Βασίλης Στεφανακίδης
Παραζαλισμένοι και μπουχτισμένοι από τον καταθλιπτικό ορυμαγδό της οικονομικής επικαιρότητας που εφτά χρόνια τώρα, μόνο μαύρες ειδήσεις έχει να μας παρουσιάσει, έχει θολώσει ο νους των περισσότερων από εμάς και δεν βλέπουμε την εικόνα του έθνους μας προοπτικά.
Η αγωνία και οι ανάγκες του σήμερα και ο μοιραίος εγκλεισμός στον μικρόκοσμο μας, θολώνουν την κρίση και αδυνατούμε να διαβάσουμε το όχι και τόσο μακρινό μέλλον αυτής της χώρας.
Άλλωστε η ρήση του Ζουράρη, “ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι το 2019, φαίνεται είναι ριζωμένη στο πολιτικό μας σύστημα, πόσο μάλλον για μερικές δεκαετίες αργότερα.
Έτσι, κάποιες σκόρπιες ειδήσεις και μελέτες από διεθνή Ινστιτούτα και οργανισμούς, περνάνε στα ψιλά, αν και σε άλλες εποχές, θα έπρεπε να σημάνουν εθνικό red alert , καθώς ο κίνδυνος αφανισμού μας, είναι ορατός και ανεξάρτητα από απρόβλεπτα γεγονότα.
Με αφορμή λοιπόν τις συζητήσεις που γίνονται για το ασφαλιστικό μας σύστημα και τις νέες περικοπές στις συντάξεις που απαιτούν οι δανειστές, διέλαθε της προσοχής των περισσοτέρων πως αυτές οι απαιτήσεις έχουν ως βάση τις μελέτες της Eurostat και άλλων διεθνών οργανισμών για την πληθυσμιακή εξέλιξη της Ελλάδος μέχρι και το 2060.
Και τι λένε αυτές οι μελέτες; Πως η Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων του σήμερα, θα συρρικνωθεί στα... 7 εκατομμύρια το 2060 εκ των οποίων οι περισσότεροι θα είναι συνταξιούχοι.
Η υπογεννητικότητα η οποία έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια με την οικονομική κρίση αλλά και η οικονομική μετανάστευση χιλιάδων νέων, είναι οι βασικοί λόγοι που το έθνος μας φθίνει με ραγδαίο ρυθμό.
Την ίδια στιγμή οι γείτονες μας και κυρίως οι άσπονδοι φίλοι μας, πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο με ό,τι αυτό σημαίνει για το αύριο των παιδιών μας.
Έτσι, δεν χρειάζεται νομίζω μεγάλη φαντασία για να δούμε ποια τύχη θα έχουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας ,αν δεν ανακοπεί αυτή η φθίνουσα πληθυσμιακή πορεία και δεν δοθούν κίνητρα στα νέα ζευγάρια ,να κάνουν οικογένειες και παιδιά. Αυτή η όμορφή γωνιά της Ευρώπης θα είναι στην κυριολεξία ο τόπος διακοπών των Ευρωπαίων που θα αγοράσουν τα σπίτια και τα εξοχικά που έκτισαν οι προηγούμενες γενιές και αφού έχουμε καταφέρει εμείς, να διαλύσουμε εντελώς τον παραγωγικό ιστό της χώρας, δεν θα απομένει τίποτα στους κληρονόμους μας, από το να γίνουν αυτό που κάποτε αρνιόταν ο Α. Παπανδρέου , τα γκαρσόνια της Ευρώπης!
Εδώ θα πουν κάποιοι, τι καθόμαστε και συζητάμε για το 2060 όταν σήμερα, ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας δεν έχει καν τα στοιχειώδη και υποσιτίζεται.
Τα άμεσα πρέπει να δούμε και πως θα ελαχιστοποιήσουμε τις επιπτώσεις από τις απαιτήσεις των δανειστών και όχι τι θα γίνει το 2040 ή το 2060.Σύμφωνοι. Όταν όμως η σημερινή πολιτεία παραχωρεί τη δημόσια περιουσία στους δανειστές για 100 χρόνια και τα σημερινά δάνεια προσπαθούμε να σπρώξουμε την αποπληρωμή τους σε βάθος 50 και 60 χρόνων, είναι εντελώς ανεύθυνο να μην σκεφτόμαστε πόσοι θα έχουν απομείνει σε αυτόν τον τόπο να τα αποπληρώνουν και να κρατήσουν όρθια και ανεξάρτητη τη χώρα .Μα θα αντιτείνει κάποιος, για ποια υπευθυνότητα πολιτικών μιλάμε, όταν ακόμα και κάποια γλίσχρα κίνητρα υπήρχαν για τους πολύτεκνους και τους τρίτεκνους προ κρίσης, αυτά έχουν εξαφανιστεί από τον ολετήρα των μνημονίων. Ναι έτσι είναι. Όμως κάποτε πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως αν φθάσαμε εδώ που φθάσαμε, πέραν όλων των άλλων, καταλυτικός ήταν και ο ρόλος της νεοελληνικής αντίληψης που απλώθηκε σαν πανούκλα και κωδικοποιείται με την αγοραία φράση “για την πάρτη μας και μόνο”.Κι αν αυτό δεν αλλάξει, τότε δεν θα είναι μακριά η στιγμή που τα βιβλία ιστορίας, θα γράφουν για κάποια χώρα που κατοικούσαν κάποτε οι Έλληνες.