Παλαιότατο «δόγμα» στην «τέχνη του Πολέμου» (από τον Σουν Τσου μέχρι το έργο του Αιλιανού και το «Στρατηγικόν» του Μαυρικίου, μέχρι τον Ζομινί και τον Κλαούζεβιτς) είναι το εξής:
Υπάρχουν δύο περιπτώσεις που η «διάσπαση» το αντιπάλου γίνεται κυρίαρχος στόχος:
--Πρώτον όταν είσαι στην επίθεση και προσπαθείς να σπάσεις τις άμυνές του…
-- Και δεύτερον, όταν είναι εκείνος στην επίθεση (κι εσύ στην άμυνα) και προσπαθείς να αποδυναμώσεις την ορμή του.
Στην πρώτη περίπτωση (όταν βρίσκεσαι στην επίθεση), προσπαθείς να διασπάσεις τις γραμμές του, για να τον καταβάλεις πιο εύκολα.
Στη δεύτερη περίπτωση (όταν βρίσκεται ο αντίπαλος στην επίθεση κι εσύ στην άμυνα) προσπαθείς να τον διασπάσεις, για να αντέξεις στην πίεσή του και να διασωθείς…
Αυτά που ισχύουν, χιλιετίες τώρα, στον «Πόλεμο», ισχύουν και στην Πολιτική.
Ισχύουν, μάλιστα κατά μείζονα λόγο, στη διαπάλη για την εξουσία, στην άσκηση της διακυβέρνησης και στην Επανάσταση ακόμα.
Όλα τα «ιερά τέρατα» της Αριστεράς (που έχουν εμπεδώσει την «πολεμική» εκδοχή στην άσκηση της Πολιτικής) ανέπτυξαν κατά καιρούς ολόκληρη «επιστήμη» για το πώς να διασπούν τους αντιπάλους τους για να επιτύχουν τους πολιτικούς στόχους τους.
Άλλοι πιο «περίτεχνα» όπως ο Λένιν, άλλοι πιο ωμά, όπως ο Στάλιν και ο Μάο, άλλοι πολύ «ήπια», όπως ο Γκράμσι, όλη η ιστορία του αριστερού κινήματος στον 20ο αιώνα, είναι γεμάτη με παραδείγματα, για το πώς η «πολιτική συμμαχιών» - δηλαδή το πώς να… «σαλαμοποιείς» τους αντιπάλους σου - μπορεί να επιτρέψει μια μειοψηφική τάση μέσα στην κοινωνία, να αρπάξει την εξουσία (και να μη ξεκολλάει στη συνέχεια…)
Και, εντελώς μεταξύ μας, η αστική παράταξη με τη σειρά της, έχει κι αυτή δώσει πολλαπλά παραδείγματα «χρήσιμων ηλιθίων», που ενέδωσαν στον πειρασμό «συμμαχώντας με το διάολο» (πάντα καταλήγοντας στην… Κόλαση).
Ο Τσίπρας προσπάθησε να διασπάσει την αστική παράταξη, και το 2013 και το 2014, όταν ερχόταν με ορμή στην εξουσία.
Έκανε τότε αλλεπάλληλες «προτάσεις μομφής» κατά της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, ποντάροντας σε εσωτερικές γκρίνιες που υπήρχαν μέσα στις γραμμές της, για να την ανατρέψει.
Δεν τα κατάφερε τότε…
Παρά τις γκρίνιες και παρά τις «διαρροές» κάποιων μεμονωμένων βουλευτών, η κυβέρνηση Σαμαρά διατήρησε την «δεδηλωμένη» ως το τέλος (και οι περισσότεροι από όσους είχαν φύγει επέστρεψαν).
Γι’ αυτό ο Τσίπρας κατέληξε να ανατρέψει την κυβέρνηση μέσα από την Προεδρική εκλογή.
