Ο οικονομικός πατριωτισμός

Αναδημοσίευση από: analyst.gr

ΑΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Η θανατηφόρα εξυγίανση της Ελλάδας, καθώς επίσης τα πλεονεκτήματα που προκύπτουν από τη συντονισμένη, συνειδητή συμπεριφορά καταναλωτών και επιχειρήσεων – όσον αφορά την αγορά προϊόντων και υπηρεσιών που παράγονται στη χώρα τους.  

.

«Όταν πολλές φορές αγοράζουμε ένα φθηνότερο εισαγόμενο προϊόν νομίζουμε πως κάνουμε οικονομία. Στην ουσία καταστρέφουμε την Εθνική παραγωγή και μαζί της την Εθνική μας οικονομία. Αν σε αυτό προσθέσουμε το γεγονός πως αγοράζουμε απερίσκεπτα εισαγόμενα προϊόντα που είναι ακριβότερα, όταν υπάρχουν Ελληνικά τα οποία είναι συνήθως καλύτερα και φθηνότερα, καταλαβαίνουμε γιατί σταδιακά φθάσαμε στο σημείο να έχουμε τέτοια εξάρτηση από τις εισαγωγές και τις διαθέσεις των ξένων. Αν εμείς οι ίδιοι δεν φροντίσουμε τη χώρα μας με την νέο-ελληνική συνήθεια «Ωχ ρε αδελφέ», περιμένουμε να την φροντίσουν οι ξένοι;

Πριν κάνετε και την πιο απλή αγορά ψάξτε να βρείτε την ένδειξη «Ελληνικό προϊόν» επάνω στην συσκευασία κάθε προϊόντος που αγοράζετε. Είναι η μόνη ασφαλής ένδειξη ότι το προϊόν που αγοράζετε είναι Ελληνικής παραγωγής. Μην εμπιστεύεστε καθόλου την ένδειξη του «EAN BAR CODE» που αρχίζει από 520 γιατί μπαίνει νόμιμα και σε εισαγόμενα προϊόντα.

Υπάρχουν χιλιάδες Ελληνικές επιχειρήσεις, βιοτεχνίες και βιομηχανίες σε ολόκληρη την χώρα, με εξαιρετικά προϊόντα τα οποία τις περισσότερες φορές είναι και καλύτερα και φθηνότερα. Ας καταλάβουμε επιτέλους πως η καθημερινή συνήθεια «Αγοράζουμε Ελληνικά!» είναι ο μόνος ασφαλής και σύντομος δρόμος για να ξανασυναντήσουμε την ευημερία και την χαμένη μας αξιοπρέπεια!» (πηγή).

.

Άρθρο

Έχουμε ασχοληθεί πάρα πολλές φορές με τα λάθη, σκόπιμα ή μη, των δανειστών μας, οι οποίοι έχουν εξυγιάνει με έναν θανατηφόρο τρόπο την οικονομία μας – με την έννοια ότι έχει ισοσκελισθεί εν μέρει τόσο ο προϋπολογισμός, όσο και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών μας, οπότε έχουν σχεδόν μηδενισθεί οι ανάγκες νέου δανεισμού του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα μας.

Στα πλαίσια αυτά ο δανεισμός του κράτους μας από τους «Θεσμούς» ωφελεί μόνο τους ίδιους, αφού έτσι εξυπηρετούνται οι υποχρεώσεις μας απέναντι τους – οπότε ουσιαστικά πρόκειται για μία συνεχή παράταση των υφισταμένων δανείων, ενώ η Ελλάδα πληρώνει μόνη της μόνο ένα μικρό μέρος των τόκων (πρωτογενή πλεονάσματα).

