Ειναι καλο νὰ εἴμαστε ἀθῶοι ἀλλὰ δὲν εἶναι καλὸ νὰ εἴμαστε ἀφελεῖς καὶ νὰ ἐξαπατώμεθα ἤ νὰ αὐταπατώμεθα. Διότι εἶναι ἀφέλεια καὶ αὐταπάτη νὰ πιστεύουμε ὅτι οἱ τριβὲς μὲ τὴν Τουρκία θὰ λείψουν μετὰ τὸ δημοψήφισμα, ποὺ θὰ δώσει στὸν νεώτερο Πατισὰχ (=πολυχρονεμένος) Ἐρντογὰν πρόσθετες ἐξουσίες. Ἴσως μάλιστα αὐτὲς οἱ ἐξουσίες νὰ τὸν ὠθήσουν σὲ εὐρύτερης μορφῆς προκλήσεις. Ὁ λόγος εἶναι ἁπλὸς: Ἡ κακὴ γείτων μετὰ τὴν πτώση τῶν κομμουνιστικῶν καθεστώτων –γεγονὸς ποὺ δὲν μᾶς ὠφέλησε ποσῶς– ἔχει ρίξει παραγάδι σ’ ὅλη τὴ Βαλκανικὴ, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι κάποιο ψάρι θὰ τσιμπήσει. Καὶ –δόξα τῷ Γιαραμπῇ– χάνοι ὑπάρχουν πολλοί. Τὰ Σκόπια καὶ ἡ Ἀλβανία ἔχουν γίνει παραρτήματα τῆς Μ.Ι.Τ. ἤ ἄλλων μυστικῶν ὀργανώσεων τῆς Τουρκίας. Τὸ παραγάδι περνᾶ ἀπὸ τὸ Κοσσυφοπέδιο (Κόσσοβο) καὶ φθάνει ὥς τὴν Κροατία, ὅπου παράγεται ἄφθονο ἀνθελληνικό μῖσος. Ἄς τὸ ἔχουν ὑπόψη τὰ ταξιδιωτικά μας γραφεῖα.
Ἀλλ’ ἄς ἐπανέλθουμε στὶς προκλήσεις τῆς γείτονος. Ἐπιμένουμε ὅτι δὲν θὰ παύσουν ὅσα χρόνια κι ἄν περάσουν. Ἐπὶ ζωῆς ἀσχολοῦμαι μὲ τὴν ἱστορία τῶν τουρκικῶν φύλων ἰδιαίτερα τῶν Ὀσμανλήδων– καὶ ξέρω τὴν ψυχοτροπία τους. Ὅταν δὲν δροῦν ἐπιθετικά, πέφτουν σὲ χαύνωση. Ὁ πόλεμος τοὺς ἐνώνει καὶ τοὺς τονώνει. Ἐξαλείφει κάθε λογῆς προβλήματα. Ποὺ σήμερα εἶναι πάρα πολλά, ὁρατὰ καὶ μὴ ὁρατά. Ἀντίθετα, ἡ Ἑλλάδα δὲν ἔχει προβλήματα. Τὸ μοναδικὸ πρόβλημά της εἶναι ὅτι ἔχει μόνον ἐμᾶς μὲ τὴν τόση χαζοκεφαλιὰ ἤ ἀμυαλιὰ. Καὶ αὐτὸ ὁ Ἐρντογὰν τὸ ἐκμεταλλεύεται ἐπιτυχῶς. Μᾶς γέμισε μὲ πρόσφυγες ἀπροσδιορίστου καταγωγῆς, ταυτότητας καὶ ἰδιότητας κι ἐμεῖς τοὺς ὑποδεχθήκαμε –τουλάχιστον ἀρχικὰ– μὲ ἀνοιχτὲς ἀγκάλεςγιὰ νὰ πάρουμε τὸ Νόμπελ Εἰρήνης. Πήραμε τὸ Νόμπελ... Ἀνοιχτῆς Παλάμης! Πρὸς τὸ παρὸν ὁ Ἐρντογὰν θὰ συνεχίσει νὰ μᾶς δημιουργεῖ προβλήματα, διότι εἴμαστε ὁ ἀδύνατος