Ο Σαμαράς δεν έχασε ποτέ την «δεδηλωμένη» των 151 βουλευτών, όμως δεν κατάφερε να επιτύχει την «ενισχυμένη» Προεδρική πλειοψηφία των 180 (έφτασε μέχρι τους 172…)
Αμέσως μετά την ήττα της ΝΔ το Γενάρη του 2015, μεγάλο μέρος του αστικού συστήματος («πρωτοστατούσης» τότε την «διαπλοκής», αλλά και μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων), έσπευσαν να στηρίξουν τη νέα κυβέρνηση Τσίπρα, και τις τυχοδιωκτικές κινήσεις της, παρά τις αλλεπάλληλες προειδοποιήσεις Σαμαρά, ότι ο Τσίπρας «πήγαινε τη χώρα στα βράχια»…
Σήμερα, οι περισσότεροι το έχουν μετανιώσει πικρά!
Ο Σαμαράς δικαιώθηκε πλήρως από τις εξελίξεις.
Αλλά τον Ιούλιο του 2015 αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Διασώζοντας όμως την ενότητα της παράταξης, η οποία παραμένει το μόνο «ανάχωμα» της χώρας απέναντι στον «οδοστρωτήρα» του ΣΥΡΙΖΑ…
Μετά την αποχώρηση Σαμαρά από την Προεδρία, η νέα ηγεσία της ΝΔ «φλέρταρε» με την ιδέα της «συναίνεσης» με τον Τσίπρα.
Και το πλήρωσε πολύ ακριβά!
Ακόμα της το «κοπανάνε» – και στη Βουλή και στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Ο Τσίπρας ζήτησε τότε τη στήριξη όλων των κομμάτων – που του την έδωσαν – για να περάσει το αχρείαστο και χειρότερο Τρίτο Μνημόνιο! Κι αυτά τη στιγμή που ο ίδιος είχε χάσει τη «δεδηλωμένη» (του είχαν φύγει 43 βουλευτές και ο κυβερνητικός συνασπισμός του δεν άθροιζε ούτε 120 πια)!
Και μόλις ψήφισαν όλοι το Μνημόνιό του, τους… ξαναπήγε όλους σε εκλογές, όπου η ΝΔ έκανε και δεύτερο σφάλμα:
Αντί να καλέσει το λαό να διώξει το ΣΥΡΙΖΑ, κατήγγελλε τον Τσίπρα ως «ψεύτη», αλλά υποσχόταν να… «συνεργαστεί» μαζί του μετά τις εκλογές!
Κι από-συσπείρωσε τον κόσμο της…
Γιατί, όποιος ήθελε να παραμείνει ο Τσίπρας κυβέρνηση τότε, ψήφιζε απευθείας ΣΥΡΙΖΑ!
Κι όποιος, αντίθετα, ήθελε να φύγει πάση θυσία ο Τσίπρας από την εξουσία, δεν είχε πια καμιά «πρεμούρα» να ψηφίσει ΝΔ για να… συνεργαστεί με τον Τσίπρα στη διακυβέρνηση…
Πράγματι, η πολιτική της «συνεργασίας» με τον Τσίπρα από-συσπείρωσε τους αντιπάλους, ίσα-ισα τη στιγμή που είχε αποτύχει ο ίδιος και τον είχαν εγκαταλείψει πολλά στελέχη του…
Τις εκλογές του Σεπτεμβρίου μόνη της τις «έχασε» η ΝΔ…
Με τη συναινετική γραμμή που υιοθέτησε τότε.
Εκεί. Όμως. τελείωσε το «παραμύθι»…
Στη συνέχεια κατάλαβε το λάθος και το διόρθωσε.
Εξέλεξε νέο αρχηγό, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος από την πρώτη στιγμή έκοψε τις «γέφυρες» συνεργασίας με τον Τσίπρα!
Υιοθέτησε τη σταθερή γραμμή:
--Να φύγει ο Τσίπρας… χθες!
Γιατί όσο μένει ανεβαίνει ο λογαριασμός!
