Βασική αρχή ενός δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η αρχή της πολυφωνίας και του διαλόγου . Επειδή όμως, το πολίτευμα αυτό, έχει καθιερωθεί να λειτουργεί μέσω των πολιτικών κομμάτων, η αρχή αυτή πρέπει να εφαρμόζεται πρωτίστως στη Βουλή, απ’ όλα τα κόμματα, που την απαρτίζουν, ώστε να συντελείται ένας ειλικρινής διάλογος μεταξύ των αρχηγών των κομμάτων, με μοναδικό στόχο την βελτιστοποίηση των αποφάσεων του βουλευτικού σώματος, προς όφελος του κράτους και του κοινωνικού συνόλου.
Αιμίλιος Κομίνης
Διπλωματούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός
Ο ρόλος λοιπόν των πολιτικών κομμάτων και ιδιαίτερα εκείνου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα έπρεπε να είναι, να παρακολουθεί στενά το έργο της κυβέρνησης και όσες φορές το βρίσκει ωφέλιμο, για τη χώρα, να συναινεί και να ταυτίζεται μαζί της, ενώ όσες φορές διαφωνεί, να υποβάλει ξεκάθαρα τις δικές του προτάσεις, με ακαταμάχητα επιχειρήματα, δίνοντας το δικαίωμα και σε κάθε έναν βουλευτή του, να εκφράζει ελεύθερα την προσωπική του γνώμη . Από την δική του πλευρά, το κυβερνών κόμμα θα έπρεπε να θέτει σε ψηφοφορία τις προτάσεις αυτές της αντιπολίτευσης, αφήνοντας και αυτή τους βουλευτές της να ψηφίζουν ελεύθερα κατά συνείδηση, απεμπολώντας οριστικά την μέχρι τώρα καθιερωμένη κομματική γραμμή . Αυτό σημαίνει πολυφωνία.
Όμως στη χώρα μας, αν λάβει κανείς υπόψη τα πολιτικά δρώμενα, εδώ και πολλά χρόνια τώρα, θα μπορούσε ίσως, αυτόν τον ορθό ρόλο της αντιπολίτευσης να τον εντάξει στον χώρο της ουτοπίας.
Και δεν θα είχε καθόλου άδικο, γιατί εδώ οι πολιτικοί μας, στην λέξη «αντιπολίτευση», έχουν προσδώσει μιαν άλλη έννοια εντελώς δική τους, που ευνοεί τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα.
Κατά την δική τους κρίση, αντιπολίτευση σημαίνει μία συνεχής αντιπαράθεση στον αγώνα δρόμου, στον οποίο επιδίδονται κυρίως τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, για την κατάκτηση της εξουσίας, από την πλευρά του κόμματος της μείζονος αντιπολίτευσης και τη διατήρησή της, από την πλευρά της κυβέρνησης. Ο στόχος του αρχηγού του κόμματος, που βρίσκεται στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι μόνο ένας : Να ανατρέψει την κυβέρνηση πολύ πριν από τη λήξη της τετραετίας, για να αναλάβει εκείνος την διακυβέρνηση της χώρας, διότι θεωρεί ότι, το κόμμα του είναι το μοναδικό στη χώρα, που είναι ικανό να την βγάλει από το αδιέξοδο στο οποίο την οδηγεί η κυβέρνηση, ή ακόμη και να την σώσει από μια βέβαιη ολοκληρωτική καταστροφή . Και αυτό το κάνει, όχι γιατί πιστεύει ότι είναι ικανότερος από τον αρχηγό του κυβερνώντος κόμματος και ελπίζει ότι θα πετύχει να βγάλει τη χώρα από το πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο, αλλά επειδή εμφορείται από μία απύθμενη φιλοδοξία και αρχομανία.
Για να επιτύχει αυτόν τον στόχο του, εφαρμόζει συστηματικά δύο κυρίως μεθόδους: Η μία είναι, να επιζητεί πρόωρες εκλογές και για να στηρίξει αυτό το αίτημα του, βρίσκει πάντα ένα ισχυρό επιχείρημα. Συνήθως προσφεύγει σε αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις, από τις οποίες προκύπτει ότι και από τον πρώτο ακόμη χρόνο της τετραετίας υπάρχει μία πτωτική τάση, στη δύναμη του κυβερνώντος κόμματος και μία αντίστοιχη ανοδική, του κόμματος της μείζονος αντιπολίτευσης. Και αυτό συμβαίνει γιατί ο λαός πολύ γρήγορα απογοητεύεται από το έργο της κυβέρνησης, αφού ποτέ δεν τηρεί τις προεκλογικές της υποσχέσεις. Μεταστρέφει λοιπόν την προτίμηση του προς το άλλο μεγάλο κόμμα, αφού δεν εμφορείται από κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία, παρά μόνον από το στενό προσωπικό του συμφέρον, παρόλο ότι γνωρίζει πολύ καλά, ότι και αυτό το κόμμα, τον είχε απογοητεύσει στο παρελθόν, όταν βρισκότανε στην εξουσία.
