Του Γεωργίου Παπασίμου (Twitter: @PapasimosG / https://www.facebook.com/gpapasimos)
Συνεχίζοντας επί της ουσίας την προβληματική του προηγούμενου άρθρου μας περί της παράδοσης της Ελλάδας και του τέλους των ψευδαισθήσεων, θα επιχειρήσουμε να παραθέσουμε τους κεντρικότερους πυλώνες – προβλήματα, που συνιστούν το «Ελληνικό πρόβλημα». Πρόβλημα που έχει ολιστικό χαρακτήρα, αφού ξεπερνά την πολιτική προβληματική και τα προτάγματα, τα οποία βιώσαμε καθ’ όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης κατά την περίοδο της μνημονιακής κηδεμονίας και ιδιαίτερα μετά την αποκάλυψη της πλήρους ενσωμάτωσης του υπάρχοντος κομματικού – πολιτικού προσωπικού, ανεξαρτήτως προσήμων, στο φαύλο, αναξιοκρατικό και αναποτελεσματικό πολιτικό εποικοδόμημα της Μεταπολίτευσης.
Παρά το γεγονός ότι η αποτύπωση των πραγματικών αιτίων της αποτυχίας της Ελλάδος στη σύγχρονη Ιστορία της δεν είναι μια απλή υπόθεση, θα επιχειρήσουμε να θέσουμε κάποιους εκ των κεντρικών πυλώνων που συνιστούν το «Ελληνικό πρόβλημα» στον εσωτερικό πυρήνα του, γιατί πάντα υπάρχει το κρίσιμο ζήτημα της συνεχούς και αμείωτης εξάρτησης της Χώρας από ξένα κέντρα, η οποία έχει λάβει πλέον την τραγικότερη μορφή της, με τα μνημόνια – «Φρανκενστάιν», καθώς και οι περιορισμοί που συνάγονται πάντα από τον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό.
Κατ’ αρχάς, κεντρικός πυλώνας και αφετηρία πολλών εσωτερικών προβλημάτων που βιώνουμε σήμερα, είναι η συγκρότηση και η λειτουργία της λεγόμενης «ηγέτιδας οικονομικής δύναμης», δηλαδή της αστικής τάξης, κατά την έννοια του Δυτικού καπιταλισμού. Στην Χώρα μας, λόγω των ιστορικών συνθηκών και ιδιαιτεροτήτων, από την απελευθέρωσή της το 1830 έως και σήμερα απουσιάζει η ύπαρξη μιας τέτοιας τάξης, η οποία θα αναλάμβανε, όπως γίνεται στις Δυτικές καπιταλιστικές Χώρες, τη δημιουργία σοβαρής οικονομικής εθνικής βάσης, κυρίως στον βιομηχανικό χώρο, στον πρωτογενή τομέα, αλλά και στις υπηρεσίες, με βάση τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Χώρας.
Στην Ελλάδα, παρά την εμφάνιση, κατά περιόδους (ιδιαίτερα την περίοδο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), ασθενών προσπαθειών για δημιουργία εθνικής παραγωγικής βάσης, επικράτησε, τελικά, στα ηγετικά οικονομικά στρώματα ο απόλυτος «παρασιτισμός» και ο ατομικός πλουτισμός, ο οποίος, σε πολλές περιπτώσεις, θα μπορούσε να παρομοιασθεί με τον μαυραγοριτισμό.
Χαρακτηριστικές περιπτώσεις στην σύγχρονη Ιστορία της, κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, αποτελεί η επιλογή αυτών των στρωμάτων να λειτουργούν ως εισαγωγείς και ραντιέρηδες, και όχι παραγωγοί σε εθνικό επίπεδο, και η μαζική εξαγωγή των ληστρικών κερδών τους της προηγούμενης περιόδου «ψευδοευημερίας», στις τράπεζες του εξωτερικού, όταν η Ελλάδα βρέθηκε μπροστά στο φάσμα της χρεοκοπίας, με κυρίους υπεύθυνους αυτή την οικονομική ολιγαρχία και τους εκπροσώπους της.
Αντίθετη ακριβώς στάση επέδειξε, για παράδειγμα, στην κρίσιμη αυτή περίοδο 2009 – 2010, η εθνική αστική τάξη της Ιταλίας, η οποία δεν εγκατέλειψε την Χώρα της, με συνέπεια αυτή να αποφύγει την βίαιη εσωτερική υποτίμηση, που υπέστη η Ελλάδα και ο Ελληνικός Λαός.
Κεντρικός πυλώνας, επίσης, του «Ελληνικού προβλήματος», πέραν της έλλειψης πραγματικής αστικής τάξης στην Ελλάδα κατά τις προηγούμενες περιόδους, όπως έξοχα περιγράφει ο Παναγιώτης Κονδύλης στον πρόλογο του βιβλίου του «Αστική παρακμή», αποτελεί η μορφή και η σημερινή κατάληξη του πολιτικού εποικοδομήματος της Χώρας, με τις συνεχείς αναταράξεις κατά την ιστορική πορεία της. Ιδιαίτερα κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, όπου η Ελλάδα δείχνει, μετά την αποκατάσταση της τυπικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και την πτώση της Χούντας, να αφήνει τα παλαιά χρόνια προβλήματα πίσω της, σε συνδυασμό με την ριζοσπαστικοποίηση μεγάλων τμημάτων του Ελληνικού Λαού και την εμφάνιση πολιτικών κομμάτων τα οποία αναπτύχθηκαν στη βάση μεγάλων κοινωνικών προταγμάτων (πρώτη περίοδος ΠΑ.ΣΟ.Κ., κόμματα και κινήσεις στον ευρύτερο αριστερό χώρο, και ιδιαίτερα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με τον ισχυρό αντιμνημονιακό του λόγο, ισχυρές συνδικαλιστικές οργανώσεις), θα περίμενε κάποιος ότι, με βάση τις διδαχές του παρελθόντος και τις νέες εξελίξεις στον διεθνή χώρο, θα μπορούσε με πραγματικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και αξιοποίηση του δημοσίου τομέα, σε συνδυασμό με σοβαρό πλαίσιο λειτουργίας του ιδιωτικού τομέα, να προχωρήσει στην «επούλωση των πληγών» που υπήρχαν στην Χώρα, εξαιτίας της έλλειψης της αστικής τάξης, όπως προαναφέρθηκε.
Αντιθέτως όμως, παρά τις μεγάλες προσδοκίες, τις μεγάλες υποσχέσεις των διαφόρων κομμάτων, με τελευταίο αποκορύφωμα τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αποδείχθηκαν όλα αυτά φρούδες ελπίδες, αφού αυτό, που τελικά έγινε συνολικά κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, είναι η μετατροπή του πολιτικού προσωπικού σε «σάρκα εκ της σαρκός» της «παρασιτικής» οικονομικής ολιγαρχίας και της διαπλοκής και το πολιτικό εποικοδόμημα εξέλαβε μια ιδιότυπη μορφή «ολιγαρχικής κομματοκρατίας», που αποτελεί, τελικά, ένα εκ των μεγαλύτερων εμποδίων σε κάθε ουσιαστική λύση του «Ελληνικού προβλήματος», καθόσον ενσωματώνει με «πελατειακούς» και άλλους όρους, μεγάλα τμήματα του Ελληνικού Λαού.