Αυτή η γραμμή όχι μόνο επαληθεύθηκε πλήρως (γιατί ο «λογαριασμός» Τσίπρα όντως ανεβαίνει συνεχώς, για τη χώρα), αλλά και δικαιώθηκε πλήρως και «παραταξιακά»:
Από τη στιγμή που υιοθετήθηκε η γραμμή αυτή, άρχισε η επανασυσπείρωση:
Όλοι όσοι θέλουν να φύγει ο Τσίπρας το ταχύτερο – κι είναι πολύ περισσότεροι από τους ψηφοφόρους της ΝΔ – αντιλαμβάνονται σιγά-σιγά, πως μόνη επιλογή τους είναι πλέον να ψηφίσουν ΝΔ και Κυριάκο! Τελεία και παύλα…
Ήδη από πέρσι το Μάρτιο, η ΝΔ είναι μπροστά στις δημοσκοπήσεις και το προβάδισμά της διευρύνεται συνεχώς (έχει πια ξεπεράσει τις 13 μονάδες και αγγίζει την αυτοδυναμία…)
Τώρα, λοιπόν, ο Τσίπρας βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση:
Η αξιολόγηση δεν κλείνει εύκολα…
Όλες οι προβλέψεις του πέφτουν έξω…
Όλα τα «επιτεύγματά» του αμφισβητούνται πλέον!
Το 2016 επρόκειτο να είναι «χρονιά ανάπτυξης», μας έλεγε…
Αλλά σήμερα η ΕΛΣΤΑΤ έριξε τη βόμβα της:
Όχι δεν θα είναι χρονιά ανάπτυξης. Χρονιά ύφεσης θα είναι το 2016!
Και πάλι…
Κι αυτό θα επηρεάσει αρνητικά και την προοπτική για τα πλεονάσματα (της φετινής χρονιάς και των επομένων). Και μπορεί να απαιτήσει πρόσθετα μέτρα…
Αλλά το πιο απογοητευτικό είναι η σύγκριση του 2016 (δεύτερης χρονιάς του Τσίπρα) με το 2014 (τρίτη χρονιά του Σαμαρά).
Το τρίτο τρίμηνο του 2014 (του Σαμαρά) η Ελλάδα είχε σημειώσει την ταχύτερη ανάπτυξη σε ολόκληρη την ευρωζώνη!
Ενώ το τέταρτο τρίμηνο του 2016 (του Τσίπρα) η Ελλάδα σημείωνε ύφεση 1,2%, τη μεγαλύτερη που εμφάνισε το τρίτο τρίμηνο εδώ και 19 χρόνια, από το 1998!
Στο πεδίο των διαπραγματεύσεων για την αξιολόγηση αρχίζει να φαίνεται πως οι δανειστές «του τραβάνε το χαλί».
Και πάντως, ούτε «συμφωνία» υπήρξε στις 20 Φεβρουαρίου (όπως πανηγύριζε η κυβερνητική προπαγάνδα – που την «έφαγαν αμάσητη» και πολλοί δικοί μας τότε), ούτε φαίνεται να «διευκολύνουν» καθόλου τον Τσίπρα (όπως κάποιοι έλπιζαν κι αρκετοί προεξοφλούσαν).
Και να φανταστεί κανείς ότι δημοσκοπικά, ακόμα και φιλικές του εφημερίδες τον δείχνουν να βουλιάζει μέρα με τη μέρα…
Τώρα λοιπόν, ο Τσίπρας έβαλε μπροστά το τελευταίο του κόλπο (αφού δεν φαίνεται να πιάνει τίποτε άλλο):
Να διασπάσει τους αντιπάλους του!
Υπονομεύοντας αυτή τη φορά τον Κυριάκο!
Βγήκε λοιπόν και «επαίνεσε» την ηγεσία Μεϊμαράκη, λέγοντας ότι τον «δυσκόλεψε», το Σεπτέμβριο του 2015.
Και έψεξε την ηγεσία Κυριάκου σήμερα (καθώς και την ηγεσία Σαμαρά πριν τον Ιούλιο του 2015).