Η άλλη μέθοδος που εφαρμόζεται από το κόμμα αυτό είναι, σε κάθε συνεδρίαση της Βουλής, να κατηγορεί την κυβέρνηση συνεχώς και αδιαλείπτως και να την επικρίνει για όλες τις ενέργειές και αποφάσεις της, χωρίς καμία εξαίρεση, με εκφράσεις που υποβαθμίζουν αφάνταστα το πολιτισμικό επίπεδο της Βουλής. Σε καμία περίπτωση δεν συμφωνεί με την κυβέρνηση, θεωρώντας την πολιτική της στο σύνολό της εσφαλμένη, χαρακτηρίζοντάς την ανίκανη, ή και επικίνδυνη ακόμη για την χώρα και την υπόσταση του έθνους. Και αυτή η στάση της, προκαλεί το μικρότερο κακό στη χώρα, σε ό, τι αφορά την εσωτερική πολιτική. Σε ζητήματα όμως εξωτερικής πολιτικής, είναι δυνατόν να την βλάψει ανεπανόρθωτα, γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις, οι απόψεις της αντιπολίτευσης συμπίπτουν με εκείνες των άσπονδων εχθρών της χώρας μας .
Από την δική της πλευρά η κυβέρνηση, για να διατηρηθεί στην εξουσία, και επειδή δεν μπορεί να πείσει, γενικότερα την αντιπολίτευση, για τα επιτεύγματά της, επιτίθεται κυρίως στην αξιωματική αντιπολίτευση, που είναι και ο βασικός αντίπαλός της, σ’ αυτόν τον αγώνα, βγάζοντας όλα τα «άπλυτά» της, καθ’ όλο το διάστημα του παρελθόντος, όταν βρισκόταν και αυτή στην εξουσία .
Όσο για τα άλλα , τα μικρότερα κόμματα, όσα απ’ αυτά κατάφεραν να κατακτήσουν την Βουλή, παρακολουθούν αυτή την αντιμαχία των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων, παρεμβαίνοντας, άλλοτε υπέρ του ενός και άλλοτε υπέρ του άλλου, ανάλογα με την επιδίωξη τους, που είναι να αυξήσουν την δύναμή τους, ή να συγκυβερνήσουν μελλοντικά με ένα από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα .
Αυτός δυστυχώς είναι, κατά την γνώμη μου, ο ρόλος της αντιπολίτευσης στην χώρα μας και αυτή είναι, σε μικρογραφία, η εικόνα που παρουσιάζει η Βουλή, σε καθημερινή σχεδόν βάση και την οποία απολαμβάνουν οι Έλληνες πολίτες από την τηλεόραση, καθήμενοι απογοητευμένοι, αλλά και κατ’ εξακολούθηση αδρανείς, στους αναπαυτικούς τους καναπέδες.
Μήπως όμως εσείς, βλέπετε κάποια διαφορά, από την εικόνα που εμφανίζει σήμερα η Βουλή;
Κατά την δική τους κρίση, αντιπολίτευση σημαίνει μία συνεχής αντιπαράθεση στον αγώνα δρόμου, στον οποίο επιδίδονται κυρίως τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, για την κατάκτηση της εξουσίας, από την πλευρά του κόμματος της μείζονος αντιπολίτευσης και τη διατήρησή της, από την πλευρά της κυβέρνησης. Ο στόχος του αρχηγού του κόμματος, που βρίσκεται στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι μόνο ένας : Να ανατρέψει την κυβέρνηση πολύ πριν από τη λήξη της τετραετίας, για να αναλάβει εκείνος την διακυβέρνηση της χώρας, διότι θεωρεί ότι, το κόμμα του είναι το μοναδικό στη χώρα, που είναι ικανό να την βγάλει από το αδιέξοδο στο οποίο την οδηγεί η κυβέρνηση, ή ακόμη και να την σώσει από μια βέβαιη ολοκληρωτική καταστροφή . Και αυτό το κάνει, όχι γιατί πιστεύει ότι είναι ικανότερος από τον αρχηγό του κυβερνώντος κόμματος και ελπίζει ότι θα πετύχει να βγάλει τη χώρα από το πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο, αλλά επειδή εμφορείται από μία απύθμενη φιλοδοξία και αρχομανία.
