Εάν η κυβέρνηση απέλυε τους αργόμισθους και τους επίορκους του στενού και του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα, και, παρά την απόλυσή τους, δεν πήγαινε τίποτα καλύτερα στη χώρα, θα πίστευα ότι, όντως, πίσω απ’ όλ’ αυτά τα δεινά που μας βασανίζουν, βρίσκονται οι δρακονιανοί.
Γράφει ο Παντελής Φλωρόπουλος
Εάν η κυβέρνηση καταργούσε τους 2.500 κρατικούς Οργανισμούς που οφείλουν την ύπαρξή τους μόνο στο βόλεμα των ημετέρων, των αργόμισθων και των επίορκων και μασουλάνε το Δημόσιο Ταμείο, αλλά, παρά το γενναίο αυτό μέτρο, δεν πήγαινε τίποτα καλύτερο στη χώρα, θα πίστευα ότι, όντως, πίσω απ’ όλ’ αυτά τα δεινά που μας βασανίζουν, “είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε”…
Εάν η κυβέρνηση αρνιόταν να κάνει προσλήψεις κομματικών παραστατών και να επιβαρύνει με την αμοιβή τους το πάσχον Δημόσιο Ταμείο, αλλά, παρά τον πατριωτισμό της αυτόν, δεν πήγαινε τίποτα καλύτερο στη χώρα, θα πίστευα ότι, όντως, πίσω απ’ όλα αυτά είναι ο Κίσινγκερ.
Εάν η κυβέρνηση μείωνε τις δαπάνες του Δημόσιου Τομέα τόσο, όσο θα χρειαζόταν για να μειώσει την φορολογία των επιχειρήσεων στο 15%, ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας στον Ιδιωτικό Τομέα, να πάρει μπρος η Αγορά, και, παρά τη μείωση της φορολογίας, δεν πήγαινε τίποτα καλύτερα στη χώρα, θα πίστευα ότι, όντως, πίσω απ’ όλ’ αυτά, βρίσκονται οι Ιλλουμινάτι.
Εάν η κυβέρνηση έδινε μία κάποια λύση στο ζήτημα των “κόκκινων δανείων”, ώστε ν’ αρχίσει πάλι η χρηματοδότηση της Αγοράς από τις Τράπεζες, αλλά παρά την επείγουσα ρύθμιση του προβλήματος, δεν πήγαινε τίποτα καλύτερο στη χώρα, θα πίστευα ότι, όντως, πίσω απ’ όλα αυτά είναι ο Σόρος.
Εάν η κυβέρνηση έκανε ένα πρόγραμμα αξιοποίησης της κρατικής και της εκκλησιαστικής γεωργικής γης που εδώ και πολλά – πολλά χρόνια βρίσκεται εκτός παραγωγής, αλλά, παρά την παραγωγή εξαγώγιμων αγροτικών προϊόντων που θα πετύχαινε, δεν πήγαινε τίποτα καλύτερο στη χώρα, θα πίστευα ότι, όντως, μας ψεκάζουν.
Εάν η κυβέρνηση έκλεινε την αξιολόγηση στην ώρα της και δεν επέτρεπε να σέρνεται η οικονομία στη χαμάρα της αδράνειας, στο βούρκο της απραξίας, όμως, παρά την δημιουργία της ευνοϊκής αυτής συνθήκης, δεν πήγαινε τίποτα καλύτερο στη χώρα, θα πίστευα ότι η Ευρώπη έγινε όντως Γερμανική, άρα στην πραγματικότητα ζούμε το Δ’ Ράιχ.
Εάν η κυβέρνηση τηρούσε τις προεκλογικές της δεσμεύσεις και μόλις διαπίστωσε ότι δεν μπορεί να τις τηρήσει, αντί να κάνει κωλοτούμπα, έλεγε στο λαό καθαρά ότι “αυτό που σας έλεγα, δε γίνεται, γι’ αυτό παραιτούμαι, ας το κάνουν άλλοι που τό ‘χουν στο αίμα τους”, ώστε να αισθανθεί ο λαός ότι υπάρχουν ακόμα πολιτικοί με φιλότιμο, αλλά, παρά την γενναιότητα αυτή, δεν πήγαινε τίποτα καλύτερο στη χώρα, θα πίστευα ότι, όντως, “το παιγνίδι είναι στημένο από τ’ αφεντικά της γης”.
