Τα τελευταία 24ωρα παρακολουθούμε μια ένταση ανάμεσα στις κυβερνήσεις της Ολλανδίας και της Τουρκίας με αφορμή τόσο την απαγόρευση να προσγειωθεί το αεροσκάφος που μετέφερε τον τούρκο ΥΠΕΞ, Μεβλούτ Τσαβούσογλου όσο και την απέλαση της υπουργού Κοινωνικής Πολιτικής, Φατμά Καγιά.
Πορτοκάλια που στίβονται και μαχαιρώνονται, σημαίες που κατεβαίνουν από το Ολλανδικό Προξενείο στην Πόλη, διαδηλώσεις, ατάκες και απειλές από την Αγκυρα, αποφασιστική, λιτή και μετρημένη αντίδραση της Χάγης από την άλλη.
Ανάμεσα σε όλα όσα ακούμε και βλέπουμε, θα πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου δύο ζητήματα:
α. στην Ολλανδία έχουμε εκλογές σε δύο 24ωρα και ο νυν πρωθυπουργός Ρούτε χρειάζεται μια εθνική - πατριωτική τόνωση απέναντι στον ακροδεξιό Βίλντερς.
β. στην Τουρκία η κατάσταση με το δημοψήφισμα φαίνεται να είναι αρκετά ρευστή και συνεπώς μια κακή Ευρώπη που καταδιώκει τους καημένους τους Τούρκους μπορεί να ενισχύσει την εθνική προσέγγιση και να συσπειρώσει ψηφοφόρους γύρω από τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Δεν ισχυριζόμαστε απαραίτητα ότι κατ'ανάγκη συμβαίνει κάτι. Σίγουρα όμως οι δύο πολιτικές ηγεσίες αξιοποιούν στο έπακρο τα γεγονότα και η κάθε μία τις ενέργειές της στο εσωτερικό τους ακροατήριο.
Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να βλέπαμε πως θα χειριζόταν η Ολλανδική Κυβέρνηση το ζήτημα αν πχ βρισκόταν στην αρχή της θητείας της και δίχως την ακροδεξιά πίεση του Βίλντερς.