Είναι γνωστό ότι με την εμφάνιση της δυνατότητας μαζικής παραγωγής, εμφανίστηκε και η μορφή της καπιταλιστικής (κεφαλαιουχικής) εταιρίας, δηλαδή στην ουσία της Ανώνυμης Εταιρίας.
Είναι επίσης γνωστό ότι η έκρηξη της μαζικής παραγωγής και η πιεστική ανάγκη για μεγαλύτερες αγορές προς διάθεση των μαζικά παραγόμενων προϊόντων, οδήγησε σε συνένωση με τη βία των επιμέρους φέουδων και κρατιδίων στο μετέπειτα μεγάλο εθνικό κράτος, με ενιαία κεντρική εξουσία και ενιαίο νομικό πλαίσιο.
Είναι τέλος γνωστό, ότι η οργάνωση και η νομική μορφή του εθνικού κράτους βασίστηκε στην οργάνωση και τη νομική μορφή της εθνικής καπιταλιστικής εταιρίας. Δηλαδή το κράτος έχει μετόχους (τους πολίτες), έχει καταστατικό (Σύνταγμα), έχει ΔΣ (κυβέρνηση) και έχει ΓΣ (βουλή – αντιπροσωπευτικό σύστημα).
Όμως στην κεφαλαιουχική εταιρία, την εξουσία δεν ασκούν οι μικρομέτοχοι, αλλά οι μεγαλομέτοχοι. Η ψήφος δηλαδή στις ΓΣ είναι ανάλογη των κεφαλαίων που κατέχει κάποιος στην εταιρία και δεν ισχύει η ισότητα μεταξύ των φυσικών προσώπων των μετόχων.
Αυτή η ιδιότητα της οικονομικής δύναμης αντικατοπτρίζεται και στο κράτος, όπου, το κοινοβουλευτικό πολίτευμα δουλεύει μόνο με μεγαλομετόχους (κόμματα) και όχι με απλά φυσικά πρόσωπα. Και τα κόμματα στο καπιταλιστικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα, δεν έχουν καμία σχέση με την ιδανική εικόνα που μπορεί να έχει ο καθένας μας για τη δημοκρατία. Τα κόμματα στο καπιταλιστικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα έχουν πολιτική δύναμη ανάλογη με τα κεφάλαια που τα χρηματοδοτούν και τα στηρίζουν και την προβολή που τους εξασφαλίζουν. Για το λόγο αυτό, στο κοινοβουλευτικό πολίτευμα ισχύουν εκλογικοί νόμοι τέτοιοι που δίνουν την εξουσία σε οργανωμένες κομματικές μειοψηφίες (μεγαλομετόχους της κοινωνίας) και όχι στο σύνολο των πολιτών.
Σήμερα όμως, σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, η δύναμη έχει μετατεθεί από την εθνική καπιταλιστική εταιρία, στην πολυεθνική νεοκαπιταλιστική εταιρία και κυρίως στους διεθνείς τραπεζίτες – παραγωγούς του χρήματος και τους διεθνείς καζινο-καπιταλιστές . Σήμερα λοιπόν, ούτε το εθνικό κράτος μπορεί να δουλέψει, ούτε το εθνικό καπιταλιστικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Γι’ αυτό βλέπουμε εμβρόντητοι, αφενός να καταλύονται στην ουσία τα εθνικά κράτη, αφετέρου να μην λαμβάνονται καθόλου υπόψη οι εθνικές κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις.
Αν λοιπόν κάποιοι απορούν γιατί δεν μπορεί να γίνει εδώ στην χρεοκοπημένη Ελλάδα, ένα νέο δημοκρατικό πολιτικό κίνημα από απλούς δημοκράτες πολίτες, τώρα έχουν την απάντησή τους στα ανωτέρω. Απαιτείται μεγάλη οικονομική στήριξη από την οικονομική δύναμη και προβολή. Όμως τότε δεν θα υπάρχει καμία διαφορά από τα υπάρχοντα συστημικά πολιτικά σχήματα.
Όλη αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να νικηθεί ούτε με το εμφανιζόμενο νέο-εθνικιστικό πισωγύρισμα, μέσα στις σύγχρονες οικονομοτεχνικές εξελίξεις.
Αυτή η κατάσταση θα νικηθεί μόνο με νέες επαναστατικές διαδικασίες για μεταφορά της πολιτικής εξουσίας στα χέρια των απλών πολιτών. Ποιος όμως θα διαθέσει χρήματα και προβολή για να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά και κυρίως ποιος πολίτης ενδιαφέρεται να συμμετάσχει σ’ αυτό;
Πέτρος Χασάπης