Στην άσφαλτο κουρσάροι...

Αναδημοσίευση από: toixo-toixo.blogspot.gr

Αν και αυτά που θα πω τα σκέφτομαι από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό, ωστόσο περίμενα να κοπάσει ο θόρυβος και να κλείσουν τουλάχιστον τα μνήματα, ώσπου να πω κι εγώ την ταπεινή μου γνώμη.

Μιλώ για το γνωστό τραγικό δυστύχημα στην εθνική οδό που σκοτώθηκαν άδικα τέσσερις άνθρωποι.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ήθελα κάτι σχετικό να γράψω μέρες πριν συμβεί, με αφορμή κάτι προσωπικό, αλλά με πρόλαβε το συμβάν αυτό και προφανώς προσαρμόζονται και τα λόγια σ’ αυτό που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συγκλόνισε όλη την Ελλάδα.

Επειδή είδαμε στην τηλεόραση τη στιγμή του ατυχήματος, νιώσαμε οι περισσότεροι κοινωνοί του και αυτό το γεγονός πολλαπλασίασε το ενδιαφέρον, τη συγκίνηση αλλά και τις αντιδράσεις.

Ωστόσο αυτό που παρατηρήθηκε έντονα ήταν πως ξέσπασε ένας διαδικτυακός πόλεμος γύρω απ’το θέμα, με κύριους πρωταγωνιστές αυτούς που έδωσαν... ταξικό(!) πρόσημο στο δυστύχημα. Και αυτό είναι άλλη μια μεγάλη απόδειξη αφενός της αρρώστιας που κουβαλά η κοινωνία μας και αφετέρου του κακού που έχουν κάνει στην ψυχή μας τα κοινωνικά δίκτυα που μας ανέδειξαν όλους εισαγγελείς και τινί τρόπω διαμορφωτές της κοινής γνώμης.

Ένα βασικό πρόβλημα που έχει η ανάλυσή μας για τα πράγματα είναι ότι έχουμε αναπτύξει χαρακτηριστικά ανακλαστικών αντιδράσεων, εν πολλοίς υπαγορευμένων από τους πρωταγωνιστές του δημοσίου λόγου (δημοσιογράφους και δημοσιολόγους) και δεν αξιοποιούμε ψύχραιμα την προσωπική μας εμπειρία για να εξάγουμε συμπεράσματα.

Πιστεύω ότι η προσωπική μας εμπειρία εύλογα θα μας οδηγούσε στην εντύπωση πως τα περισσότερα τροχαία δυστυχήματα στη χώρα μας δεν προκαλούνται από αυτοκίνητα πολυτελείας, όπως Porsche, Jaguar, Ferrari, Cayenne κλπ., ώστε να προσδώσουμε στο φαινόμενο ταξικά χαρακτηριστικά.

Ούτε στην πλειονότητα των ατυχημάτων εμπλέκονται «κωλόπαιδα», γόνοι πλουσίων οικογενειών, που «αισθάνονται παντοδύναμα και εκτός νόμου».

Νομίζω ότι επιστρατεύοντας την προσωπική μας εμπειρία, θα διαπιστώναμε ότι η πλειονότητα των επικίνδυνων οδηγών αλλά και αυτών που προκαλούν δυστυχήματα είναι «παιδιά του λαού» και οδηγούν «αυτοκίνητα του λαού».

Επειδή κινούμαι στην εθνική οδό καθημερινά (αλλά και βάσει της εμπειρίας απ' όλα αυτά τα χρόνια που οδηγώ), βλέπω συνεχώς Peugeot rallye & 206, Citroen Saxo, Fiat Punto, δικάμπινες Navarra, BMW εικοσαετίας και τέτοιου είδους αυτοκίνητα να κάνουν μαλακίες στο δρόμο.

