Αν ρίξει κανείς μια ματιά στο Γνωμικολογικό, θα σταχυολογήσει αρκετά γνωμικά, τα οποία εκφράζουν τις γνώμες σοφών και πολλών άλλων επωνύμων ανθρώπων, ακόμη και πολιτικών, που έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς, από τους αρχαιοτάτους χρόνους μέχρι σήμερα και αναφέρονται στην τέχνη της πολιτικής.
Αιμίλιος Κομίνης
Διπλωματούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός
Στην τέχνη τους αυτή, οι πολιτικοί ηγέτες, χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους, προκειμένου να εξουσιάζουν τους λαούς τους, χωρίς να γίνονται ποτέ αντιπαθείς και να απολαμβάνουν απροβλημάτιστοι τα αγαθά της εξουσίας . Για παράδειγμα, ο ηγέτης της γειτονικής μας ανατολικής χώρας, επιχειρεί να πείσει τον λαό του, ότι θα αναστήσει την Οθωμανική αυτοκρατορία και θα καταστήσει όλους τους πολίτες της χώρας του πλούσιους και ευτυχείς, στη παρούσα ζωή τους και όχι στη μέλλουσα όπως τους υπόσχεται η θρησκεία τους, προσαρτώντας στην χώρα τους και άλλα εδάφη, αφού πρώτα τα εκκενώσει, με την πατροπαράδοτη και προσφιλή τους μέθοδο της γενοκτονίας.
Οι δικοί μας όμως πολιτικοί ηγέτες, επειδή η χώρα μας δεν έχει τέτοιες επεκτατικές βλέψεις, έχουν επινοήσει μιαν άλλη μέθοδο, πολύ πιο αποτελεσματική και ανθρωπιστική, χωρίς πολέμους και ανθρώπινες απώλειες. Είναι η τέχνη του υπνωτισμού, πολύ γνωστή από τα τέλη του 19ου αιώνα . Μην προτρέξει όμως το μυαλό σας να σκεφθεί, ότι εφαρμόζουν αυτή την τέχνη, γιατί πιστεύουν ότι ο λαός μας πάσχει από κάποια ψυχική νόσο και οφείλουν να τον θεραπεύσουν, αλλά την εφαρμόζουν, εδώ και πάρα πολλά χρόνια , για να καταστείλουν την κριτική του ικανότητα και αυτό το έχουν επιτύχει σε αφάνταστο βαθμό.
Την τέχνη αυτή της υπνοθεραπείας, την εφαρμόζουν, έχοντας διαπιστώσει ότι ο λαός είναι ευκολόπιστος και μπορεί να αποδεχθεί ορισμένες αδυναμίες, που ενώ δεν τις έχει, αυθυποβάλλεται υπό την επήρεια του υπνωτισμού. Έχουν καταφέρει λοιπόν να τον πείσουν ότι, για όλες τις σπατάλες τους, όλα τα οικονομικά τους σκάνδαλα και εν γένει για την χειρίστη αυτή διαχείριση της εθνικής οικονομίας, είναι και αυτός εξίσου υπεύθυνος.
Ένα δείγμα αυτής της πολιτικής τέχνης είναι και αυτό που είχε πει ο Πάγκαλος και θα πρέπει κάποτε να γραφεί στην πολιτική ιστορία της χώρας με μελανά γράμματα: «Μαζί τα φάγαμε !». Με την διαπίστωσή του αυτή παραδέχτηκε βέβαια ότι έφαγαν και αυτοί – οι πολιτικοί με “τα δικά τους παιδιά” – αλλά τάισαν όμως και τον λαό, χωρίς να διευκρινίσει, αν αυτά που του έδωσαν ήσαν τα αποφάγια τους.
Με την ίδια αυτή τέχνη του υπνωτισμού, έχουν καταφέρει να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι, η οικονομική κρίση που έπληξε την χώρα, είναι εισαγόμενη και απόρροια μιας γενικότερης διεθνούς κρίσεως και δεν οφείλεται καθόλου σ’ αυτόν τον εξωφρενικό υπερδανεισμό, στον οποίο προσέφυγαν οι περισσότερες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, για να συντηρήσουν το πελατειακό τους κράτος. Γι’ αυτό άλλωστε θεωρούν ότι, δεν υπάρχει καμία ευθύνη για αυτούς τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος και κανένα από τα κόμματα, που ανήλθαν μεταγενέστερα στην εξουσία, δεν τόλμησε να τους παραπέμψει στη Δικαιοσύνη, αφού η Δικαστική εξουσία στη χώρα μας στερείται αυτής της πρωτοβουλίας.
Όμως, η επιστήμη της ψυχολογίας μας διδάσκει ότι, για να αποδώσει η εφαρμογή της υπνοθεραπείας, θα πρέπει, ο υποβαλλόμενος σ’ αυτήν ασθενής, να είναι επιδεκτικός στον υπνωτισμό. Αυτό οι πολιτικοί μας το γνωρίζουν πολύ καλά, όπως επίσης γνωρίζουν ότι ο λαός, στην πλειονότητά του, πάσχει από το σύνδρομο ενός υπέρμετρου ατομικισμού, που είναι καθοριστικό σ’ αυτή την επιδεκτικότητά του. Γιατί όταν ένας άνθρωπος, θέτει υπεράνω όλων το προσωπικό του συμφέρον και εθελοτυφλεί για όλες τις δυσμενείς καταστάσεις, που δημιουργούνται στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον του, γίνεται αυτοβούλως έρμαιο των δημιουργών αυτών των καταστάσεων και αδυνατεί να κατανοήσει ότι, αυτές οι δυσμενείς καταστάσεις θίγουν εμμέσως και το ατομικό του συμφέρον, για το οποίο υπεραμύνεται. Έχει χάσει πλέον την ικανότητα της κρίσης και δεν είναι δυνατόν να κατανοήσει ότι δεν μπορεί να απολαύσει τα υλικά αγαθά τα οποία κατέχει, όταν η χώρα του είναι υποδουλωμένη και το ανθρώπινο περιβάλλον του λιμοκτονεί.
Άραγε, θα αφυπνιστεί κάποτε ο ελληνικός λαός, για να απαλλαγεί απ’ αυτή την υπνοθεραπεία, στην οποία έχει υποβληθεί από τους πολιτικούς μας ηγέτες;
Από ποιους άλλους θεσμικούς φορείς της χώρας περιμένει να τον αφυπνίσουν; Μήπως πιστεύει ότι, η σημερινή διανόηση της χώρας, είναι διατεθειμένη να τον προστατεύσει, απ’ αυτή την καταδυνάστευσή του από την δυναστεία των πολιτικών, ή νομίζει ότι θα τον βγάλουν από αυτό το οικονομικό αδιέξοδο, στο οποίο έχει περιέλθει, οι διαπλεκόμενες με τα κόμματα της εξουσίας ηγεσίες των διαφόρων συνδικαλιστικών οργανώσεων;