Κι εκεί γέλασε κάθε πικραμένος…
Πώς είναι δυνατό να τον «δυσκόλεψε» ο Μεϊμαράκης, ο οποίος με τη γραμμή που ακολούθησε έχασε 200 χιλιάδες ψηφοφόρους σε σύγκριση με όσους είχε πάρει ο Σαμαράς οκτώ μήνες νωρίτερα;
Μήπως γι’ αυτό τον «παινεύει» ο Τσίπρας σήμερα;
Πώς είναι δυνατό ο Σαμαράς τον Ιανουάριο του 2015, όταν όλοι είχαν πάει με τον Τσίπρα, να πάρει 1 εκατομμύριο 720 χιλιάδες ψήφους, ενώ εφτά μήνες αργότερα με τα capital controls και τρίτο Μνημόνιο, ο Μεϊμαράκης να παίρνει 1 εκατομμύριο 520 χιλιάδες ψήφους (διακόσιες χιλιάδες λιγότερους)
Πώς έχασε η ΝΔ τόσους ψηφοφόρους, σε συνθήκες που ο Τσίπρας τα είχε κάνει μούσκεμα κι είχε μόλις διασπαστεί το κόμμα του;
Μήπως γι’ αυτό τον «παινεύει» σήμερα ο Τσίπρας;
Και πώς είναι δυνατόν, ο Τσίπρας να θεωρεί… «ευκολάκι» τον Κυριάκο, όταν ο Κυριάκος του ρίχνει 13 μονάδες στην πρόθεση ψήφου και πάνω από 20 μονάδες στην «καταλληλότητα» για Πρωθυπουργός;
Δηλαδή, αν θεωρεί «εύκολο» αντίπαλο τον Κυριάκο, πως θα ήταν ο «δύσκολος» αντίπαλος; Να του έριχνε… 50 μονάδες;
Όταν σε παινεύει ο αντίπαλός σου, κάτι δεν κάνεις σωστά.
Κι όταν σε αποδοκιμάζει, τότε πάς καλά!
Ο «ψόγος» του Τσίπρα κατά Σαμαρά και Κυριάκου, είναι η καλύτερη δικαίωση του πρώτου και η καλύτερη επιβράβευση του δεύτερου.
Κι αυτό το καταλαβαίνει κι ο κόσμος πια…
Για την ακρίβεια η κοινωνία, στη μεγάλη πλειοψηφία της, θέλει να φύγει όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία, αλλά και ο κρατισμός που στοιχειώνει τη χώρα.
--Σε τελευταίες δημοσκοπήσεις πάνω από 60% των πολιτών θέλουν να μειωθεί – επιτέλους – το δημόσιο!
Πάνω από 70% θέλουν να δοθούν κίνητρα για να έλθουν ξένες επενδύσεις. Κοντά στο 80% θέλουν να μειωθούν οι φόροι…
Δηλαδή, να ανατραπεί όλη η Πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αυτά που έκανε, αυτά που προωθεί, αυτά που εκπροσωπεί.
Κι αυτά όλα δεν μπορούν να γίνουν σε συνεργασία με τον Τσίπρα.
Μπορούν να γίνουν μόνο σε ρήξη μαζί του!
Αυτά όλα προϋποθέτουν ανατροπή του Τσίπρα.
Και περιθωριοποίησή του αμέσως μετά.
Απεγνωσμένα ο Τσίπρας προσπαθεί να αποφύγει την περιθωριοποίησή του διασπώντας τους αντιπάλους του.
Δεν θα το επιτύχει!
--Πρώτον γιατί ο Κυριάκος δεν μασάει.
Ήδη έστειλε πολύ αυστηρό μήνυμα, εκεί που έπρεπε.
--Δεύτερον, γιατί ο Σαμαράς στηρίζει τον Κυριάκο. Αποφασιστικά.
--Τρίτον, γιατί ο κόσμος – εντός κι εκτός παράταξης - κατάλαβε πολύ καλά πια «τι παίζει».
--Και τέταρτον, γιατί όσοι θα ήθελαν να κινηθούν και να δώσουν «σωσίβιο» στον Τσίπρα, ξέρουν πια ότι, αν συνεχίσουν, θα περιθωριοποιηθούν κι αυτοί.
Το να προσπαθείς να διασπάσεις τους αντιπάλους σου, όταν βρίσκεσαι στην επίθεση είναι «πανουργία»…
Το να προσπαθείς να τους διασπάσεις όταν βρίσκεσαι εσύ σε άμυνα, είναι απλώς απελπισία.
