Αν και η εσωστρέφεια και η περιστροφή γύρω από μια επαναλαμβανόμενη πολιτική επικοινωνιακή πρακτική είναι δείγμα αδυναμίας και βλακείας, όλοι αυτοί που ενδύονται το "ρούχο της μάζας, που έχουν γίνει περίτριμμα του κονιορτού της και υβρίδιο μέσα στο πολτό της, νιώθουν "ανακούφιση" που κλείνει η αξιολόγηση και επήλθε συμφωνία με τους θεσμούς-τρόικα-δανειστές...
Ολοι αυτοί που αρμενίζουν στις ανοικτές και βαθιές θάλασσες της πολιτικής ανοησίας και πονηρίας, μόνιμοι θεατές των κακότεχνων παραστάσεων των πολιτικών ή σύμφωνοι με τις φεουδαρχικές ιεραρχίες που τήκονται σ' ένα αναγεννησιακό τύπο Homo Univerrsalis, είναι όλοι αυτοί που συντηρούν το ψέμα ή τη "μισή αλήθεια" της πολιτικής, τον εξωνημένο τύπο, την πολιτική βλακεία, που τελικά άγουν στην ανωμαλία, σε πολιτικές εκτροπές και στον κοινωνικό εκφυλισμό.
Αυτοί οι Ελληνες θέλουν βέβαια με όλη τους την ψυχική και ηθική δύναμη να επιβιώσουν και να διατρέξουν τις δύσκολες μέρες, που ωστόσο έγιναν χρόνια και σίγουρα θα γίνου οδυνηρές δεκαετίες. Θέλουν να επιβιώσουν, αλλά πρέπει πρώτιστα να αντιμετωπίσουν τον εχθρό τους, που δεν φαίνεται να τον έχουν εντοπίσει ποτέ, από την αρχή. Τον τοποθετούν πάντα έξω τους, ποτέ μέσα τους. Εκείνος ο εχθρός που βρίσκεται μέσα τους είναι η "μακαριότητα".
Θα συνειδητοποιούσαμε πιο άρτια τον κίνδυνο αν καταλαβαίναμε μια για πάντα πως δεν είναι πουθενά γραμμένο με γραφή ανεξίτηλη πως οι Ελληνες θα σωθούν, πως προσμετράμε απλώς το χρόνο για να βγούμε από μια κρίση που έχει εξαθλιώσει την κοινωνία, επικεντρωμένοι στα πολιτικά τερτίπια περί αξιολόγησης και άλλα τινά.
Μια αισιοδοξία ή έστω προσδοκία "μηχανική", τυφλή,υποβοηθούμενη από τους διάφορους δημοκόπους της πολιτικής ντεκαντέτσιας, από τους εκφραστές των συγκροτημένων συμφερόντων και των εξαγορασμένων συνειδήσεων.
Αν σ' αυτή την αισιοδοξία-προσδοκία προσθέσουμε και τη δογματική μας αντίληψη ότι "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, ως απότοκο της εθνικής παραίσθησης, σε μια πραγματικότητα που αλλάζει καθημερινά και καταγράφει χαμένες ευκαιρίες και καταστρέφονται ζωές, τότε είναι περιττό να ειπωθεί ότι τρεφόμαστε με μύθους.
Η επιφατική κοινωνική συμπεριφορά και η πολιτική επίφαση οδηγούν στην αυτοκαταστροφή. Εχει χαθεί από την κοινωνία το "ρυθμιστικό ένστικτο" Το αδιανόητο κυριαρχεί. Η "μακαριότητα" διαπλέκεται με την αδιαφορία, την ελαφρότητα και την αφέλεια.
Διαμορφώθηκε μια κοινωνία "μακάρια", θριαμβεύτρια και νευρωτική. Εχει χάσει τη ψυχική της στερεότητα, και μολονότι έχουν στήσει χορό οι ίσκιοι μιας ακαταμάχητης υποψίας και πάμπολλες βεβαιότητες έχουν στην άκρη τους αδυσώπητα ερωτηματικά, συνεχίζουμε να ισορροπούμε ως αντικείμενα μιας μεγάλης πλάνης.
Και επαίρεται ο "μακάριος" Ελληνας για μια γνώση που δεν ανταποκρίνεται σε τίποτα. Δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του και ούτε εμπιστεύεται τον διπλανό του. Μόνο κανένα σκύλο χαιδεύει, αν βέβαια είναι εξοικειωμένος με τα ζώα. Εμπιστεύεται ωστόσο τους πολιτικούς που κάθε τόσο "κατεβάζουν σώβρακα", για να διαπιστώσουν αργότερα ότι τους οδηγούν στις παρυφές της κοινωνικής οδύνης και τους εθνικού εξευτελισμού.