Έχει ξεπεράσει τη φαντασία η πραγματικότητα για όποιον δοκίμασε την τελευταία εβδομάδα να πραγματοποιήσει συναλλαγή με το εξωτερικό, με πιστωτική κάρτα, για την προμήθεια επαγγελματικών εντύπων (συμπεριλαμβανομένων και περιοδικών). Και φυσικά δεν μιλάμε για μεγάλα ποσά αλλά μερικών δεκάδων δολαρίων ή το πολύ δύο – τριών εκατοντάδων…
Οι συναλλαγές απορρίπτονται αμέσως και αν φυσικά ο ενδιαφερόμενος επιχειρήσει να διαπιστώσει το αίτιο της απόρριψης θα διαπιστώσει ότι, σύμφωνα με τις ελληνικές τράπεζες που εκδίδουν τις πιστωτικές κάρτες, δεν είναι το πιστωτικό υπόλοιπο, ούτε κάποιο άλλο πρόβλημα της κάρτας, αλλά τα περιβόητα…capital controls!
Ναι, των capital control που στην επιβολή τους οδήγησε η ημιμάθεια κάποιων τύπων, κατά δήλωση «αυταπατηθέντων», που νομίζοντας πως ήταν οι απόλυτοι γνώστες της «θεωρίας των παιγνίων» και οι οποίοι «διαπραγματευόμενοι» έδωσαν περισσότερο σχοινί (και το σύνολο της δημόσιας υπηρεσίας για περίοδο 99 ετών) στους δανειστές, για να «πνίξουν» τη χώρα.
Όταν δε έρθει σε επικοινωνία κανείς με τον οργανισμό ή την εταιρία που εκδίδει τα επαγγελματικά έντυπα, που αυτονόητα είναι απαραίτητα για την εργασία του, τότε οι συζητήσεις που ακολουθούν είναι επιεικώς… τραγελαφικές. Ιδιαίτερα στην περίπτωση κατά την οποία ο οργανισμός ή ο εκδότης είναι μία κυβερνητική υπηρεσία ή συνδεδεμένος με την κυβέρνηση, στη συγκεκριμένη περίπτωση – του καταγγέλλοντος – των ΗΠΑ.
Ο πολίτης της μπανανίας, αφού εξηγήσει σύντομα τα περί capital controls, ζητά με ύφος χιλίων καρδιναλίων (αφού το ιλιγγιώδες ποσό των 55 δολαρίων ΗΠΑ δεν γίνεται εύκολα πιστευτό ότι είναι δυνατόν να εμπίπτει στους περιορισμούς της κίνησης κεφαλαίων αλλά ότι πιθανότατα αποτελεί προσπάθεια αγοράς ενός προϊόντος με μία χρεωμένη «μέχρι τα μπούνια» πιστωτική κάρτα»), να του αποστείλουν τον αριθμό του τραπεζικού λογαριασμού του οργανισμού / υπηρεσίας… της αμερικανικής κυβέρνησης, με αποτέλεσμα να εισπράξει την ευγενική αμηχανία του εκπροσώπου, ο οποίος απαντά πολύ απλά ότι δεν είναι διαθέσιμος και ότι θα πρέπει να συζητήσει το θέμα με τον προϊστάμενο του!
Κλείνοντας το τηλέφωνο δεν μπορεί να μην θυμηθεί κανείς ότι τον Ιούνιο του 2015 τα ίδια «σαΐνια», τα οποία αφού παρέλαβαν το πλοίο «Ελλάς» που είχε ήδη εξοκείλει στα βράχια, έθεσαν τις μηχανές πρόσω ολοταχώς για να διαπιστώσουν αν αντέχει το σκάφος.
Όμως δεν χρειάζεται κανείς να είναι ναυτικός για να αντιληφθεί ότι στη σύγκρουση μεταξύ πλοίου και βράχου, πάντα κερδίζει ο βράχος! Επίσης, δεν μπορεί να μην διερωτηθεί αν η χώρα έχει γίνει πλέον «παρίας» του διεθνούς συστήματος, στο οποίο πολύ απλά έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει (δυστυχώς από αυτή την άποψη έχουμε γίνει ήδη Βενεζουέλα)…
Φυσικά, απώτερος σκοπός τους δεν ήταν να διαπιστωθεί η αντοχή του σκάφους, αλλά να προφυλάξουν το ελληνικό «κλειστό» σύστημα, αυτό δηλαδή που επιτρέπει στους πολιτικάντηδες σε συνδυασμό με τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και τον συνεχώς αυξανόμενο δημόσιο τομέα, να επιβιώνουν και να αναπτύσσονται σε βάρος των όσων κορόιδων συνεχίζουν να παράγουν και φυσικά με άφθονο δανεισμό. Όμως, όπως αποδείχθηκε, η δυνατότητα δανεισμού κάποια στιγμή εξαντλείται, ζητείται επιστροφή των δανεικών (τι πρωτότυπο!) και το «κλειστό» σύστημα καταρρέει.
Είναι τα ίδια «σαΐνια» τα οποία, παρά τις κατά καιρούς δημόσιες διαψεύσεις, καλλιεργούν, εμφανώς ή στο υπόβαθρο, συστηματικά τον μύθο της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα (με τι ακριβώς θα το αντιστοιχίσουν άραγε;), της διαγραφής του χρέους, των πολλά υποσχόμενων αλλά προς το παρόν μη εμφανισμένων σωτήρων, αλλά και του επίγειου παραδείσου που έχει δημιουργηθεί στη Βενεζουέλα ή αλλαχού.
Είναι τα ίδια «σαΐνια» που ηδονίζονται στον ρόλο του «πατερούλη», ο οποίος κατανέμει τη φτώχια κατά το δοκούν, αρμέγοντας μέχρι ασφυξίας όσους μπορεί, διατηρώντας απλώς τους υπόλοιπους σε κατάσταση που ίσα – ίσα επιβιώνουν, έτσι ώστε να ελέγχει την ψήφο τους. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο έχουν σήμερα χρεώσει τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων στην εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία. Όμως η πίτα συνεχώς μικραίνει και τα περιθώρια κατανομής όλο και θα στερεύουν.
Είναι τα ίδια «σαΐνια» που ήδη προετοιμάζονται για την επόμενη παράσταση «ηρωικής διαπραγμάτευσης», όπου όμως σε αντίθεση με το πρόσφατο παρελθόν, το βήμα στο κενό σε μία έξαρση εθνολαϊκισμού (που στο μυαλό τους η ιστορία θα χαρακτηρίσει ως πράξη ηρωική και μεγαλειώδη), φαντάζει πλέον ως πιθανή εξέλιξη.
Όμως αυτή τη φορά το σκάφος «Ελλάς» θα κοπεί στα δυο.