Και όλες οι κινήσεις του Τσίπρα δείχνουν αυτό ακριβώς:
Απελπισία!
Υπάρχουν δύο περιπτώσεις που η «διάσπαση» το αντιπάλου γίνεται κυρίαρχος στόχος:
--Πρώτον όταν είσαι στην επίθεση και προσπαθείς να σπάσεις τις άμυνές του…
-- Και δεύτερον, όταν είναι εκείνος στην επίθεση (κι εσύ στην άμυνα) και προσπαθείς να αποδυναμώσεις την ορμή του.
Στην πρώτη περίπτωση (όταν βρίσκεσαι στην επίθεση), προσπαθείς να διασπάσεις τις γραμμές του, για να τον καταβάλεις πιο εύκολα.
Στη δεύτερη περίπτωση (όταν βρίσκεται ο αντίπαλος στην επίθεση κι εσύ στην άμυνα) προσπαθείς να τον διασπάσεις, για να αντέξεις στην πίεσή του και να διασωθείς…
Αυτά που ισχύουν, χιλιετίες τώρα, στον «Πόλεμο», ισχύουν και στην Πολιτική.
Ισχύουν, μάλιστα κατά μείζονα λόγο, στη διαπάλη για την εξουσία, στην άσκηση της διακυβέρνησης και στην Επανάσταση ακόμα.
Όλα τα «ιερά τέρατα» της Αριστεράς (που έχουν εμπεδώσει την «πολεμική» εκδοχή στην άσκηση της Πολιτικής) ανέπτυξαν κατά καιρούς ολόκληρη «επιστήμη» για το πώς να διασπούν τους αντιπάλους τους για να επιτύχουν τους πολιτικούς στόχους τους.
Άλλοι πιο «περίτεχνα» όπως ο Λένιν, άλλοι πιο ωμά, όπως ο Στάλιν και ο Μάο, άλλοι πολύ «ήπια», όπως ο Γκράμσι, όλη η ιστορία του αριστερού κινήματος στον 20ο αιώνα, είναι γεμάτη με παραδείγματα, για το πώς η «πολιτική συμμαχιών» - δηλαδή το πώς να… «σαλαμοποιείς» τους αντιπάλους σου - μπορεί να επιτρέψει μια μειοψηφική τάση μέσα στην κοινωνία, να αρπάξει την εξουσία (και να μη ξεκολλάει στη συνέχεια…)
Και, εντελώς μεταξύ μας, η αστική παράταξη με τη σειρά της, έχει κι αυτή δώσει πολλαπλά παραδείγματα «χρήσιμων ηλιθίων», που ενέδωσαν στον πειρασμό «συμμαχώντας με το διάολο» (πάντα καταλήγοντας στην… Κόλαση).
Ο Τσίπρας προσπάθησε να διασπάσει την αστική παράταξη, και το 2013 και το 2014, όταν ερχόταν με ορμή στην εξουσία.
Έκανε τότε αλλεπάλληλες «προτάσεις μομφής» κατά της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, ποντάροντας σε εσωτερικές γκρίνιες που υπήρχαν μέσα στις γραμμές της, για να την ανατρέψει.
Δεν τα κατάφερε τότε…
Παρά τις γκρίνιες και παρά τις «διαρροές» κάποιων μεμονωμένων βουλευτών, η κυβέρνηση Σαμαρά διατήρησε την «δεδηλωμένη» ως το τέλος (και οι περισσότεροι από όσους είχαν φύγει επέστρεψαν).
Γι’ αυτό ο Τσίπρας κατέληξε να ανατρέψει την κυβέρνηση μέσα από την Προεδρική εκλογή.
