Διαβάζουμε στην ειδησεογραφία: “Η αξιολόγηση δεν κλείνει, ο φόβος του Grexit μεγαλώνει και οι τραπεζικές καταθέσεις κάνουν φτερά”.
Γράφει ο Παντελής Φλωρόπουλος
Μετά σκεφτόμαστε την ειδησεογραφία και λέμε: “Αυτό σημαίνει ανεπανόρθωτη εθνική ζημιά, ακόμα κι αν γίνει η αξιολόγηση, ακόμα κι αν δεν γίνει το Grexit”.
Κι ύστερα λες: Τι νόημα έχει να κάνω κριτική στην κυβέρνηση ως πολίτης, αν η κριτική μου δεν έχει κανένα κόστος σ’ αυτήν;
Το πας και λίγο παραπέρα: Τι νόημα έχει τάχα η κριτική των δημοσιογράφων, αν η κριτική τους δεν έχει κανένα κόστος για την κυβέρνηση;
Δεν είναι ακόμα φανερό σε όλους, αλλά διακρίνουν ήδη πολλοί, θα το διακρίνουν και περισσότεροι όπου νά ‘ναι, ότι φτάσαμε σε μία πρωτοφανή κατάσταση, όπου δεν έχει κανένα νόημα η δυσαρέσκεια του πολίτη, ούτε καν η οργή του, δεν έχει καμία βαρύτητα η κριτική του δημοσιογράφου, καμία σημασία η δημοσκοπική εξαέρωση του κόμματος που κυβερνά.
Αλλά το να μην έχει καμία επίπτωση στην εξουσία ο αυξανόμενος αρνητισμός της Κοινής Γνώμης ή ο καθημερινός κατήφορος στην Οικονομία ή το συνεχόμενο κλείσιμο των επιχειρήσεων, με λίγα λόγια: η απόγνωση του κοσμάκη, το να μην ιδρώνει κανενός το αυτί για τα πρωτοφανή φαινόμενα που, σε άλλους καιρούς, θα ξεσηκώνονταν και οι πέτρες… κάτι άλλο σημαίνει, πολύ πιο τραγικό από την κακή διοίκηση…
Αλλά… όταν φτάνεις εκεί και υποψιάζεσαι ότι “κάτι άλλο συμβαίνει”, κάτι πέραν του συνήθους ή του λογικού, φτάνεις και στο συμπέρασμα ότι, αυτή την ώρα, όσα είναι ακόμη όρθια γύρω σου, είναι από αντανάκλαση, από κεκτημένη ταχύτητα, και δεν θ’ αργήσει ο καιρός που θα σωριαστούν στο έδαφος όλα σαν άδεια σακιά…
Φτάνεις παράλληλα και σ’ ένα άλλο συμπέρασμα: Ότι η κυβέρνηση που δεν ιδρώνει τ’ αυτί της από τους παραδοσιακούς θεσμούς της Δημοκρατίας, τον Τύπο ή τα Συνδικάτα, δεν είναι δημοκρατική, αλλά ολιγαρχική, να πεις αυταρχική… Διατηρεί ωστόσο τα προσχήματα για να μειώνει τις τριβές, μέχρι να ολοκληρώσει την κυριαρχία της, τότε “που θα κάνουμε το κράτος δικό μας”, όπως είπε ο Πολάκης. Άλλωστε.. όπλο της επανάστασης δεν είναι πια οι διαδηλώσεις και οι απεργίες, αλλά η ίδια η εξουσία, όπως είπε ο Κατρούγκαλος.
Και όλα αυτά μαζί μπορεί να σημαίνουν ότι περάσαμε ήδη στην μελλοντική εκείνη εποχή όπου καμία φωνή από το λαό, ακόμα και η πιο δυνατή, δεν συγκινεί την κυβέρνηση, γιατί επήλθε ήδη η κατάλυση της Δημοκρατίας, έγινε παντοδύναμη η παρέα που με ψέματα και απάτες άλωσε την εξουσία σε κάποια ευνοϊκή γι’ αυτήν συγκυρία.
Όταν τώρα διαβάζεις την ειδησεογραφία, ξέρεις: Δεν έχει νόημα να πέσει αυτή η κυβέρνηση και να έρθει άλλη. Νόημα έχει να πέσει αυτό το κράτος και να το ξαναφτιάξεις από την αρχή.