Αν δεις στο δρόμο σου αυτό το αυτοκίνητο (και με σκύλο στην καρότσα), ξέρεις ότι πρέπει να κάνεις διακριτικά στην άκρη και καλού-κακού το σταυρό σου, για να μη σε βρει κάνα κακό...

Προφανώς τις μαλακίες δεν τις κάνουν τα αυτοκίνητα, αλλά οι οδηγοί τους. Ωστόσο η μάρκα είναι μάρτυρας και της ταξικής προέλευσης των οδηγών.

Ας σκεφθεί ο καθένας μας πόσες φορές στο δρόμο μας έχουμε πει το... Πάτερ Ημών (αν και άθεοι) για οδηγούς τέτοιων αυτοκινήτων και πόσες για οδηγούς Πόρσε και Τζάγκουαρ και μετά ας αναλογιστούμε το ταξικό πρόσημο των δυστυχημάτων.

Το οποίο –όχι μόνο δεν γέρνει προς την πλευρά των πλουσίων, αλλά αν το αναλύσουμε κοινωνιολογικά θα δούμε ότι- μάλλον γέρνει προς την πλευρά των φτωχότερων τάξεων. Τα 20χρονα απ’ τα δυτικά προάστια παίρνουν κυρίως τα «κωλοφτιαγμένα» και κάνουν σεριφιλίκια στο δρόμο, όπως και τα 16χρονα παιδιά των αγροτών και των βοσκών παίρνουν τα αγροτικά του μπαμπά και τα... σανιδώνουν. Όχι τόσο τα πλούσια.

Όχι βέβαια γιατί είναι καλύτερα παιδιά, με περισσότερο σεβασμό στο συνάνθρωπο.

Αλλά γιατί, κατά τη γνώμη μου, κοστολογούν πολύ περισσότερο τη ζωή τους απ’ ό,τι τα άλλα και γι‘ αυτό είναι κατά κανόνα πιο αμυντικά στην οδήγησή τους.

Και γενικώς νομίζω πως η κεντρική αιτία του προβλήματος είναι αυτή: το πόσο κοστολογούμε τη ζωή μας. Το αν έχουμε αναλογιστεί την αξία της ζωής, το κόστος της απώλειάς της.

Σε γενικές γραμμές πολύς κόσμος κάνει πλάκα με τη ζωή του και έτσι τη χάνει «για πλάκα».

Μετά όμως δεν έχει καθόλου «πλάκα» για τα σπίτια που ουσιαστικά κλείνουν. Και τα δικά τους, αλλά και των άλλων που παίρνουν στο λαιμό τους.

Προχθές δε χάθηκαν δυο γόνοι της πλουτοκρατίας και δυο του λαού.

Προχθές χάθηκαν τέσσερις νέοι άνθρωποι. Κλείσαν τρία σπίτια.

Με αφορμή αυτά βέβαια ξέσπασε και η κουβέντα γύρω απ’ την πρόληψη των τροχαίων δυστυχημάτων.

Οι δημοσιολόγοι λένε πάντοτε τα ίδια: μάθημα οδηγικής συμπεριφοράς στα σχολεία και περαιτέρω αυστηροποίηση των προστίμων.

Ως προς το πρώτο, αμφιβάλλω για τη χρησιμότητά του και την αποτελεσματικότητά του, καθώς το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη οδηγικών ικανοτήτων και γνώσεων, αλλά η έλλειψη αξιών γενικότερα. Των αξιών του σεβασμού στους άλλους, του αυτοσεβασμού, της αξιοπρέπειας, της ευγένειας, του σεβασμού σε κανόνες και νόμους και πολλών άλλων αξιών που δεν άπτονται μόνο του τιμονιού στο δρόμο, αλλά του «τιμονιού» στη ζωή. Δε φαίνεται λογικό κάποιος να μην έχει αξίες γενικώς στη ζωή του και να τις αποκτά ξαφνικά βάζοντας μπρος το αυτοκίνητο ή τη μηχανή του. Και για τις αξίες έχουμε πει σε προηγούμενα κείμενα πώς καλλιεργούνται στο σχολείο και θα ξαναπούμε και στα επόμενα. Πάντως δεν καλλιεργούνται ούτε με κομπιούτερ ούτε με καρτ.