Ο Σαμαράς δεν έχασε ποτέ την «δεδηλωμένη» των 151 βουλευτών, όμως δεν κατάφερε να επιτύχει την «ενισχυμένη» Προεδρική πλειοψηφία των 180 (έφτασε μέχρι τους 172…)
Αμέσως μετά την ήττα της ΝΔ το Γενάρη του 2015, μεγάλο μέρος του αστικού συστήματος («πρωτοστατούσης» τότε την «διαπλοκής», αλλά και μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων), έσπευσαν να στηρίξουν τη νέα κυβέρνηση Τσίπρα, και τις τυχοδιωκτικές κινήσεις της, παρά τις αλλεπάλληλες προειδοποιήσεις Σαμαρά, ότι ο Τσίπρας «πήγαινε τη χώρα στα βράχια»…
Σήμερα, οι περισσότεροι το έχουν μετανιώσει πικρά!
Ο Σαμαράς δικαιώθηκε πλήρως από τις εξελίξεις.
Αλλά τον Ιούλιο του 2015 αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Διασώζοντας όμως την ενότητα της παράταξης, η οποία παραμένει το μόνο «ανάχωμα» της χώρας απέναντι στον «οδοστρωτήρα» του ΣΥΡΙΖΑ…
Μετά την αποχώρηση Σαμαρά από την Προεδρία, η νέα ηγεσία της ΝΔ «φλέρταρε» με την ιδέα της «συναίνεσης» με τον Τσίπρα.
Και το πλήρωσε πολύ ακριβά!
Ακόμα της το «κοπανάνε» – και στη Βουλή και στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Ο Τσίπρας ζήτησε τότε τη στήριξη όλων των κομμάτων – που του την έδωσαν – για να περάσει το αχρείαστο και χειρότερο Τρίτο Μνημόνιο! Κι αυτά τη στιγμή που ο ίδιος είχε χάσει τη «δεδηλωμένη» (του είχαν φύγει 43 βουλευτές και ο κυβερνητικός συνασπισμός του δεν άθροιζε ούτε 120 πια)!
Και μόλις ψήφισαν όλοι το Μνημόνιό του, τους… ξαναπήγε όλους σε εκλογές, όπου η ΝΔ έκανε και δεύτερο σφάλμα:
Αντί να καλέσει το λαό να διώξει το ΣΥΡΙΖΑ, κατήγγελλε τον Τσίπρα ως «ψεύτη», αλλά υποσχόταν να… «συνεργαστεί» μαζί του μετά τις εκλογές!
Κι από-συσπείρωσε τον κόσμο της…
Γιατί, όποιος ήθελε να παραμείνει ο Τσίπρας κυβέρνηση τότε, ψήφιζε απευθείας ΣΥΡΙΖΑ!
Κι όποιος, αντίθετα, ήθελε να φύγει πάση θυσία ο Τσίπρας από την εξουσία, δεν είχε πια καμιά «πρεμούρα» να ψηφίσει ΝΔ για να… συνεργαστεί με τον Τσίπρα στη διακυβέρνηση…
Πράγματι, η πολιτική της «συνεργασίας» με τον Τσίπρα από-συσπείρωσε τους αντιπάλους, ίσα-ισα τη στιγμή που είχε αποτύχει ο ίδιος και τον είχαν εγκαταλείψει πολλά στελέχη του…
Τις εκλογές του Σεπτεμβρίου μόνη της τις «έχασε» η ΝΔ…
Με τη συναινετική γραμμή που υιοθέτησε τότε.
Εκεί. Όμως. τελείωσε το «παραμύθι»…
Στη συνέχεια κατάλαβε το λάθος και το διόρθωσε.
Εξέλεξε νέο αρχηγό, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος από την πρώτη στιγμή έκοψε τις «γέφυρες» συνεργασίας με τον Τσίπρα!
Υιοθέτησε τη σταθερή γραμμή:
--Να φύγει ο Τσίπρας… χθες!
Γιατί όσο μένει ανεβαίνει ο λογαριασμός!
