Του Γ.Κ. από την Ρήξη που κυκλοφορεί
Ο Τσίπρας έχει αναδειχθεί στον εκλεκτό της Μέρκελ, για πολλούς λόγους. Ο πρώτος και κύριος είναι το ότι, με την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, τον Γενάρη του 2015, εκπλήρωσαν οι συριζαίοι ορισμένους από τους στόχους της γερμανικής πολιτικής. Πρώτον, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, να κόψουν τα φτερά ενός κινήματος που, αρχίζοντας από τις πλατείες της Μαδρίτης, το κίνημα 15ης Μαΐου, όπως ονομάστηκε, απειλούσε να ανατρέψει τη «γερμανική τάξη» στην Ευρώπη.
Η άνοδος του Σύριζα και η παταγώδης αποτυχία του να ανατρέψει αυτή την τάξη, που επισφραγίστηκε με το δημοψήφισμα του Ιούλιου του 2015, αποδυνάμωσε το ευρωπαϊκό μέτωπο της απόρριψης – κυρίως σε ό,τι αφορά την Ισπανία: Οι Ποδέμος, μετά το ελληνικό ναυάγιο, δεν κατόρθωσαν να ανατρέψουν τον Ραχόι ενώ είναι βέβαιο πως, αν είχαν προηγηθεί οι εκλογές στην Ισπανία, η ιστορία της Ευρώπης και της Ελλάδας θα ήταν διαφορετική. Γι’ αυτό και ο Σόιμπλε και η Μέρκελ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να πέσει ο Σαμαράς και να έρθει ο Αλέξης πολύ πριν τις ισπανικές εκλογές. Το ελληνικό παράδειγμα λειτούργησε εν τέλει ως φόβητρο στην υπόλοιπη Ευρώπη και ως αντιπαράδειγμα.
Ο δεύτερος λόγος ήταν η ολοκλήρωση της αποικιοποίησης της Ελλάδας, που δεν είχε ακόμα συντελεστεί, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των μνημονιακών κυβερνήσεων. Το «Υπερταμείο», που διακαώς επιθυμούσε ο Σόιμπλε ήδη από το 2010, και η παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας, η διάλυση του τραπεζικού συστήματος και η εκδίωξη των ελληνικών τραπεζών από τα Βαλκάνια, η ολοκλήρωση της εξαγοράς του ενεργειακού τομέα… Για όλα αυτά, χρειαζόταν η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Εξού και τώρα, εγκωμιάζουν καθημερινά τις «προσπάθειες» της ελληνικής κυβέρνησης, ενώ «έδειξαν πόρτα» στον Μητσοτάκη, δηλώνοντάς του ανοιχτά πως δεν ευνοούν καμιά πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα, τουλάχιστον πριν τις γερμανικές εκλογές.