Δε φταίει η έλλειψη οδηγικών αξιών, αλλά η έλλειψη αξιών γενικώς...

Πάμε στο άλλο αίτημα τώρα, το οποίο είναι και αυτό στο οποίο ήθελα με σαρκασμό να αναφερθώ λίγες μέρες πριν συμβεί το περιβόητο δυστύχημα, το οποίο με αναγκάζει όμως να γράφω σήμερα με τελείως άλλο ύφος.

«Αύξηση των προστίμων» λένε οι δημοσιολόγοι.

«Μαλακίες», λέω εγώ.

Και καταθέτω την πρόσφατη προσωπική μου εμπειρία που με έβγαλε απ’ τα ρούχα μου.

Η εθνική οδός στην οποία κινούμαι καθημερινά είναι «σκοτώστρα». Κακός δρόμος, με ελλιπέστατο φωτισμό, με κακές στροφές και κυρίως με πολύ κακούς οδηγούς.

Ωστόσο έχει και κάτι ακόμα αυτός ο δρόμος: τελείως παράλογα όρια ταχύτητας για εθνική οδό. Δηλαδή  σε ευθείες με πολλή ορατότητα και άπλα έχει όρια ταχύτητας τα 50 και τα 60 χιλιόμετρα! Ναι, σε εθνική οδό!

Και πείτε μου εσείς: υπάρχει περίπτωση να μην «παρανομήσεις»; Υπάρχει περίπτωση να μην υπερβείς τα όρια ταχύτητας; Η απάντηση είναι προφανής.

Η ίδια η πραγματικότητα απαντά, εφόσον η συνήθης και φυσιολογική κίνηση των αυτοκινήτων στο δρόμο αυτό είναι γύρω στα 90 χιλιόμετρα την ώρα (+-10).

Μου ήρθε μια κλήση λοιπόν προ ημερών, με αφαίρεση διπλώματος για 3 μήνες και με πρόστιμο 350(!) ευρώ, επειδή σε αυτόν τον δρόμο οι κάμερες με συνέλαβαν να τρέχω με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των... 88 (!) χιλιομέτρων την ώρα!

Αφού το όριο είναι 50-60 χιλιόμετρα, προφανώς εγώ κρίθηκα ως... δολοφόνος των δρόμων και τιμωρήθηκα αναλόγως!

Μια παράλογη και εξοντωτική ποινή.

Οι παράλογες και εξοντωτικές ποινές αποτελούν συνυπαίτιο των τροχαίων ατυχημάτων, κατά τη γνώμη μου, εφόσον καθιστούν "παρανόμους" τους πάντες, αθωώνοντας έτσι αυτούς που πραγματικά κυκλοφορούν σαν δολοφόνοι.

Αυτούς που τρέχουν με 150, που κάνουν προσπέραση πάνω στη στροφή, που κάνουν σφήνες, που περνούν το κόκκινο φανάρι, που παραβιάζουν το στοπ, που κάνουν επικίνδυνες αναστροφές, που οδηγούν πιωμένοι και κάνουν "οχτάρια" με το αυτοκίνητο.

Αν είσαι παράνομος οδηγώντας λογικά (σε ευθεία, μη κατοικημένη), τότε δεν αποθαρρύνεται καθόλου ο επίδοξος δολοφόνος να παρανομήσει περισσότερο.

Αφού είτε με 90 πάει είτε με 140, πάνω-κάτω το ίδιο θα πάθει, τότε δεν έχει λόγο να φοβηθεί τα πρόστιμα. (άσε που παρακαλώντας, θα "ψήσει" τον τροχονόμο να του μειώσει το παράπτωμα και άρα και το πρόστιμο).
Όταν τα όρια ταχύτητας στο μεγαλύτερο κομμάτι του δρόμου είναι ηλίθια, τότε δε γίνονται σεβαστά από κανέναν προφανώς (διότι, αν τα σεβαστείς, θα είσαι ένας δημόσιος κίνδυνος), με αποτέλεσμα να μη γίνονται σεβαστά ούτε τα όρια ταχύτητας που είναι λογικά και απαραίτητα για την ασφάλεια όλων.

Τα παράλογα όρια λοιπόν σε συνδυασμό με τις ποινές που καθίστανται παράλογες (λόγω παράλογων ορίων) είναι συνυπέυθυνα για την κατάσταση.

Προφανώς εδώ το όριο ταχύτητας έχει υπόψη του το αυτοκίνητο των Flinstones. ή αλλιώς, σου λέει "κατέβα και παρ' το με τα πόδια"...

Αφενός βασίζονται σε τελείως λανθασμένα και παράλογα όρια ταχυτήτων και αφετέρου παραβαίνουν την αρχή της αναλογικότητας των ποινών.

Δεν είναι δυνατόν μια μικρή παράβαση ενός (επαναλαμβάνω τελείως παράλογου) ορίου ταχύτητας και μάλιστα της τάξης των 88 χιλιομέτρων σε εθνική οδό, να ισοδυναμεί με τέτοιου μεγέθους οικονομική εξόντωση διά της υφαρπαγής μισού μισθού και της στέρησης της δυνατότητας μετακίνησης για 3 μήνες. Δηλαδή αν έβγαινα στο δρόμο με καμιά καραμπίνα ή αν πουλούσα ναρκωτικά τι θα μου έκαναν; Ανασκολοπισμό;

Και τι θα φοβηθεί ο μπουρτζόβλαχος που καβάλησε τέσσερις ρόδες, βγήκε στην εθνική και όποιον πάρει ο χάρος; Τι θα φοβηθεί εφόσον, ακόμη κι αν πήγαινε κανονικά, θα ήταν και πάλι παράνομος;

Είναι που είναι δηλαδή αξιακά ακαλλιέργητος, τον βοηθά και η πολιτεία, με την απαξίωση της έννοιας των ορίων, να τρέξει με όση ταχύτητα νομίζει ότι χρειάζεται για να πουλήσει μαγκιά στους φίλους του και για να εντυπωσιάσει -τάχα μου- καμιά γκόμενα.

Για τον παραλογισμό και την ανευθυνότητα των ορίων ταχύτητας, δείτε και αυτό το ενδιαφέρον πείραμα κάποιων που επιχείρησαν να οδηγήσουν σεβόμενοι κατά γράμμα τα όρια ταχύτητας, με αποτέλεσμα προφανώς να αποτελέσουν δημόσιο κίνδυνο. Σύμφωνα με την μαρτυρία τους "Εφόσον πλέον λειτουργούν οι κάμερες στην εθνική οδό κινηθήκαμε απολύτως νόμιμα και με τις οδηγίες του ΚΟΚ. Δηλαδή δεν υπερβαίναμε τα όρια ταχύτητας αλλά δεν πατούσαμε και στην βοηθητική λωρίδα στη δεξιά πλευρά του δρόμου, στην οποία επιτρέπεται να πατήσεις μόνο σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης και να σταματήσεις. Αποτέλεσμα ? Να διανύσουμε 64 χλμ σε 75′, να δημιουργηθεί σε πολλά σημεία μποτιλιάρισμα και εκνευρισμός από τους διερχόμενους οδηγούς, σε βαθμό που να αισθανόμαστε ότι κινδυνεύουμε που οδηγούμε νόμιμα. Διορθώστε τα όρια ταχύτητας !" Αξίζει τον κόπο. Δείτε το εδώ)