Αυτή η γραμμή όχι μόνο επαληθεύθηκε πλήρως (γιατί ο «λογαριασμός» Τσίπρα όντως ανεβαίνει συνεχώς, για τη χώρα), αλλά και δικαιώθηκε πλήρως και «παραταξιακά»:
Από τη στιγμή που υιοθετήθηκε η γραμμή αυτή, άρχισε η επανασυσπείρωση:
Όλοι όσοι θέλουν να φύγει ο Τσίπρας το ταχύτερο – κι είναι πολύ περισσότεροι από τους ψηφοφόρους της ΝΔ – αντιλαμβάνονται σιγά-σιγά, πως μόνη επιλογή τους είναι πλέον να ψηφίσουν ΝΔ και Κυριάκο! Τελεία και παύλα…
Ήδη από πέρσι το Μάρτιο, η ΝΔ είναι μπροστά στις δημοσκοπήσεις και το προβάδισμά της διευρύνεται συνεχώς (έχει πια ξεπεράσει τις 13 μονάδες και αγγίζει την αυτοδυναμία…)
Τώρα, λοιπόν, ο Τσίπρας βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση:
Η αξιολόγηση δεν κλείνει εύκολα…
Όλες οι προβλέψεις του πέφτουν έξω…
Όλα τα «επιτεύγματά» του αμφισβητούνται πλέον!
Το 2016 επρόκειτο να είναι «χρονιά ανάπτυξης», μας έλεγε…
Αλλά σήμερα η ΕΛΣΤΑΤ έριξε τη βόμβα της:
Όχι δεν θα είναι χρονιά ανάπτυξης. Χρονιά ύφεσης θα είναι το 2016!
Και πάλι…
Κι αυτό θα επηρεάσει αρνητικά και την προοπτική για τα πλεονάσματα (της φετινής χρονιάς και των επομένων). Και μπορεί να απαιτήσει πρόσθετα μέτρα…
Αλλά το πιο απογοητευτικό είναι η σύγκριση του 2016 (δεύτερης χρονιάς του Τσίπρα) με το 2014 (τρίτη χρονιά του Σαμαρά).
Το τρίτο τρίμηνο του 2014 (του Σαμαρά) η Ελλάδα είχε σημειώσει την ταχύτερη ανάπτυξη σε ολόκληρη την ευρωζώνη!
Ενώ το τέταρτο τρίμηνο του 2016 (του Τσίπρα) η Ελλάδα σημείωνε ύφεση 1,2%, τη μεγαλύτερη που εμφάνισε το τρίτο τρίμηνο εδώ και 19 χρόνια, από το 1998!
Στο πεδίο των διαπραγματεύσεων για την αξιολόγηση αρχίζει να φαίνεται πως οι δανειστές «του τραβάνε το χαλί».
Και πάντως, ούτε «συμφωνία» υπήρξε στις 20 Φεβρουαρίου (όπως πανηγύριζε η κυβερνητική προπαγάνδα – που την «έφαγαν αμάσητη» και πολλοί δικοί μας τότε), ούτε φαίνεται να «διευκολύνουν» καθόλου τον Τσίπρα (όπως κάποιοι έλπιζαν κι αρκετοί προεξοφλούσαν).
Και να φανταστεί κανείς ότι δημοσκοπικά, ακόμα και φιλικές του εφημερίδες τον δείχνουν να βουλιάζει μέρα με τη μέρα…
Τώρα λοιπόν, ο Τσίπρας έβαλε μπροστά το τελευταίο του κόλπο (αφού δεν φαίνεται να πιάνει τίποτε άλλο):
Να διασπάσει τους αντιπάλους του!
Υπονομεύοντας αυτή τη φορά τον Κυριάκο!
Βγήκε λοιπόν και «επαίνεσε» την ηγεσία Μεϊμαράκη, λέγοντας ότι τον «δυσκόλεψε», το Σεπτέμβριο του 2015.
Και έψεξε την ηγεσία Κυριάκου σήμερα (καθώς και την ηγεσία Σαμαρά πριν τον Ιούλιο του 2015).
