Σήμερα στο τρόλεϊ: Μια παρέα 4-5 ανδρών (από τα νευρά μου δεν θυμάμαι πόσοι ακριβώς) μπαίνει και στέκεται ακριβώς μπροστά μου, αρχίζοντας ξελιγωμένα σχόλια για έμενα, δυναμώνω την μουσική προσπαθώντας να τους αγνοήσω και κοιτάζω έξω από το παράθυρο για να αποφύγω κάθε οπτική επαφή.
Όταν γυρίζω το κεφάλι μου για να δω σε ποια στάση πλησιάζει το τρόλεϊ, ένας από αυτούς μου κλείνει το μάτι, ενώ άλλοι δυο με κοιτάζουν επίμονα από την κορυφή ως τα νύχια με το πιο σιχαμερό χαμόγελο που μπορεί να πάρει άνθρωπος.
Τους κοιτάζω και εγώ, με αηδία και θύμο, αλλά μάλλον το βρήκαν αστείο γιατί άρχισαν να σχολιάζουν, γελώντας σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα (το αναφέρω μόνο και μόνο για να τονίσω ότι δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω τι λεγόταν για εμένα ούτε να απαντήσω. Το διευκρινίζω γιατί βλέπω πως πολλοί το πάνε αλλού και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό, η εθνικότητα δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο).
Όταν φτάνει η ώρα να κατέβω, ένας από την παρέα προσπαθεί να μου πιάσει το χέρι με το οποίο κρατιέμαι από το λεωφορείο, λέγοντας 2-3 φορές "μωρό μου" και άλλα που αγνόησα και κατέβηκα σχεδόν τρέχοντας.
Είμαι σίγουρη πως αυτά τα δίποδα και πολλά ακόμα με τα ίδια χαρακτηριστικά σήμερα θα εύχονται "χρόνια πολλά" στην μάνα τους, στην αδερφή τους, στη σύντροφο τους και θέλω απλά να κάνω εμετό.
Αυτό δεν είναι το μόνο περιστατικό, απλά είναι το πιο πρόσφατο που μου συνέβη. Τέτοιες αηδιαστικές (και χειρότερες) παρεμβάσεις είναι δυστυχώς συχνές στην καθημερινότητα πολλών γυναικών που ξέρω, κάτι που με θλίβει και ταυτόχρονα μου εξηγεί πολλά για το επίπεδο της παιδείας μεγάλου μέρους του πληθυσμού αυτής της χώρας.
Ειλικρινά, ελπίζω κάποτε να σταματήσει όλο αυτό, αλλά ξέρω πως θέλει πολλή δουλειά για να ξεριζωθούν αντιλήψεις και να αλλάξουν συμπεριφορές βαθιά ριζωμένες.
Μάθετε για αρχή τα παιδιά σας ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν είναι κρέας, ούτε υποχρεωμένοι να ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές από ΚΑΝΕΝΑΝ.
Το κείμενο το ανάρτησε η Μαίρη Β. στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook