Έχοντας πλέον οδηγηθεί σε οριακό σημείο όσον αφορά την πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έφτασε πια η στιγμή να αναγνωρίσουμε ορισμένα πράγματα.
Η Ε.Ε., πάλαι ποτέ Ε.Ο.Κ. είχε ως ένα βασικό ιδρυτικό λόγο το να μην ξαναζήσει ποτέ η Γηραιά Ηπειρος έναν εκτενή πόλεμο όπως ο Α' και ο Β' ΠΠ, να αποτραπεί το ξεπέταγμα ενός νέου ναζιστικού μορφώματος και οι πολίτες των χωρών-μελών να απολαμβάνουν ορισμένα προνόμια σχετιζόμενα με αυτό που ονομάζουμε οικονομική ανάπτυξη και ευημερία.
Απέτυχε και στα δύο.
Η πάλαι ποτέ Ενωση των 10, των 12 και των 15, απέκτησε πολλά μέλη, στην πλειοψηφία τους κράτη-δορυφόροι της Γερμανίας.
Η Γερμανία μπόρεσε να πετύχει ό,τι δεν κατάφερε σε δύο παγκοσμίους πολέμους. Καθυπόταξε την Ευρώπη με το νόμισμά της, το μάρκο, το οποίο επικάλυψε και παρουσίασε ως ευρώ.
Δίχως να το αντιληφθεί κανείς και σε μια Ε.Ε., η οποία άρχισε να ξεμένει από πολιτικές προσωπικότητες, το Βερολίνο πέτυχε να αυτοδιοριστεί ως αφεντικό των υπολοίπων.
Ταυτόχρονα τα προνόμια των πολιτών αντικαταστάθηκαν από την πολιτική της λιτότητας. Οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου τη βιώνουν στο μέγιστο αλλά είναι σίγουρο πως τα πειράματα αυτά θα επεκταθούν και στο βορρά.
Η πρώην Ε.Ο.Κ. και νυν Ε.Ε. απέτυχε να ενώσει με τη σωστή έννοια τα μέλη της, δεν κατάφερε να προσφέρει τελικά ένα ανώτερο περιβάλλον και το βασικότερο, δεν πέτυχε να αποτρέψει τη γερμανική ηγεμονία.
Ήδη μια χώρα-μέλος, η Μεγάλη Βρετανία, εξέρχεται. Άλλες πάλι χώρες δεν καίγονται, είτε να μπουν στην Ε.Ε., είτε αν είναι μέλη της, να εισέλθουν στην Ευρωζώνη.
Το ερώτημα είναι αν εμείς μπορούμε να αντιληφθούμε αυτά που έρχονται και να προετοιμαστούμε κατάλληλα.