Κι εκεί γέλασε κάθε πικραμένος…
Πώς είναι δυνατό να τον «δυσκόλεψε» ο Μεϊμαράκης, ο οποίος με τη γραμμή που ακολούθησε έχασε 200 χιλιάδες ψηφοφόρους σε σύγκριση με όσους είχε πάρει ο Σαμαράς οκτώ μήνες νωρίτερα;
Μήπως γι’ αυτό τον «παινεύει» ο Τσίπρας σήμερα;
Πώς είναι δυνατό ο Σαμαράς τον Ιανουάριο του 2015, όταν όλοι είχαν πάει με τον Τσίπρα, να πάρει 1 εκατομμύριο 720 χιλιάδες ψήφους, ενώ εφτά μήνες αργότερα με τα capital controls και τρίτο Μνημόνιο, ο Μεϊμαράκης να παίρνει 1 εκατομμύριο 520 χιλιάδες ψήφους (διακόσιες χιλιάδες λιγότερους)
Πώς έχασε η ΝΔ τόσους ψηφοφόρους, σε συνθήκες που ο Τσίπρας τα είχε κάνει μούσκεμα κι είχε μόλις διασπαστεί το κόμμα του;
Μήπως γι’ αυτό τον «παινεύει» σήμερα ο Τσίπρας;
Και πώς είναι δυνατόν, ο Τσίπρας να θεωρεί… «ευκολάκι» τον Κυριάκο, όταν ο Κυριάκος του ρίχνει 13 μονάδες στην πρόθεση ψήφου και πάνω από 20 μονάδες στην «καταλληλότητα» για Πρωθυπουργός;
Δηλαδή, αν θεωρεί «εύκολο» αντίπαλο τον Κυριάκο, πως θα ήταν ο «δύσκολος» αντίπαλος; Να του έριχνε… 50 μονάδες;
Όταν σε παινεύει ο αντίπαλός σου, κάτι δεν κάνεις σωστά.
Κι όταν σε αποδοκιμάζει, τότε πάς καλά!
Ο «ψόγος» του Τσίπρα κατά Σαμαρά και Κυριάκου, είναι η καλύτερη δικαίωση του πρώτου και η καλύτερη επιβράβευση του δεύτερου.
Κι αυτό το καταλαβαίνει κι ο κόσμος πια…
Για την ακρίβεια η κοινωνία, στη μεγάλη πλειοψηφία της, θέλει να φύγει όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία, αλλά και ο κρατισμός που στοιχειώνει τη χώρα.
--Σε τελευταίες δημοσκοπήσεις πάνω από 60% των πολιτών θέλουν να μειωθεί – επιτέλους – το δημόσιο!
Πάνω από 70% θέλουν να δοθούν κίνητρα για να έλθουν ξένες επενδύσεις. Κοντά στο 80% θέλουν να μειωθούν οι φόροι…
Δηλαδή, να ανατραπεί όλη η Πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αυτά που έκανε, αυτά που προωθεί, αυτά που εκπροσωπεί.
Κι αυτά όλα δεν μπορούν να γίνουν σε συνεργασία με τον Τσίπρα.
Μπορούν να γίνουν μόνο σε ρήξη μαζί του!
Αυτά όλα προϋποθέτουν ανατροπή του Τσίπρα.
Και περιθωριοποίησή του αμέσως μετά.
Απεγνωσμένα ο Τσίπρας προσπαθεί να αποφύγει την περιθωριοποίησή του διασπώντας τους αντιπάλους του.
Δεν θα το επιτύχει!
--Πρώτον γιατί ο Κυριάκος δεν μασάει.
Ήδη έστειλε πολύ αυστηρό μήνυμα, εκεί που έπρεπε.
--Δεύτερον, γιατί ο Σαμαράς στηρίζει τον Κυριάκο. Αποφασιστικά.
--Τρίτον, γιατί ο κόσμος – εντός κι εκτός παράταξης - κατάλαβε πολύ καλά πια «τι παίζει».
--Και τέταρτον, γιατί όσοι θα ήθελαν να κινηθούν και να δώσουν «σωσίβιο» στον Τσίπρα, ξέρουν πια ότι, αν συνεχίσουν, θα περιθωριοποιηθούν κι αυτοί.
Το να προσπαθείς να διασπάσεις τους αντιπάλους σου, όταν βρίσκεσαι στην επίθεση είναι «πανουργία»…
Το να προσπαθείς να τους διασπάσεις όταν βρίσκεσαι εσύ σε άμυνα, είναι απλώς απελπισία.
Και όλες οι κινήσεις του Τσίπρα δείχνουν αυτό ακριβώς:
Απελπισία!