Αναφερθήκαμε τώρα σε μία «θανατηφόρο εξυγίανση» επειδή ναι μεν έχουν επιτευχθεί τα παραπάνω, αλλά η οικονομία μας έχει εντελώς καταρρεύσει – χωρίς καμία δυνατότητα επανάκαμψης, με δικά της μέσα. Ουσιαστικά μοιάζει με έναν βαριά ασθενή ο οποίος, μετά το χειρουργείο, διέφυγε από τον κίνδυνο να πεθάνει – έχοντας όμως βυθιστεί σε κώμα, από το οποίο αποκλείεται να συνέλθει.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν έχουμε χρεοκοπήσει για να εξυγιανθούμε, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να επιλύσουμε τα προβλήματα μας εντός της Ευρωζώνης, ενώ η έξοδος από το ευρώ θα ήταν συνώνυμη με την αυτοκτονία μας – οπότε το μόνο που απομένει στην Ευρώπη, εφόσον αρνείται να διαγράψει τουλάχιστον το 50% των χρεών μας, είναι να μας επιδοτεί στο διηνεκές.

Όσον αφορά τους Έλληνες, αυτό που τους απομένει είναι είτε να συνηθίσουν τον αργό θάνατο, στον οποίο έχουν καταδικαστεί, είτε να τολμήσουν να δηλώσουν επίσημα στάση πληρωμών – να χρεοκοπήσουν δηλαδή, έχοντας προετοιμασθεί και παίρνοντας το ρίσκο, συνειδητοποιώντας επιτέλους πως το χρέος τους δεν είναι σε καμία περίπτωση βιώσιμο (γράφημα).

.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του χρέος ως προς το ΑΕΠ σε διάφορες χώρες της Ευρωζώνης

.

Περαιτέρω, δεν είναι φυσικά υπεύθυνοι μόνο οι δανειστές μας, για το κατάντημα της οικονομίας μας. Πριν από όλα είναι υπεύθυνες όλες οι κυβερνήσεις μας, κυρίως αυτές της εποχής των μνημονίων, για έναν απλούστατο λόγο: επειδή κάθε φορά που απαιτούσαν οι δανειστές τη λήψη 1 € μέτρου μείωσης των δαπανών, συν 1 € μέτρου αύξησης των φόρων, συν 1 € μέτρου ιδιωτικοποιήσεων και συν 1 € μέτρου μεταρρύθμισης της κρατικοδίαιτης οικονομίας μας, αυτές επέλεγαν μόνο τα δύο πρώτα, αδιαφορώντας εντελώς για τα τελευταία.

Το αποτέλεσμα ήταν βέβαια να μας επιβάλλονται 2 € μέτρα μείωσης των δαπανών και 2 € αύξησης των φόρων, για να αντισταθμιστούν τα υπόλοιπα – κάτι που κατέστρεψε εντελώς την οικονομία μας, αφού επρόκειτο για επιβαρύνσεις «βιβλικού επιπέδου», μοναδικές στην παγκόσμια ιστορία και σχεδόν τριπλάσιες από αυτές που επιβλήθηκαν στην Πορτογαλία.

Γιατί το έκαναν οι κυβερνήσεις μας; Για να μη χάσουν εκείνους τους εκλογείς τους που συνηθίζουν να συντηρούν, στα πλαίσια του πελατειακού κράτους που απομυζεί τη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες – για να διατηρήσουν δηλαδή την καρέκλα τους και να συνεχίσουν να νέμονται την εξουσία, αδιαφορώντας για όλους τους υπόλοιπους Έλληνες.

Φταίνε μόνο αυτές; Ασφαλώς όχι, αφού υπεύθυνοι είναι επίσης οι συγκεκριμένοι «πελάτες» και εκλογείς τους – η συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή των Ελλήνων, επειδή κυβέρνησαν μετά το 2009 σχεδόν όλες οι πολιτικές παρατάξεις, εκάστη εκ των οποίων φρόντισε όσο καλύτερα μπορούσε τον «κομματικό της στρατό», εις βάρος όλων των υπολοίπων.

