Ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει την ιστορία, και τη δική του και των συνόλων, όταν πιστέψει βαθύτατα σ' ένα ιδεώδες στενά συναρτημένο με το ψυχικό πλέγμα το δημιουργημένο μέσα του, ύστερα από την καταλυτική δοκιμασία της επαφής του με την πραγματικότητα.
Υστερα τα πλέγματα τα ψυχικά που κινούν το αίσθημα και θέτουν σε ενέργεια το λογικό, υποχρεωμένο να αντιμετωπίζει την πραγματικότητα μέσα στο πλαίσιο ενός αντικειμενικού ορθολογισμού, δεν έχουν ποτέ τη μονομέρεια που θα μπορούσε να δικαιώσει την πολιτική βλακεία. Και, βέβαια, θα μπορούσαν να συμβάλουν στην αποκατάσταση ενός σταθερού συνδέσμου μεταξύ αιτίου και αιτιατού.
Στην περίπτωση του "απροσάρμοστου" στην πραγματικότητα Αλέξη Τσίπρα, βαρύφορτος με όλα τα μειονεκτήματα της νεοελληνικής απαιδευσίας και ελαφρότητας, γνήσιο τέκνο του ωχαδερφισμού και της πολιτικής παραμυθίας, το ψυχικό του πλέγμα τον "καρφώνει" στην καρέκλα της εξουσίας.
Ενας πολιτικός νέος σε ηλικία, αλλά με τακτικές παλαιοκομματικές και κολλημένος στην εξουσία, μάχεται με το δαίμονα της και αυτοπαγιδεύεται, είτε για να επιμηκύνει τον εναγκαλισμό του μαζί της, είτε για να δραπετεύσει χωρίς να του καταλογιστούν ευθύνες...
Η προσαρμογή αντιπροσωπεύει στη συνείδησή του τη δουλεία στην εξουσία, η απόδραση του τη γοητεία της δειλίας μπροστά στην ευθύνη για την οικοδομή του παρόντος. Φοβερό και αδυσώπητο δίλημμα ενός ακόμα πεφυσιωμένου ασκού της πολιτικής αθλιότητας του τόπου τούτου.
Ας αφήσουμε τον Αλέξη...Αν και η παραπάνω διαπίστωση μας βοηθεί να δούμε καθαρότερα μέσα από το πλέγμα των τόσων αλλοπρόσαλλων κυβερνητικών χειρισμών, αλλά και των υποκριτικών αντιδράσεων μιας ευάλωτης αντιπολίτευσης, την ενδυνάμωση του αιτήματος που κατά καιρούς διατυπώνουν τα άφωνα σύνολα προς τα συνήθως κραυγαλέα άτομα: να υψωθούν προς τη συνείδηση της κοινωνικής τους ευθύνης.