Στην Ελλάδα της επταετούς πολύπλευρης κρίσης έγιναν τα πολιτικά κατακάθια οι τιμητές της κοινωνικής ανάγκης και οι ύποπτες συνειδήσεις δοκιμάζουν την αντοχή των κρυστάλλων στους ρύπους.
Μέσα σε τούτους τους καιρούς της θολής αναταραχής και της αβεβαιότητας, πολλά πολιτικά κατακάθια ξεκόλλησαν από τη λάσπη του βυθού και ανασύρθηκαν από τη δύναμη της κοινωνικής σύγχυσης ή και αδιαφορίας στην επιφάνεια. Γέμισε ο τόπος από "σωτήρες" και οι αρλεκίνοι της πολιτικής πυκνώνουν τις εμπροσθοφυλακές, πρόθυμοι πάντα για λόγια επιχρυσωμένα, με εμμονή στο ψέμα και σίγουροι για τον αποπροσανατολισμό των κοινωνικών ομάδων.
Ολες οι ωραίες λέξεις που έχουν αγιαστεί από θυσίες και ολοκαυτώματα έχουν τριβεί, όλες οι μεγάλες έννοιες του Ελληνισμού έχουν φθαρεί, ίσως ανεπανόρθωτα.
Γιατί μέσα σε τούτο τον πολιτικό συρφετό που συνωθείται γύρω από όχι απλώς από την αναπόδραστη κοινωνική ανάγκη, αλλά και γύρω από τα όσια και τα μεγάλα, και τα ψευτίζει με τη βούλα της ακάθαρτης επαφής του, πως ένας διαφορετικός πολιτικός λόγος να καρπίσει, όταν η Ελλάδα κατάντησε ντοβλέτι και στέπα ανομολόγητων συμφερόντων, εγχώριων και ξένων;
Με την κρίση και τα "καμώματα" και αναμφίβολα με την οσφυοκαμψία της πολιτικής αθλιότητας έληξε η εποχή της αυτόνομης εθνικής ζωής.
Και ο κοινωνικός φόβος, όσο κι αν σε κάποιες περιόδους φαίνεται να συσσωματώνει, είναι στοιχείο άκρως αποσυνθετικό. Και τον κοινωνικό φόβο καλλιέργησαν συστηματικά οι μεταπράτες των ονείρων των Ελλήνων, οι πολιτικοί της συμφοράς του τόπου τούτου...
Οσο τα προβλήματα οξύνονται, όσο το μέλλον παρουσιάζεται βαρύφορτο από ενδεχόμενα και η απειλή για μια δεινοπαθούσα κοινωνία δεν αφοπλίζεται, η αφομοίωση της ιδέας της ελευθερίας με βασικό πυρήνα το δημοκρατικό ιδεώδες, φυλλορροείται ή παρεμποδίζεται από υπολογισμούς κομματικού ωφελιμισμού και της προσωπικής συχνά καιροσκοπίας.
Τούτος ο κομματικός ωφελιμισμός και ο προσωπικός καιροσκοπισμός προσδιορίζει, σε τούτη την τραγική για την Ελλάδα περίοδο, την πορεία μας προς το Πουθενά. Και όσοι σήμερα μιλάνε για διέξοδο από την κρίση, για "σκληρές" διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, όσοι αναπτύσσουν επιχειρήματα με κάποια αισιόδοξη απόληξη, το κάνουν για να θολώνουν την κοινωνική κρίση.
Είναι "επιχειρήματα" που...αγωνίζονται να καθαρίσουν το ρύπο μιας εθνικής προδοσίας, μιας προδοσίας κατά της κοινωνικής ζωής και εκατομμυρίων φτωχών υπάρξεων προσηλωμένων στην προσδοκία μιας καλύτερης μοίρας, που δύσκολα θα τη συναντήσουν στις επόμενες δεκαετίες.
Χειραψία σφιχτή με το δήμιο κάνουμε όλα τούτα τα χρόνια της κρίσης. Εξοικονόμηση χρόνου επιδιώκουν και εξασφαλίζουν οι πολιτικοί της ανικανότητας και της καιροσκοπίας.
Εγκαταλείψαμε ιδεαλισμό που ήταν η μορφή της αγνότητας και της πίστης σε αξίες, απολακτίσαμε την όπια αγωνιστική διάθεση, δεχθήκαμε το συμβιβασμό με την πορεία προς το Πουθενά, με το ιδανικό της ελευθερίας να μένει ορφανό, και γίναμε νομάδες και σερνόμαστε μέσα στα σκοτάδια της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας, όπου ζει μονάχα ο στεγνός θόρυβος του Τίποτα.
Χωρίς καν να αναζητούμε έναν πόλο που θα μπορούσε να γίνει το επίκεντρο των καλών θελήσεων, αφού θα ήταν υπερβολικό να λέγαμε να γίνει κέντρο μιας νέας πίστης. Η πίστη πιθανώς να ερχόταν πιο ύστερα, αναδομένη από τα πράγματα που θα δημιουργούνταν από τις καλές θελήσεις, συνισταμένη προσπαθειών για ένα καλύτερο αύριο.
Μια πίστη που θα ήταν πιο πολύ έκφραση μιας πραγματικότητας και εμμονή στην πραγματικότητα παρά στην έωλη προσδοκία...