ΘΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ
Παλιό αξίωμα: στην πολιτική, δεν έχει σημασία μόνο το τι λες, αλλά και το πότε. Φυσικά, και το πώς...
Βγαίνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και δηλώνει κατά τον πλέον απόλυτο τρόπο, ότι η ΝΔ δεν πρόκειται να ψηφίσει τα μέτρα (και τα “αντίμετρα”) που θα φέρει στην Βουλή η κυβέρνηση για να κλείσει η αξιολόγηση. Και ξεκαθαρίζει, ερωτώμενος σχετικά, ότι δεν θα τα ψηφίσει ακόμη και αν διαρραγεί η κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 153. “Να πέσει η κυβέρνηση...”, προσθέτει.
Σωστή ή λάθος θέση (δεδομένου, μάλιστα, ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είπε ευθέως ότι η ΝΔ ως κυβέρνηση θα εφαρμόσει τα όποια μέτρα...), υπό συζήτηση. Αυτή η θέση, πάντως, αποτελεί τον πυρήνα της αντιπολιτευτικής στρατηγικής που έχει επιλέξει.
Πριν σβήσει ο απόηχος αυτής της τοποθέτησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία έγινε σε στιγμή που ο ίδιος επέλεξε, δεν ήταν δήλωση εν παρόδω, βγαίνει ο τέως (μεταβατικός) πρόεδρος της ΝΔ κ. Βαγγέλης Μεϊμαράκης, επιλέγοντας και αυτός την στιγμή, και λέει ότι είναι “τζάμπα μαγκιά” να λες ότι δεν θα ψηφίσεις τα μέτρα, όταν στηρίζεσαι στην μεγάλη πιθανότητα να αποδειχθεί ασφαλής για την έγκρισή τους η κυβερνητική πλειοψηφία. Αλλά, δεν έμεινε εδώ. Πρόσθεσε ότι δεν θα έβλαπτε η αξιωματική αντιπολίτευση να συναινέσει “σε δυο-τρία βασικά πράγματα με την κυβέρνηση...”. Και ξεσπάει σάλος για διχογνωμίες και αμφισβήτηση της προεδρικής στρατηγικής στο εσωτερικό της ΝΔ. Άσε που δεν έπεισε και πολλούς με το “να τα βρούμε...”-κι' αυτός το 2015 “τα βρήκε” με τον Τσίπρα; (και τότε πραγματικά κινδύνευε η παραμονή στο ευρώ, λόγω διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ), και είδαμε πώς φέρθηκε στην συνέχεια το ιδεοληπτικό εξουσιομανές αγόρι της “πρώτη φορά αριστεράς”...
Αφού δημιουργήθηκαν οι εντυπώσεις (που, να σημειωθεί, ότι δεν συμβαίνει για πρώτη φορά, π.χ. η ερώτηση βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης για... το “τάμα του έθνους”, δηλώσεις Γιακουμάτου για την ανάγκη “ανοίγματος της ΝΔ στην ακροδεξιά, “διαρροές” περί αμφισβήτησης Μητσοτάκη κ.λ.π., κ.λ.π.), δόθηκαν... “εξηγήσεις” πως ο Μεϊμαράκης δεν αναφερόταν στον Μητσοτάκη, αλλά... στον Βορίδη! Σβήστηκαν οι εντυπώσεις περί εσωτερικού πολέμου στην ΝΔ; Όχι φυσικά.
Ενώ βαστάει ακόμη η φημολογία (μόνο;) περί εκλεκτικών σχέσεων Καραμανλή-ΣΎΡΙΖΑ (η περίοδος 2004-2009 και η αποφασιστική συμβολή της στην εκτόξευση του δημόσιου χρέους, είναι θέμα ταμπού για τον Τσίπρα και την κυβέρνηση, οι συνεχείς αθωωτικές αποφάσεις για τον Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ ότι δήθεν αυτός αύξησε πλασματικά το χρέος, διαρκώς εφεσιβάλλονται), έρχεται ο (“καραμανλικός”) κ. Μεϊμαράκης, και ρίχνει λάδι στην φωτιά. Για να συντηρηθεί στο προσκήνιο; Για να προκαλέσει διαγραφές και γενικότερη αναταραχή-η οποία συμφέρει ποιόν, αλήθεια;
Αν όλος αυτός ο ντόρος ήταν “μια παρεξήγηση”, που έληξε μετά την “εξήγηση” που δόθηκε, θα περίμενε κανείς ότι ο... Βούδας της Ραφήνας θα έβρισκε το τρόπο να διαχωρίσει την θέση του και να διαψεύσει τις-κακόβουλες, έστω- φημολογίες για ανοχή (αν μη τι άλλο) στον “μικρό”, όπως τρυφερά λέγεται ότι αναφέρεται στον κ. Τσίπρα. Δεν το έπραξε. Παραμένει ατάραχος στην περίεργη μακρόχρονη σιωπή του, η οποία εκτιμά, καθώς φαίνεται, ότι τον προστατεύει και δεν τον υποχρεώνει ν' απολογηθεί για τα μεγάλα και κοστοβάρα λάθη του στην περίοδο 2004-2009.
Ο Μητσοτάκης, καλώς μάλλον δεν “τσίμπησε” και αρκέσθηκε στις “εξηγήσεις”. Μια επισημοποιημένη, με διαγραφές και συγκλήσεις του Πειθαρχικού αναταραχή στους κόλπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μόνο τον κ. Τσίπρα θα εξυπηρετούσε. Έδωσε τόπο στην οργή, αλλά διαμηνύει ότι έχουσι γνώσιν οι φύλακες... Το περιβάλλον του, διατείνεται ότι ξέρει πολύ καλά “με ποιους θα πάει και ποιους θ' αφήσει...”, και θα το δείξει όταν έρθει η ώρα.
Από την άλλη, όμως, έχει έρθει η ώρα να μιλήσει με τόλμη και αλήθεια στην κοινωνία για το τι (και πώς) σκοπεύει να πολιτευθεί όταν αναλάβει την εξουσία. Δεν ακούγεται και πολύ πειστικό (πόσο μάλλον ενθαρρυντικό) να λέει “θα εφαρμόσω τα ίδια μέτρα”, αλλά... καλύτερα! Πρέπει να παρουσιάσει ένα συγκεκριμένο, κοστολογημένο και ολοκληρωμένο (με μεταρρυθμίσεις εκτός στενού δημοσιονομικού πυρήνα που θα προσελκύσει επενδύσεις) σχέδιο του “άλλου μείγματος” που ευαγγελίζεται, πρέπει να συνεγείρει τους πολίτες, με κάτι ελπιδοφόρο και συνάμα υλοποιήσιμο. Και απαιτείται να πείσει ότι είναι ρεαλιστικό και τους δανειστές. Περιθώρια, δεν υπάρχουν. Η κοινωνία είναι δύσπιστη, απογοητευμένη, παραδομένη στην απελπισία, αποχαυνωμένη από την ιδέα ότι μόνο το κακό μπορεί να περιμένει (και συνηθίζει, προσαρμόζεται στην ιδέα...), τίποτε πιο ελπιδοφόρο.
Η Ελλάδα, είναι στην τέταρτη θέση (με πρώτη την Βενεζουέλα, το “παράδεισο” του κ. Τσίπρα...) στην παγκόσμια κατάταξη της εξαθλίωσης. Αν όχι τώρα η γενναία και αναγκαία υπέρβαση, αν όχι τώρα η αλήθεια της ευθύνης, πότε