Εάν η κυβέρνηση έπρεπε να κάνει εκλογές επειδή έχασε το λαϊκό της έρεισμα και τις έκανε, αν και γνώριζε ότι θα τις χάσει, αλλά, παρά την ευγενή θυσία της, δεν πήγαινε τίποτα καλύτερο στη χώρα, θα πίστευα ότι, πράγματι, μας κυβερνάει ο Ρότσιλντ.
Εάν η κυβέρνηση μείωνε το κόστος παραγωγής των αγροτικών επιχειρήσεων και των βιοτεχνιών (φορολογικά, ασφαλιστικά, δικαιοπρακτικά, δικαστικά, μεταφορικά) ώστε τα προϊόντα τους να είναι ανταγωνιστικά στην Ευρώπη των πεντακοσίων εκατομμυρίων κατοίκων, αλλά, παρά την νομοθέτηση αυτή, δεν πήγαινε τίποτα καλύτερο στη χώρα, θα πίστευα ότι, όντως, φταίει το ευρώ, άρα πρέπει να επιστρέψουμε στη δραχμή.
Τίποτε όμως από αυτά τα λογικά πράματα που έπρεπε να συμβούν, δεν συνέβη, άρα… τι να κάνω κι εγώ… ΔΕΝ πιστεύω στα παράλογα… δεν πιστεύω δηλαδή ότι πίσω από τα δεινά μας είναι οι δρακονιανοί, ο καπιταλισμός, ο Κίσινγκερ, ο Σόρος, οι Ιλλουμινάτι, ότι μας ψεκάζουν, η Ευρώπη είναι Γερμανική, ζούμε το Δ’ Ράιχ, το παιγνίδι είναι στημένο από τ’ αφεντικά της γης ή ότι ο Ρότσιλντ “λύνει και δένει” στον πλανήτη, πάνω δε απ’ όλους τα νεφελίμ…
Με άλλα λόγια, δεν πιστεύω σε καμία θεωρία συνωμοσίας, ούτε καν αυτή του… Αρτέμη Σώρρα!
Λογικά πάντα, δε μπορώ παρά να πιστέψω στην ταπεινή άποψη που λέει ότι πίσω απ’ όλ’ αυτά είναι, απλά, η δική μας η τύφλα.
Γιατί, ακόμα και να τα έστησαν οι δρακονιανοί, ο καπιταλισμός, ο Κίσινγκερ, ο Σόρος, οι Ιλλουμινάτι, η Γερμανική Ευρώπη, το Δ΄ Ράιχ και ο Ρότσιλντ, όλοι μαζί κι αντάμα, ποιος τη χάρη μας δηλαδή, ακόμα κι αν έφταιγε για όλα το καταραμένο ευρώ, πάλι θα υπήρχε ένα λογικό ερώτημα: Ρε μπας και δεν τα κάνω εγώ σωστά;
Αλλ’ αυτό το ερώτημα δεν αρέσει σε κανέναν. Ούτε στους κυβερνώντες αρέσει, ούτε στους κυβερνώμενους.
Και σα να μην έφτανε αυτό, για να καλύψουν όλοι την τύφλα τους, αυτοαναγορεύονται σε ινστρούχτορες. Κι έτσι περήφανοι κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας πορεύεται ο καθένας μας στο φωτεινό μονοπάτι του.
Ότι ακόμα και το φωτεινό μονοπάτι του Γκαουτάμα έγινε πια μίας χρήσης, όπως τα πλαστικά ποτηράκια του πάρτυ, δεν φαίνεται να ενοχλεί κανέναν…
Ότι η χώρα έχει μία κυβέρνηση που δεν αντέχει σε καμία κριτική, αν και ενοχλεί τους πάντες, φαίνεται να μη μπορεί (ή να μη θέλει) να το ανατρέψει κανείς…
Κι αυτό ίσως να είναι το χειρότερο απ’ όλα τα δεινά που συσσώρευσαν στην καμπούρα μας οι δρακονιανοί, ο καπιταλισμός, ο Κίσινγκερ, ο Σόρος, οι Ιλλουμινάτι, η Γερμανική Ευρώπη, το Δ’ Ράιχ, ο Ρότσιλντ, το ευρώ, πάνω δε απ’ όλους κι απ’ όλα, τα γαμημένα τα νεφελίμ…