κρίκος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Ἔσβησε ἡ ἐπίδραση τοῦ ὑπνωτικοῦ χαπιοῦ ὅτι τάχα ἡ Εὐρώπη ἐγγυᾶται τὰ σύνορὰ μας. Κανεὶς δὲν μᾶς ἐγγυᾶται τίποτε καὶ γιὰ τίποτε. Γι’ αὐτὸ ὁ Ἐρντογὰν, γιὰ νὰ διεγείρει τὸ πολεμικὸ ἔνστικτο τοῦ λαοῦ του, θὰ μᾶς προκαλεῖ συνεχῶς. Προβλέπω ὅτι κατὰ διαστήματα θὰ ἀποστέλλει πράκτορες μέσῳ ποικίλων ὁδῶν (μὴ ἐξαιρουμένων οὔτε τῶν διαβάσεων τῆς Βουλγαρίας), οἱ ὁποῖοι πράκτορες θὰ ζητοῦν πολιτικὸ ἄσυλο ὡς δῆθεν καταδιωκόμενοι ἀπὸ τὶς τουρκικές ἀρχὲς. Ἡ Ἄγκυρα θὰ ἀπαιτεῖ τὴν ἔκδοσή τους, ἐπειδὴ θὰ τοὺς κατηγορεῖ ὅτι τάχα εἶχαν ἀναμειχθεῖ στὸ πραξικόπημα τῆς 15ης Ἰουλίου καὶ ἔτσι θὰ συντηρεῖται ἕνα τεταμένο κλῑμα.
Τὸ πονηρὸ παιχνίδι παίζεται τώρα στὸ Νότιο Αἰγαῖο, μὲ ἄξονα ἀναφορᾶς τὰ Ὕμια, ποὺ καὶ μόνο μὲ τὸ ἄκουσμὰ τους φουντώνει τὸ πολεμικὸ μένος τοῦ τουρκικοῦ ὄχλου. Ἄν ἡ Τουρκία κτυπήσει, θὰ κτυπήσει ἀλλοῦ κι ἀλλιώτικα. Γι’ αὐτὸ χρειάζεται προσοχή. Προετοιμασία ἐν σιωπῇ. Ὅταν ἀντιμετωπίζεις φίδι φαρμακερό, δὲν τὸ πατᾶς στὴν οὐρὰ. Γιατὶ κι ἄν τὸ σκοτώσεις, αὐτὸ θὰ σὲ δαγκώσει καὶ θὰ σὲ φαρμακώσει. Καλὸ θὰ ἦταν τὶς ἀπαντήσεις πρὸς τὶς τουρκικὲς προκλήσεις, ὅταν αὐτὲς εἶναι φραστικὲς, νὰ τὶς δίνει τὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν. Οἱ διπλωμάτες ξέρουν νὰ ζυγίζουν καλύτερα ἀπὸ ἐμᾶς τὴν κάθε λέξη. Εἶναι βλαπτικό νὰ τοὺς κρατᾶμε σὲ παροπλισμό. Προσωπικὰ δὲν θὰ ἔκανα δήλωση (ὅσο καὶ ἄν μοῦ ταιριάζει) σὰν αὐτὴ ποὺ ἔκανε ὁ ὑπουργὸς Ἐθνικῆς Ἀμύνης. Δὲν εἴμαστε –δυστυχῶς– Λεωνίδας γιὰ δηλώσεις τύπου «μολών λαβέ». Θὰ προτιμοῦσα κάτι περισσότερο Ὀδυσσειακό. Μὲ ἄλλα λόγια, θὰ δήλωνα εὐγενικὰ πρὸς τοὺς ἀντίπερα τὰ ἀκόλουθα: «Κοπιᾶστε στὰ Ὕμια, κι ἐμεῖς θὰ σᾶς ὑποδεχθοῦμε γιὰ νὰ σᾶς προσφέρουμε τὴν πατροπαράδοτη ἑλληνικὴ φιλοξενία». Ἔτσι οἱ Τοῦρκοι θὰ βρίσκονταν σὲ ἀμηχανία γιὰ τὸ εἶδος τῆς φιλοξενίας, ποὺ θὰ τοὺς ἔχουμε ἑτοιμάσει.
www.sarantoskargakos.gr