Και τελοσπάντων, αν δεχτούμε αυτό που λένε μερικοί, πως δηλαδή τα πλουσιόπαιδα κάνουν μαλακίες στο δρόμο, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι τα πρόστιμα αυτά (και η ενδεχόμενη αύξησή τους) δε λύνει το πρόβλημα, καθώς για τον πλούσιο δεν αποτελεί πρόβλημα ούτε το πρόστιμο των 350 ευρώ για υπέρβαση ορίου ταχύτητας ούτε τα 700 ευρώ για κόκκινο ούτε τίποτα απ’ αυτά. Τον πλούσιο δεν τον αγγίζουν τα πρόστιμα. Ο πολύς ο κόσμος πλήττεται απ’ αυτά. Και αν επλήττετο για την πραγματικά επικίνδυνη οδήγηση, θα ήμουν ο πρώτος που θα υπερθεμάτιζε.

Όμως τα πρόστιμα δεν επιβάλλονται συνήθως σε αυτούς που πραγματικά οδηγούν επικίνδυνα, αλλά σε όποιον τύχει να είναι εκεί την ώρα που η τροχαία αποφασίσει ότι πρέπει να βγάλει κάνα φράγκο και κόψει κλήσεις επί δικαίων και αδίκων.

Πόσες και πόσες φορές έχουμε δει στο δρόμο οδηγούς να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, να κάνουν επικίνδυνους ελιγμούς, σφήνες, να κολλούν στον μπροστινό τους, να κινούνται στο αντίθετο ρεύμα και να μην ασχολείται κανείς;

Και πόσες φορές έχουμε δει ανθρώπους να τους κόβουν κλήσεις επειδή άγγιξαν τη διαχωριστική λωρίδα ή επειδή δεν είχαν... φαρμακείο στο αυτοκίνητο!

Οι ποινές επιτυγχάνουν το σκοπό τους, όταν υπηρετούν τη λογική, λειτουργούν με γνώμονα το δίκαιο, σέβονται την αρχή της αναλογικότητας και όταν είναι εφαρμόσιμες.

Ειδάλλως, αποτελούν ένα ακόμη τούβλο στον τοίχο (όπως θα έλεγαν και οι Pink Floyd). Στον τοίχο των τραγικών λαθών και παραλείψεων τόσο της πολιτείας όσο και των πολιτών που έχουν οδηγήσει σε μια φοβερή κατάσταση: οι θάνατοι από τροχαία των τελευταίων δεκαετιών να ξεπερνούν τους θανάτους ενός ολόκληρου πολέμου!

Ζούμε έναν ακήρυχτο πόλεμο στους δρόμους κάθε μέρα και η απάντηση ποια είναι;

Άλλοτε πλήρης αδιαφορία και άλλοτε κινήσεις εντυπωσιασμού, μα κενές περιεχομένου, από την πολιτεία.

Και ανευθυνότητα, ψευτομαγκιά, νταηλίκι, ανωριμότητα, άγνοια και απερισκεψία από μεγάλο μέρος των οδηγών.

Τα αποτελέσματα όλων αυτών τα βλέπουμε στα εικονοστάσια, στις όχθες των εθνικών οδών και των επαρχιακών δικτύων, όπου ματώνουν καθημερινά μανάδες, πατεράδες, σύζυγοι, φίλοι, αδέρφια και παιδιά των αδικοχαμένων.

Χαμένων άδικα, τσάμπα και χωρίς κανένα λόγο.

Και στους "θύτες" και στα θύματα. (κι οι δυο θύματα είναι.)

Μνημεία "τῷ ἀγνώστῳ ὁδηγῷ"...

Ο Θεός να μας φυλάει απ' τα μυαλά μας.

ΥΓ.: Πριν προλάβω να πατήσω "δημοσίευση" στο κείμενο, διάβασα για ένα ακόμη θύμα του ακήρυχτου πολέμου: ένα 19χρονο παιδί σκοτώθηκε στο Ηράκλειο, πέφτοντας πάνω σε τοίχο...