Με τον τρόπο αυτό η ελληνική οικονομία συνέχισε να υποφέρει, αφού δεν διορθώθηκε απολύτως καμία από τις δυσλειτουργίες της, παρά το ότι πέρασαν ήδη οκτώ οδυνηρά χρόνια – όπως η γραφειοκρατία, η διαφθορά, η διαπλοκή, η φοροδιαφυγή, οι ελλειμματικοί θεσμοί, το ασταθές φορολογικό πλαίσιο, ο κρατισμός, η εχθρότητα στην επιχειρηματικότητα κοκ. Σήμερα δε, παρά το ότι η Ελλάδα έχει βυθιστεί πλέον σε κώμα, συνεχίζει να μην αλλάζει τίποτα – οπότε λογικά θεωρείται ως «χαμένη υπόθεση».

Ο οικονομικός πατριωτισμός

Περαιτέρω, εκτός από τις εκάστοτε κυβερνήσεις μας, καθώς επίσης από τους πελάτες τους (εκλογείς), υπεύθυνοι είμαστε όλοι εμείς οι υπόλοιποι – επειδή ούτε σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες στιγμές δεν συμπεριφερόμαστε με τον οικονομικό πατριωτισμό που θα έπρεπε, για να βοηθήσουμε όσο μπορούμε.

Εν προκειμένω, με την έννοια «οικονομικός πατριωτισμός», ο οποίος δεν έχει σχέση με τον «οικονομικό εθνικισμό» που αφορά τις κυβερνήσεις (ανάλυση), εννοούμε εκείνη τη συντονισμένη, συνειδητή συμπεριφορά των καταναλωτών και των επιχειρήσεων, όσον αφορά την αγορά προϊόντων και υπηρεσιών που παράγονται στη χώρα τους.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, το να αγοράζουν ελληνικά προϊόντα, καθώς επίσης από ελληνικές επιχειρήσεις, με στόχο να προστατεύουν την εγχώρια αγορά από τον ξένο ανταγωνισμό – γνωρίζοντας πως έτσι αυξάνεται το ΑΕΠ της χώρας τους, μειώνεται ο εξωτερικός δανεισμός της, δημιουργούνται θέσεις εργασίας, τονώνεται η ανταγωνιστικότητα της κοκ.

Για παράδειγμα, πολλές επιχειρήσεις λιανικού εμπορίου τροφίμων προσπάθησαν να εγκατασταθούν στη Γερμανία, γνωρίζοντας πως πρόκειται για μία πλούσια αγορά των 80 εκ. ανθρώπων – μεταξύ των οποίων σημαντικότερη ήταν η αμερικανική Wal-Mart, ο ετήσιος τζίρος της οποίας είναι της τάξης των 400 δις €, με καταστήματα σε πάρα πολλά κράτη.

Εν τούτοις δεν τα κατάφεραν και έκλεισαν τελικά, όχι επειδή τις εμπόδισε το γερμανικό κράτος, αλλά λόγω του ότι τις «σαμποτάρισαν» οι καταναλωτές – με την έννοια πως τις απέφευγαν, προτιμώντας συνειδητά να αγοράζουν από τις δικές τους αλυσίδες Σούπερ Μάρκετ, οι οποίες φυσικά δεν εκμεταλλεύονταν τη στάση αυτή των πελατών τους, προσπαθώντας να πουλούν ακόμη πιο φθηνά τα προϊόντα τους.

Αντίθετα, κρίνοντας από τις στατιστικές, οι ξένες αλυσίδες Σούπερ Μάρκετ στην Ελλάδα, όπως η γερμανική  LIDL και η βέλγο-ολλανδική ΑΒ Βασιλόπουλος, αυξάνουν συνεχώς τα μερίδια αγοράς τους – εκμεταλλευόμενες αφενός μεν το μέγεθος τους (άρθρο), αφετέρου την έλλειψη οικονομικού πατριωτισμού εκ μέρους των Ελλήνων.

Φυσικά δεν τις κατηγορούμε καθόλου, αφού κάνουν πολύ καλά και σωστά τη δουλειά τους – αυξάνοντας συνεχώς τα εισαγόμενα από τις χώρες τους προϊόντα και εξάγοντας τα κέρδη τους στην πατρίδα τους, στηρίζοντας ως εκ τούτου την εθνική τους οικονομία.

Ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη πάντως έχουν οι ελληνικές επιχειρήσεις, ειδικά τα ξενοδοχεία, επειδή δεν αγοράζουν αποκλειστικά και μόνο ελληνικά προϊόντα – γεγονός που δεν θα ωφελούσε μόνο τις ελληνικές βιομηχανίες/βιοτεχνίες αλλά, επίσης, τις εξαγωγικές, επειδή οι πελάτες των ξενοδοχείων θα αναζητούσαν τα ελληνικά τρόφιμα επί πλέον στην πατρίδα τους, όταν θα επέστρεφαν.

Εξαιρετική συμπεριφορά πάντως έχει η αλυσίδα Σούπερ Μάρκετ της Βορείου Ελλάδας  «ΜΑΣΟΥΤΗΣ», η οποία δεν αγοράζει καθόλου ξένα προϊόντα, εάν υπάρχουν αντίστοιχα ελληνικά – βοηθώντας σημαντικά τη χώρα της.

Τέλος, κάτι ανάλογο ισχύει και για τα τοπικά προϊόντα, όπου η προτίμηση τους από τους τοπικούς καταναλωτές στηρίζει τις τοπικές κοινωνίες – οπότε τις θέσεις εργασίας σε αυτές, την παραγωγική τους ανάπτυξη, την κοινωνική συνοχή κοκ.

Ο χρηματοπιστωτικός πατριωτισμός    

Μία άλλη έκφανση τώρα του «οικονομικού πατριωτισμού» είναι ο «χρηματοπιστωτικός πατριωτισμός» – δηλαδή, η τοποθέτηση εμποδίων, όσον αφορά την εξαγορά των εγχωρίων επιχειρήσεων από τις ξένες, όπως στην περίπτωση της Γαλλίας με τις PEPSICO και DANONE, καθώς επίσης με τις GDF-SUEZ.

Δυστυχώς όμως, στην Ελλάδα όλο και περισσότερες επιχειρήσεις εξαγοράζονται από ξένες – πρόσφατα η APIVITA από κάποια ισπανική. Παράλληλα, δεν γίνεται καν προσπάθεια να αποφευχθεί η ιδιωτικοποίηση των στρατηγικών και κοινωφελών μας επιχειρήσεων – παρά το ότι έχουν το κρίσιμο μέγεθος για να λειτουργήσουν εξαγωγικά και κερδοφόρα.

Ακόμη χειρότερα ορισμένοι Πολίτες, κυβερνήσεις επίσης, τάσσονται παραδόξως εναντίον κάποιων Ελλήνων επιχειρηματιών, δυσκολεύοντας συχνά τις ενέργειες τους, όπως στο παράδειγμα του παλαιού αερολιμένα των Αθηνών – μία συμπεριφορά που είναι αντίθετη, με αυτά που συμβαίνουν σε άλλες χώρες. Φυσικά κάποιες φορές δε έχουν άδικο, αλλά εμείς αναφερόμαστε στις υπόλοιπες.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, ασφαλώς όλοι έχουν ευθύνη για το σημερινό κατάντημα της χώρας μας: η Ευρωζώνη, η Γερμανία, η ΕΚΤ, οι κυβερνήσεις προ των μνημονίων, οι μετέπειτα, οι εκλογείς των κομμάτων, οι ελληνικές επιχειρήσεις, καθώς επίσης οι Έλληνες καταναλωτές. Δυστυχώς όμως έχουμε την εντύπωση ότι, κανένας δεν έχει συνειδητοποιήσει τις ευθύνες του ενώ, ακόμη χειρότερα, κανένας δεν είναι πρόθυμος να τις αναλάβει – κρίνοντας από τον κατήφορο, στον οποίο συνεχίζει να βαδίζει η Ελλάδα, χωρίς να διαφαίνεται κάποια τάση αντιστροφής του.

Ευχόμαστε και ελπίζουμε βέβαια να αλλάξει η εικόνα της καταστροφής – κάτι που θα συμβεί μόνο εάν συνεργασθούν όλοι μαζί οι παραπάνω, αφού κανένας δεν είναι σε θέση από μόνος του να επιτύχει έναν τέτοιο άθλο.