Πρέπει να είναι αληθινός εφιάλτης να κάθεσαι αμέριμνος και ξαφνικά να σε ειδοποιούν ότι η 12χρονη κόρη σου πρωταγωνιστεί σε σκληρό πορνό στο διαδίκτυο. Διαβάζοντας τη σχετική είδηση δεν μπορούσα να πιστέψω αν βλέπω καλά.
Μια 12χρονη, μαθήτρια της ΣΤ' Δημοτικού υποδέχεται σπίτι της τρεις άγνωστους 16ρηδες όπου γνωρίζει θεωρητικά μόνο τον ένα μέσω facebook έχοντας καλέσει παράλληλα μια συνομίλικη φίλη της με τη μικρότερη αδερφή της.
Ξαφνικά βρίσκεται, ουσιαστικά να βιάζεται παρά φύση και ενώ χαζεύουν την όλη σκηνή άλλα τέσσερα παιδιά με το ένα να αυτοϊκανοποιείται. Το δε παράδοξο; Η κόρη να λέει στους αστυνομικούς πως τίποτε δεν έγινε με το ζόρι.
Πρώτο συμπέρασμα; Τα πάντα μπορούν να συμβούν με έναν υπολογιστή ή ταμπλέτα, μερικά κλικς, λίγα μηνύματα, μερικούς ξαναμένους έφηβους που δε λογαριάζουν συνέπειες και μια μαθήτρια δημοτικού από την άλλη η οποία δε γνωρίζει τις συνέπειες κι αγνοεί τους κινδύνους.
Όσο κι αν αυτό που συνέβη είναι εξωφρενικό, δυστυχώς ναι, θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερο. Το ποιος κρύβεται στην άλλη άκρη μιας ηλεκτρονικής συνομιλίας δεν μπορείς να το γνωρίζεις, ό,τι και να δηλώνει ή να παρουσιάζει. Αντί για τρεις 16χρονους θα μπορούσε να είχε εισβάλει μια συμμορία και να απαγάγει τη μικρή. Θα μπορούσε να ήταν κάποιος αρρωστημένος νους.
Το ερώτημα που τίθεται αβίαστα είναι με ποιο κριτήριο επιτρέπει κανείς σε παιδιά δημοτικού να έχουν απεριόριστη πρόσβαση στο ίντερνετ και να διατηρούν λογαριασμούς στο facebook. Με το ίδιο σκεπτικό, θα άφηνε κανείς τη μικρή του κόρη να βγει να περπατήσει τη νύχτα έξω;
Βλέπω πολλά παιδιά στο Δημοτικό να έχουν ταμπλέτες δικές τους, ανεξέλεγκτη παρουσία στο ίντερνετ, να ανεβάζουν βίντεο με τα πρόσωπά τους από το σπίτι τους και τους γονείς να μην ανησυχούν. Και δεν είναι μόνο το facebook, ακόμη και διαδικτυακά ηλεκτρονικά παιχνίδια διαθέτουν chat με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Ίσως να μην αντιλαμβάνονται τους κινδύνους. Δυστυχώς η ταμπλέτα με το ανοικτό wifi (πάρτε και ακτινοβολία να έχετε) είναι η εύκολη λύση είτε τα παιδιά είναι μόνα είτε με φίλους για να έχουν οι μεγάλοι ήσυχο το κεφάλι τους. Αμ δε!
Γιατί;
Διότι εν τοις πράγμασι, ενώ τα παιδιά θεωρητικά είναι μέσα στο ασφαλές σπίτι τους, δεν παύουν εξαιτίας της απουσίας επιτήρησης και ορίων, να βρίσκονται ταυτόχρονα σε έναν παράλληλο κόσμο εντελώς απροετοίμαστα, απονήρευτα και αδαή, εύκολα θύματα του κάθε ένα.
Τα παιδιά μπορεί να νομίζουν πως μεγάλωσαν και ότι τα ξέρουν όλα. Οι γονείς όμως έχουμε μεγάλη ευθύνη. Είτε είμαστε γονείς των 12χρονων είτε των 16χρονων.