Αντικρύζοντας αυτό το χαζοχαρούμενο χαμόγελο του Αλέξη Τσίπρα στο φωτογραφικό στιγμιότυπο από τη Ρώμη, όπου για μια ακόμη φορά απεδείχθη κατώτερος των περιστάσεων και επέδειξε την αβελτηρία του, θέτω στον εαυτό μου το "βέβηλο" ερώτημα: Πως μπορεί αυτό το πολιτικό έκτρωμα, αλλά και τόσα άλλα παρόμοιά του στην αντίπερα όχθη της αντιπολίτευσης, να χαρίσει την προσδοκία στην κοινωνία;
Κοινωνική γωνία, μιζέριες, γκρεμίσματα, όλα μαζεύονται γύρω από την ανευθυνότητα των πολιτικών της παχυδερμίας, και ταλαιπωρούν την "καθαρή" πρόθεση και τη συνείδηση, ενώ η όραση, η αίσθηση, η νόηση των σκεπτόμενων αυτού του τόπου σωρεύουν η καθεμιά την πείρα τους από τη ζεστή επαφή με το καθημερινό γεγονός της πολιτικής ανικανότητας και γελοιότητας.
Ετσι θολώνουν τα περιγράμματα, ρευστοποιούνται οι γραμμές, οι όγκοι των προβλημάτων, τα χρώματα, εξευτελίζονται οι έννοιες των λέξεων που εγκυμονούν τις ελπίδες, διαμορφώνουν το ψυχρό πλαίσιο μιας αδιέξοδης εθνικής πραγματικότητας.
Η σοβαρότητα που συντελείται μέσα στον κάλυκα του πολιτικού στοχασμού με το σπέρμα του αισθήματος, δεν διεκδικεί πλέον τη μέθεξη στην πρωταρχική συγκίνηση της ευθύνης που γίνεται σπόρος και ύστερα φυτό και ύστερα λουλούδι.
Τα εγχώρια πολιτικά "λουλούδια" ή μάλλον γαιδουράγκαθα βρίσκονται σε αδιάκοπη επαφή με το "λίπασμα" που τα κάνει δηλητηριώδη για την κοινωνία.
Για τον Αλέξη Τσίπρα της απαιδευσίας και της "αρπακολατζίδικης" λογικής, το δίλημμα δεν είναι ούτε αδυσώπητο, ούτε φοβερό. Η συγκυρία τον έφερε στην εξουσία, οπότε με το χαρακτηριστικό του υφάκι και την νοοτροπία του "δεν βαριέσαι αδελφέ..." επιδίδεται στη βακχεία της εξουσίας, ενώ η ζωή εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων βρίσκεται μεταξύ φοράς και αφθαρσίας, με την αγωνία πάντα του αύριο και της πάλης τους με την ισοπεδωτική καθημερινότητά τους.
Για τα εγχώρια πολιτικά εκτρώματα, όχι απλώς δεν υπάρχει η πίεση της ιστορίας που πλάθεται, αλλά και η ευθύνη τους δεν αφορά ούτε το παρόν ούτε και το μέλλον τούτου του τόπου. Μια ευθύνη που παραμένει στο περιθώριο της ραθυμίας και της καιροσκοπίας. Μια στάση πολιτικής ζωής που αξιώνει την τόλμη της όρασης από τους πολίτες, που ωστόσο δεν υφίσταται και έτσι παραμένουν εγκλωβισμένοι σε διλήμματα και ανομολόγητες φοβίες.
Τελικά διερωτώμαι, όπως και πολλοί άλλοι με καθαρή όραση, ποιο άλλο δράμα θα μπορούσε να συνεγείρει τις αισθήσεις μας και να αφυπνίζει τη συνείδησή μας, εξόν από τούτο το δράμα το ολοκληρωτικό της κοινωνίας μας, που είναι συνάμα και δράμα προσωπικό;
Η σύλληψη "ολόκληρης της πραγματικότητας" προυποθέτει την αντίληψη,την κατανόηση, την απόρριψη της πολιτικής γελοιότητας, τη συναίσθηση της σύγχρονης αναταραχής. Η πραγματικότητα τούτη δεν αποτελείται μονάχα από άτομα περιζωσμένα από την ατομικότητα τους. Αποτελείται και από πλήθη, τον κόσμο που γεμίζει το σύνολο.
Μας λείπει η καθαρή, αθόλωτη όραση. Και η τόλμη της όρασης. Μας λείπει το πλέγμα που θα συνδέσει την ατομική συνείδηση με τη συνείδηση του πλήθους και την ανάγκη της ατομικής ελευθερίας με την ελευθερία την ομαδική. Εδώ, στην ίδια περιοχή, θα πρέπει να αναζητήσουμε και τα θεμελιωτικά στοιχεία που θα στηρίξουν την κοινωνική θέληση για τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και τη συνεννόηση των πολιτών.