Για να επιτύχει αυτόν τον στόχο του, εφαρμόζει συστηματικά δύο κυρίως μεθόδους: Η μία είναι, να επιζητεί πρόωρες εκλογές και για να στηρίξει αυτό το αίτημα του, βρίσκει πάντα ένα ισχυρό επιχείρημα. Συνήθως προσφεύγει σε αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις, από τις οποίες προκύπτει ότι και από τον πρώτο ακόμη χρόνο της τετραετίας υπάρχει μία πτωτική τάση, στη δύναμη του κυβερνώντος κόμματος και μία αντίστοιχη ανοδική, του κόμματος της μείζονος αντιπολίτευσης. Και αυτό συμβαίνει γιατί ο λαός πολύ γρήγορα απογοητεύεται από το έργο της κυβέρνησης, αφού ποτέ δεν τηρεί τις προεκλογικές της υποσχέσεις. Μεταστρέφει λοιπόν την προτίμηση του προς το άλλο μεγάλο κόμμα, αφού δεν εμφορείται από κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία, παρά μόνον από το στενό προσωπικό του συμφέρον, παρόλο ότι γνωρίζει πολύ καλά, ότι και αυτό το κόμμα, τον είχε απογοητεύσει στο παρελθόν, όταν βρισκότανε στην εξουσία.
Η άλλη μέθοδος που εφαρμόζεται από το κόμμα αυτό είναι, σε κάθε συνεδρίαση της Βουλής, να κατηγορεί την κυβέρνηση συνεχώς και αδιαλείπτως και να την επικρίνει για όλες τις ενέργειές και αποφάσεις της, χωρίς καμία εξαίρεση, με εκφράσεις που υποβαθμίζουν αφάνταστα το πολιτισμικό επίπεδο της Βουλής. Σε καμία περίπτωση δεν συμφωνεί με την κυβέρνηση, θεωρώντας την πολιτική της στο σύνολό της εσφαλμένη, χαρακτηρίζοντάς την ανίκανη, ή και επικίνδυνη ακόμη για την χώρα και την υπόσταση του έθνους. Και αυτή η στάση της, προκαλεί το μικρότερο κακό στη χώρα, σε ό, τι αφορά την εσωτερική πολιτική. Σε ζητήματα όμως εξωτερικής πολιτικής, είναι δυνατόν να την βλάψει ανεπανόρθωτα, γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις, οι απόψεις της αντιπολίτευσης συμπίπτουν με εκείνες των άσπονδων εχθρών της χώρας μας .
Από την δική της πλευρά η κυβέρνηση, για να διατηρηθεί στην εξουσία, και επειδή δεν μπορεί να πείσει, γενικότερα την αντιπολίτευση, για τα επιτεύγματά της, επιτίθεται κυρίως στην αξιωματική αντιπολίτευση, που είναι και ο βασικός αντίπαλός της, σ’ αυτόν τον αγώνα, βγάζοντας όλα τα «άπλυτά» της, καθ’ όλο το διάστημα του παρελθόντος, όταν βρισκόταν και αυτή στην εξουσία .
Όσο για τα άλλα , τα μικρότερα κόμματα, όσα απ’ αυτά κατάφεραν να κατακτήσουν την Βουλή, παρακολουθούν αυτή την αντιμαχία των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων, παρεμβαίνοντας, άλλοτε υπέρ του ενός και άλλοτε υπέρ του άλλου, ανάλογα με την επιδίωξη τους, που είναι να αυξήσουν την δύναμή τους, ή να συγκυβερνήσουν μελλοντικά με ένα από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα .
Αυτός δυστυχώς είναι, κατά την γνώμη μου, ο ρόλος της αντιπολίτευσης στην χώρα μας και αυτή είναι, σε μικρογραφία, η εικόνα που παρουσιάζει η Βουλή, σε καθημερινή σχεδόν βάση και την οποία απολαμβάνουν οι Έλληνες πολίτες από την τηλεόραση, καθήμενοι απογοητευμένοι, αλλά και κατ’ εξακολούθηση αδρανείς, στους αναπαυτικούς τους καναπέδες.
Μήπως όμως εσείς, βλέπετε κάποια διαφορά, από την εικόνα που εμφανίζει σήμερα η Βουλή;