Ιδιαίτερες σχέσεις με το Χριστιανισμό αναπτύσσουν τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και ο Ταγίπ Ερντογάν.
Ο Τσίπρας τρέχει (ξανά) στα Ιεροσόλυμα και τον Πανάγιο Τάφο του οποίου η αναστήλωση τον ενδιαφέρει ως μηχανικό. Μηχανικό ως προς τις πολιτικές μηχανές που στήνει τα τελευταία χρόνια ή μηχανικό με εμπειρία (;) από έργα και οικοδομή;
Ωστόσο η επίσκεψη ενός κατά δήλωση άθεου, που δεν παντρεύτηκε και δε βάπτισε τα παιδιά (και γούστο του αφού δεν πιστεύει) στον Πανάγιο Τάφο, τον τόπο της Αναστάσεως του Κυρίου συνιστά πρόκληση και μάλλον παραπέμπει σε μια κάποια νέα πολιτική μηχανή.
Από την άλλη ο αθεόφοβος Ερντογάν, ο απόγονος εξισλαμισμένων γενίτσαρων που κάνει ό,τι μπορεί για να εμφανιστεί όχι ως νεο-σουλτάνος αλλά ως δεύτερος Μωάμεθ. Τώρα θέλει να μπει Μεγάλη Παρασκευή μεσημέρι στην Αγιά Σοφιά, έναν ναό που δε θα μπορούσαν ποτέ να είχαν δημιουργήσει οι Τούρκοι για να προσευχηθεί ενώ ο Χριστός πεθαίνει πάνω στον Σταυρό.
Εντούτοις τόσο ο θεομπαίχτης όσο και ο αθεόφοβος κάνουν το ίδιο μοιραίο σφάλμα. Προκαλούν ο καθένας από την πλευρά του πολύ περισσότερο από όσο τους παίρνει. Και προκαλούν τον ίδιο το Θεό.
Δεν ξέρω αλλά βλέποντας τις ιταμές συμπεριφορές τους, έρχεται στο νου το "φοβερόν εμπέσειν εις χείρας Θεού ζώντος".