Νικόλ Λειβαδάρη
Όταν ο «κυνικός» τραπεζίτης Ντράγκι είναι ο μόνος που αισθάνεται την ανάγκη να θυμίσει ότι το «ευρώ ήρθε για να μείνει» και είναι «μη αναστρέψιμο», τότε οι -φερόμενοι ως- πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης ψάχνουν τους τελευταίους πόντους της σκιάς τους για να κρύψουν τις ευθύνες τους.
Όταν επίσης ο -κάποτε λεγόμενος και Mr Euro- Ζαν Κλοντ Γιούνκερ παραδίδεται δια της σιωπηλής αποδρομής κι αφήνει ως παρακαταθήκη πέντε σενάρια για την, λιγότερο ή περισσότερο… κομψή, διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τότε και οι πλέον ένθερμοι ευρωπαϊστές δικαιούνται να φλερτάρουν με τον ευρωσκεπτικισμό.
Κι όταν ο έσχατος θύτης της γαλλικής, και ευρωπαϊκής, σοσιαλδημοκρατίας Φρανσουά Ολάντ βγάζει τους εφιάλτες της ιστορίας από τα σεντούκια των Βερσαλλιών, η Ντοβίλ του Σαρκοζί και της Μέρκελ μπορεί και να μοιάζει πταίσμα.
Ο Σόιμπλε κάνει απλώς τη δουλειά του…
Σ’ αυτή την Ευρώπη, ο Αλέξης Τσίπρας μάλλον δικαιούται να λέει ότι «δεν μπορεί να φταίει μόνον ο Σόιμπλε». Και να θυμίζει στους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες ότι «ο Σόιμπλε κάνει τη δουλειά του, αλλά εκείνοι δεν αντιδρούν. Δεν διεκδικούν την πολιτική ηγεμονία κι έχουν αφήσει το ΔΝΤ να αλωνίζει στην Ευρώπη».
Δυστυχώς, παραμένει αμφίβολο εάν δικαιούται -και ο Τσίπρας και σύσσωμος ο ευρωπαϊκός Νότος μαζί- να ελπίζει ότι το μήνυμα θα ληφθεί, έστω και στο παρά πέντε της ομαδικής αυτοχειρίας.
Και παραμένει ακόμη πιο αμφίβολο το για ποια Ευρώπη καλείται να δώσει τη νέα αιματηρή μάχη επιβίωσης η Ελλάδα.
Η Ευρώπη της Μέρκελ, του Ολάντ και του Γιούνκερ
Η Ευρώπη της Μέρκελ είναι η Ευρώπη των «πολλών ταχυτήτων» - ήτοι, της Γερμανίας, των βορείων δορυφόρων της και των αναχωμάτων στους εθνικιστές «εξεγερθέντες» του Βίζεγκραντ. Στους οποίους η Μέρκελ και ο Σρέντερ άνοιξαν κάποτε ανώριμα, ανέτοιμα και άκαιρα τις πύλες της διεύρυνσης, στο όνομα των συσχετισμών ισχύος και των νέων αγορών που θα έθρεφαν τα γερμανικά πλεονάσματα.
Η Ευρώπη του Ολάντ είναι η Ευρώπη της ηττημένης αλληλεγγύης και μιας ταπεινωμένης Γαλλίας. Που ανταλλάσσει την ιστορική της ευθύνη με ένα γερμανικό δεκανίκι. Και δίνει αντιπαροχή το όραμα του Σουμάν και του Ντελόρ στα μελλοντικά οφίτσια του πλέον αποτυχημένου ίσως ενοίκου που πέρασε ποτέ από το Μέγαρο των Ιλισίων.
Κι η Ευρώπη του Γιούνκερ είναι η Ευρώπη της αφωνίας μπροστά στο δόγμα του ΔΝΤ. Που προτιμά να κρατά εσώγαμπρους τους λοχίες της Ουάσιγκτον παρά να ρισκάρει την εκχώρηση των εξουσιών της Κομισιόν στον γερμανοκρατούμενο ESM του Σόιμπλε και του Ρέγκλινγκ.
Ο υπάλληλος Τόμσεν
Από αυτή την Ευρώπη ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε χθες την διαφύλαξη του κοινοτικού κεκτημένου. Προειδοποιώντας πως μια οριστική ταφόπλακα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις στην Ελλάδα όπως αξιώνει το ΔΝΤ, μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για την πλήρη άρση του κεκτημένου στην ευρωπαϊκή αγορά εργασίας.
Είναι μια προειδοποίηση που έχει οριακές πιθανότητες να εισακουσθεί. Εάν και εφόσον κάποιος εκ των - φερομένων ως- πολιτικών ηγετών της Ε.Ε. θυμηθεί να ζητήσει πίσω τα κλειδιά της Ευρώπης από τον υπάλληλο Τόμσεν…