Του Παντελή Δ. Καρύκα
Άλλοι δύο Τούρκοι στρατιωτικοί, κομάντο αυτή τη φορά, πέρασαν, υπό αρκετά ύποπτες συνθήκες στην Ελλάδα ζητώντας άσυλο. Κι αυτό έγινε την ώρα που η Άγκυρα κλιμακώνει την πολεμική της κατά της Αθήνας επιδιώκοντας, ανοικτά, την αλλαγή του status quo στην περιοχή.
Φυσικά η Άγκυρα, αντίθετα με ότι πιστεύεται, δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τους οκτώ, τους δύο καινούργιους ή για άλλους που τυχόν θα έρθουν. Στόχος της είναι ένας και ξεκάθαρος, η αναθεώρηση υπέρ της, της Συνθήκης της Λωζάννης. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες και έχουν να κάνουν με τους ευσεβείς πόθους των εν Ελλάδι ταγών κάθε επιπέδου.
Ο Ερντογάν, εκτός σοβαρού απροόπτου, θα είναι ο νικητής του δημοψηφίσματος του Απριλίου που θα του δώσει τον θρόνο. Άρα η άποψη ότι ο Ερντογάν στοχοποιεί την Ελλάδα για τα εσωτερικά του προβλήματα δεν στέκει παρά εν μέρει.
Επίσης η άποψη ότι η Τουρκία, σε περίπτωση εμπλοκής με την Ελλάδα, θα αντιμετωπίσει σοβαρό αντιπερισπασμό από τους Κούρδους δεν στέκει και πολύ διότι αυτή την στιγμή οι Κούρδοι είναι διχασμένοι – αυτοί του Ιράκ είναι σύμμαχοι της Τουρκίας – απομονωμένοι – ΡΚΚ – ή εν υποχωρήσει – Κούρδοι Συρίας.
Το γκαμπί του Ερντογάν με τη Ρωσία αποδεικνύεται, για την ώρα τουλάχιστον, επιτυχές. Με τη λυκοφιλία, έστω της Μόσχας, ως παρακαταθήκη, ο Ερντογάν μπορεί να πιέζει την άπειρη νέα αμερικανική κυβέρνηση για να κερδίσει έναντι μιας ανύπαρκτης Ελλάδας, δείχνοντας πως η Τουρκία, καλώς ή κακώς, είναι «μαγαζί γωνία» για Μόσχα και Ουάσινγκτον.
Το ελληνικό δόγμα έναντι της Τουρκίας είναι αποτρεπτικό. Βασίζεται στον απλό συλλογισμό ότι ο επιτιθέμενος θα υποστεί τόσο σημαντική βλάβη αν αποτολμήσει επίθεση ώστε το πλήγμα να καταστεί παραχρήμα ασύμφορο για αυτόν.
Ενδεχομένως ο συλλογισμός αυτός να ίσχυε στην κεμαλική Τουρκία. Στην ισλαμική Τουρκία του Ερντογάν όμως η αξία του περιορίζεται καθώς περισσεύει ο φανατισμός, την ώρα μάλιστα που η Άγκυρα γνωρίζει πως υπερέχει δημογραφικά, διπλωματικά και υλικά.
Επί χρόνια η Ελλάδα ακολούθησε το ηλίθιο δόγμα περί μη διεκδίκησης περιορίζοντας εαυτόν στην στρατηγική άμυνα και εμπλεκόμενη σε έναν ανταγωνισμό δυνάμεων που οικονομικά και δημογραφικά δεν μπορούσε να αντέξει επ’ άπειρον.
Το σημαντικότερο όμως πλεονέκτημα της Τουρκίας είναι ότι της επετράπη να κατέχει αυτή την απόλυτη πρωτοβουλία επιλογής της κλιμάκωσες σε χώρο και χρόνο.
Έτσι ενώ τα σημάδια δείχνουν Αιγαίο, αυτή μπορεί να χτυπήσει στα Δωδεκάνησα – Καστελόριζο; – ή στη Θράκη, ή ακόμα και στην Κύπρο. Η Ελλάδα μπορεί μόνο να ακολουθεί και να εξαντλείται από τον στρατηγικό κορεσμό που η Άγκυρα επιχειρεί να δημιουργήσει σε όλη τη γραμμή επαφής, θέτοντας συνεχώς ζητήματα και προκαλώντας.
Δυστυχώς δεν μπορούμε καθόλου να είμαστε αισιόδοξοι. Ο τουρκικός αναθεωρητισμός ήρθε για να μείνει και δεν πρόκειται να εκτονωθεί μετά το δημοψήφισμα του Απριλίου. Πιθανότατα θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο.
Η λύση όμως δεν είναι οι αντιτουρκικές κορώνες για εσωτερική, πολιτική, κατανάλωση, ούτε όμως η πολιτική κατευνασμού που τόσο κακώς υιοθετήθηκε από το 1996 και απέδωσε μόνο καταστροφές.
Δεν είναι λύση να παραδώσει η Ελλάδα τους Τούρκους στρατιωτικούς. Ούτε είναι λύση να ρίχνει νερό στον μύλο της Τουρκίας με ανούσιες ανταλλαγές απειλών με Τούρκους αξιωματούχους.
Λύση είναι να προετοιμαστεί η χώρα για κάθε ενδεχόμενο γνωρίζοντας πως για τις πρώτες ώρες ή και ημέρες, πριν έρθουν οι καλοθελητές να σταματήσουν τη φωτιά, θα είναι παντελώς μόνη, χωρίς συμμάχους, γεγονός για το οποίο, πάντως, σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται και η Αθήνα.
Ο Ερντογάν δεν θέλει απλώς να κερδίσει το δημοψήφισμα. Θέλει, απλά και ξεκάθαρα το Αιγαίο, τη Θράκη και την Κύπρο, στοχεύοντας στο νέο γεωπολιτικό status που γεννιέται εδώ και καιρό στην ευρύτερη περιοχή και την έλευση του οποίου η Ελλάδα αρνείται να δει χαμένη στις ιδεοληψίες της.