Όσο και να προσπαθούν στην ΝΔ να αποδραματοποιήσουν την παρέμβαση του Ευ. Μεϊμαράκη εναντίον του Κ. Μητσοτάκη, τον οποίο κατηγόρησε για «τζάμπα μαγκιές», επειδή δεν στηρίζει τα μέτρα για το κλείσιμο της αξιολόγησης, το εσωκομματικό ρήγμα είναι βαθύ. Ο Ευ. Μεϊμαράκης ήταν ο εκλεκτός του καραμανλικού συστήματος στη μάχη για την ηγεσία, την οποία έχασε και υπήρξε εκφραστής μιας συναινετικής λογικής που κορυφώθηκε με την υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου.
Είναι κοινό μυστικό σε όσους παρακολουθούν το εσωκομματικό γίγνεσθαι της ΝΔ ότι ο Κ. Μητσοτάκης δεν έχει τον πλήρη έλεγχο και αμφισβητούνται στρατηγικές επιλογές του, κυρίως το αίτημα για εκλογές.
Η ΝΔ, κατά συγκλίνουσες εκτιμήσεις, είναι χωρισμένη στα δυο, από τη μια οι συναινετικοί, από την άλλη οι σκληροί. Οι μεν πιστεύουν ότι αν τεθεί σε κίνδυνο η πολιτική σταθερότητα σε κάποια κρίσιμη ψηφοφορία τότε η ΝΔ θα πρέπει να βάλει πλάτη, οι δε καίγονται να γίνουν εκλογές. Αλλά θα γίνουν εκλογές;
Το όνειρο της κάλπης
Εδώ και καιρό οι περισσότεροι στην αντιπολίτευση συμφωνούν ότι εκλογές δεν υπάρχουν στον ορίζοντα. Δεν τις θέλουν ούτε στο Μέγαρο Μαξίμου ούτε στο Βερολίνο, δεν τις ζητά η κοινωνία και δεν τις χρειάζεται η οικονομία. Με αυτή την έννοια, το επίμονο αίτημα του Κυριάκου Μητσοτάκη για εδώ και τώρα κάλπες φαίνεται μετέωρο, κυριολεκτικά εκτός τόπου και χρόνου.
Ομως ο ίδιος επιμένει στη υλοποίηση της επικοινωνιακής σύλληψης του συνεργάτη του Τ. Θεοδωρικάκου, παρόλο που υπάρχουν εσωκομματικές αντιρρήσεις για την αποτελεσματικότητα αυτής της στρατηγικής. Ακόμη και βουλευτές της ΝΔ αναγνωρίζουν σε ιδιωτικές συνομιλίες τους ότι για ένα κόμμα που προβάλλει το ευρωπαϊκό προφίλ του δεν είναι συνεπές να πηγαίνει εντελώς αντίθετα με την ευρωπαϊκή τάση που είναι υπέρ της διατήρησης της πολιτικής σταθερότητας εδώ και υπέρ της στήριξης των μέτρων που ζητούνται για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης.
Καταλαβαίνουν επίσης ότι το πιεστικό αίτημα για εκλογές έχει νόημα μόνο όταν ένας πολιτικός αρχηγός μπορεί να επηρεάσει τη δυναμική των εξελίξεων, βγάζοντας, για παράδειγμα, κόσμο στο δρόμο. Τέτοια συνθήκη, όμως, δεν υπάρχει. Επομένως, είναι ανοιχτό το ερώτημα: Γιατί τέτοια επιμονή;
Η διπλή εξήγηση
Παράγοντες της ΝΔ που γνωρίζουν τις ανησυχίες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκτιμούν ότι το αίτημα για εκλογές τώρα εκφράζει τους δύο βαθύτερους φόβους του:
-Ο πρώτος φόβος είναι ότι η εσωκομματική ηρεμία στην ΝΔ είναι εύθραυστη και για το λόγο αυτό το χαρτί των εκλογών είναι σημαντικό δεδομένου ότι λειτουργεί συσπειρωτικά. Η παρέμβαση Μεϊμαράκη απλώς επιβεβαίωσε τις φήμες ότι οι καραμανλικοί ή κάποιοι καραμανλικοί δεν καλοβλέπουν τη στρατηγική της ηγεσίας που προαναγγέλλει ότι δεν θα ψηφίσει κανένα μέτρο και κανένα αντίμετρο ακόμη και αν διακινδυνευθεί η συνοχή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Οι φήμες αποδείχθηκαν αληθείς και γεγονός είναι ότι ο Κ. Μητσοτάκης δείχνει να δυσκολεύεται να κρατήσει τις ισορροπίες στις σχέσεις με τους πρώην πρωθυπουργούς Κ. Καραμανλή και Αντ. Σαμαρά. Ο πρώτος ζητά συχνά μέσω τρίτων τον εξωραϊσμό και την υποστήριξη της κυβερνητικής του θητείας, ο δεύτερος διεκδικεί τη δικαίωσή του και θέλει να καθιστά φανερή την επιρροή του στον πρόεδρο της ΝΔ (ενδεικτική ως προς αυτό η συνάντησή τους αμέσως μετά την επιστροφή του Κ. Μητσοτάκη από το Βερολίνο). Αλλωστε, έχει αξία να παρατηρήσει κανείς πόσο εύκολα ο πρόεδρος της ΝΔ τιμώρησε τον Γ. Κασαπίδη για… τη φέτα, ενώ προσπέρασε την εκτός γραμμής παρέμβαση του αντιπροέδρου της ΝΔ Αδ. Γεωργιάδη που φώναξε ότι δεν θέλει να κλείσει η αξιολόγηση γιατί θέλει εκλογές για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ.
-Ο δεύτερος και ίσως μεγαλύτερος φόβος είναι ότι μπορεί, παρά τον αέρα που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις, να μη γίνει ποτέ πρωθυπουργός. Ο Κυρ. Μητσοτάκης, δηλαδή, βλέπει μπροστά του τον κίνδυνο να τραβήξει η διαπραγμάτευση χωρίς συμφωνία, να φτάσουμε στο καλοκαίρι με τα ομόλογα που λήγουν ύψους 7 περίπου δις και να βρεθούν όλα τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα μπροστά στο δίλημμα αν θα στηρίξουν στη Βουλή τα μέτρα που απαιτούνται για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης για να αποφευχθεί πιστωτικό γεγονός και μια εθνική περιπέτεια με απρόβλεπτη έκβαση ή αν θα επιμείνουν να πλένουν τα χέρια τους αναλαμβάνοντας την ευθύνη για ό,τι ακολουθήσει.
Συναφές είναι το άγχος του μήπως γίνουν εκλογές, δεν πετύχει αυτοδυναμία, δεν καταφέρει να συγκροτήσει κυβέρνηση λόγω άρνησης της Δημοκρατικής Συμπαράταξης να συμπράξει χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ και οδηγηθούμε σε δεύτερες εκλογές με απλή αναλογική που, μοιραία, θα οδηγήσουν σε πολυκομματική κυβέρνηση όπου δύσκολα θα εξασφαλίσει ο ίδιος της πρωθυπουργία ακόμη και αν βγει το κόμμα του πρώτο. Με άλλα λόγια, ο Κ. Μητσοτάκης ονειρεύεται εκλογές μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης και αυτοδυναμία της ΝΔ που θα του επιτρέψει σχηματισμό κυβέρνησης αμέσως, ενώ για ο,τιδήποτε άλλο δεν έχει στρατηγική, ίσως ούτε και ψυχραιμία.