε η Ιταλία που της παραχωρήθηκαν από την Τουρκία.
Τέλος, υπογραμμίζει ότι τα Ίμια δεν αποτελούν κομμάτι της πατρίδας το οποίο δόθηκε στην Ελλάδα.
Η Τουρκία δεν θα παραιτηθεί ποτέ από τα δικαιώματα και τα συμφέροντα της στο Αιγαίο.
Στο πλαίσιο της καλής σχέσης και η Ελλάδα θα πρέπει να σταματήσει τους «παράνομους και αβάσιμους» ισχυρισμούς προκειμένου να επιτευχθούν θετικά αποτελέσματα στο ζήτημα της ασφάλειας της περιοχής.
Το μόνο λάθος της Ελλάδας είναι που δεν βύθισε το 1996 τον τουρκικό στόλο στα Ίμια. Γιατί προφανώς οι Τούρκοι δεν καταλαβαίνουν από συνθήκες αλλά μόνο από τορπίλες.