25 Μαρτίου χθες.
Όλοι μας κάναμε το καθήκον μας. Κρεμάσαμε κάποιοι σημαίες σπίτι μας, άλλοι πήγαμε παρέλαση (ωραίο καιρό είχε) και άλλοι κάναμε μικρές εξορμήσεις (γιούρια) για να γιορτάσουμε την διπλή επέτειο.
Σταματήσαμε κάπου να φάμε και μπακαλιάρο να πάρουμε δυνάμεις από την νηστεία...
Άλλοι πάλι συνεχίσαμε την επανάσταση απ' το διαδίκτυο είπαμε ευχές και για την απελευθέρωση που ποτέ δεν ήρθε.
Είπαμε ευχές και για την απελευθέρωση που πρέπει να έλθει. Δεν πιστεύουμε στα θαύματα, δεν κάνουμε το παραμικρό αλλά ευχόμαστε λες και με την ευχή θα έλθει και η ελευθερία.
Αλήθεια την χρειαζόμαστε; Ξέρουμε τι είναι και τι ανταλλάσουμε για αυτή;
Και οι πολιτικοί μας έχοντας και αυτοί την δική τους επέτειο είπαν και για την Ευρώπη των λαών...
Έτσι κάναμε όλοι μας το καθήκον μας.
Κάποιοι άλλοι από εμάς δεν πιστεύουμε καν σε αυτά. Ούτε σε πατρίδες ούτε στην θρησκευτική εορτή... Τηρούμε όμως και εμείς τα έθιμα και γιορτάζουμε και εμείς με την σειρά μας. Τρώμε μπακαλιάρο κάνουμε εκδρομούλες και οι περισσότεροι από εμάς είμαστε οι ιδεολογικοί φίλοι (οι κολλητοί οι ρουσφετοπελάτες) των επισήμων στις παρελάσεις.
Συνήθως αυτοί τρώμε τα περισσότερα θαλασσινά και ξέρουμε να το γιορτάζουμε πιο μπερεκέτικα και μερακλίδικα.
25 Μαρτίου. Γιορτάζουμε την αρχή του πολέμου για την απελευθέρωση. Για μία απελευθέρωση που ποτέ δεν ήρθε (θα έρθει ενα ψευτορωμέικο μη το πιστέψετε) και για έναν πόλεμο για ελευθερία που έχει τελειώσει.
Σταματήσαμε...
Ο Νικηταράς πεθαίνει τυφλός και ζητιάνος και o Καποδίστριας έχει σκοτωθεί.